Που πάμε τελικά σαν χώρα;

Από τη μία “αφαιρούν” το μάθημα των Θρησκευτικών από τα σχολεία, δεν διορίζουν δασκάλους ή καθηγητές για να μάθουν γράμματα τα παιδιά και από την άλλη από το υστέρημα του ελληνικού Λαού πρέπει να διδάσκουμε το Κοράνι την στιγμή που όπου υπάρχει ελληνισμός στην Τουρκική επικράτεια, διώκεται και καταδιώκεται με κάθε τρόπο με απώτερο σκοπό τον τελειωτικό αφελληνισμό των νησιών, της Κύπρου και της Κωνσταντινουπόλεως με καταπάτηση και περιφρόνηση συμβάσεων και διεθνών συνθηκών.
Υπάρχει λοιπόν το ερώτημα:
«Πώς το αλλοεθνές και αλλόθρησκο στοιχείο βρίσκει τόσους υποστηρικτές και προστάτες από τόσους πολλούς «Έλληνες» την στιγμή που όλοι αυτοί δρουν ως ξένη φάλαγγα για το ελληνικό Έθνος και έχουν το θράσος να αυτοπροσδιορίζονται όχι ως Έλληνες Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα αλλά ως Τούρκοι κατά την εθνικότητα.»
Κάντε μια βόλτα στο κέντρο των Αθηνών και ρωτήστε Μουσουλμάνους το θρήσκευμα -Τσιγγάνους, Γύφτους ή και Πομάκους ακόμη- Έλληνες πολίτες και αφουγκρασθείτε την απάντηση.
-«Είμαι Τούρκος» σου απαντούν.
Υπάρχει τρόπος να ξεπεραστούν όλα αυτά αν η Ελληνική πολιτεία ενδιαφερόταν πραγματικά. Όμως με την συλλογιστική και την εφαρμογή της θεωρίας περί ανεξιθρησκίας, θα δούμε στα ελληνικά σχολεία να διδάσκουν Μουσουλμάνοι, Ινδουϊστές, Βουδιστές, Ιεχωβάδες, Ιουδαίοι.
Αυτοί θα είναι υπάλληλοι του κράτους αλλά δεν μπορεί να είναι του ΕΘΝΟΥΣ. Σε ότι αφορά δε ειδικά τους Μουσουλμάνους ιερείς, αυτοί θα εφαρμόζουν ότι προστάζει το Τουρκικό Προξενείου και όχι ότι επιτάσσουν οι Νόμοι του ελληνικού κράτους. Ότι δεν κατάφεραν οι Τούρκοι σε 400 χρόνια σκλαβιάς του Γένους, το καταφέρνουμε μόνοι μας τα τελευταία πενήντα χρόνια διακυβέρνησης.