Πλεόνασμα...αυτοκτονιών στα χρόνια της οικονομικής κατοχής

Κατακόρυφη αύξηση των αυτοχειριασθέντων.

Σύμφωναμε τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το 2011 τα περιστατικά αυτοκτονιών αυξήθη­καν κατά 26.5% σε σύγκριση με το 2010 και κατά 43% σε σύγκριση με το 2007, τελευταία χρονιά πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό αυτο­κτονιών που έχει καταγραφεί στη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια και από την έναρξη των επίσημων κα­ταγραφών.

Ειδικότερα καταγράφηκαν,

*328 αυτοκτονίες (268 άν­δρες και 60 γυναίκες),  το2007,

*333 αυτοκτονίες (268 άνδρες και 65 γυναίκες),  το 2008,

*391 αυτο­κτονίες (333 άνδρες και 58 γυ­ναίκες),  το 2009,

*377 αυτοκτονίες (336 άνδρες και 41 γυναίκες), το 2010,

*477 αυτοκτονίες (393 άν­δρες και 84 γυναίκες), το 2011.

Πάντως εκτιμάται, σύμφωνα με τη ΜΚΟ «Κλίμακα», ότι στην πραγματικότητα οι αυτο­κτονίες είναι πολύ περισσότερες από αυτές που καταγράφονται.

Η περιφέρεια με τον υψηλότερο δεί­κτη αυτοκτονιών είναι η Κρήτη, όπου το 2011 καταγράφηκαν 37 αυτοκτονίες, το 2012 49 αυτοκτο­νίες και το 2013 (μέχρι τις 27 Αυ­γούστου) 34 αυτοκτονίες.

Επιπλέον, το 35%, απ’ όσους καλούν στη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία , ο αριθμός 1018, είναι άνεργοι και ακολου­θούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι συνταξιούχοι. Ενώ μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι κλήσεις που δεχόταν η Γραμμή Παρέμ­βασης της «Κλίμακας» αφορού­σαν κυρίως θέματα που άπτονται της ψυχικής υγείας, πλέον κυριαρχούν τα κοινωνικά και οικονο­μικά προβλήματα, ενώ πλέον, το 16,4% αναφέρει τα οικονομικά προβλήματα ως αίτιο της αυτοκτονικής συμπεριφοράς.

Τα ποσοστά των ανδρών και των γυναικών που απευθύνονται στη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία είναι αρκετά κοντά μεταξύ τους. Το 41% που τηλεφω­νεί αφορά άτομα που καλούν γιατί ανησυχούν για κάποιον δικό τους άνθρωπο. Σύμφωνα με μελέτη σε 26 κράτη-μέλη της Ε.Ε. κατά την περίοδο 1970-2007, 1% αύξηση του δείκτη ανεργίας σχετίζεται με 3,79% αύξηση του δείκτη αυτοκτονιών στις ηλικίες κάτω των 65

Επιπρόσθετα, αύξηση μεγα­λύτερη του 3% στο δείκτη ανερ­γίας επιφέρει αύξηση της τάξης του 4,45% στις αυτοκτονίες μιας χώρας, με τον αντίκτυπο να είναι ισχυρότερος στις καθαρά παραγωγικές ηλικίες (30-44 ετών) του ανδρικού πληθυσμού.

Από το 2007 λειτουργεί σε 24ωρη βάση η «Γραμμή Παρέμβα­σης για την Αυτοκτονία», που απαντά στον τετραψήφιο αριθμό 1018, επτά ημέρες την ε­βδομάδα και δέχεται κλήσεις από κινητό ή σταθερό τηλέφωνο, απ' όλες τις περιοχές της Ελλάδας, με αστική χρέωση.

Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, θέλουν να εισπράττουν κι από τους υποψήφιους αυτόχειρες. Τηλεφωνείστε και πληρώστε, να μας πείτε ότι αυτοκτονείτε, προκειμένου να το καταγράψουμε. 

Μεγαλοεργολάβος επί «21ης Απριλίου», ο μπαμπάς του Mr Alexis Τσίπρας

Γενικός αρχηγός του Παναθηναϊκού –την ίδια περίοδο- ο θείος του.

Στην κηδεία του ζάμπλουτου μπαμ­πά του Αλέξη Τσίπρα, που κηδεύτηκε στις 30 Οκτωβρίου 2013, χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος (Λιάπης). Ο Παύλος Τσίπρας πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 29 Οκτωβρίου και κηδεύτηκε το απόγευμα της επομένης από τον Άγιο Γε­ώργιο του Διονύσου. Ο Παύλος Τσίπρας, που γεννήθηκε το 1934 στην Άρτα, υπήρξε συνιδρυτής -με τον Ίωνα Παράσχη- της τεχνικής εταιρείας «Σκαπανεύς ΑΤΕ», η οποία μαζί με την «ΕΔΟΚ- ΕΤΕΡ» και την «ΑΡΧΙΡΟΔΟΝ» ήσαν οι τρεις ε­ταιρείες που κατασκεύασαν τα μεγάλα δημόσια έργα του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Την ίδια εποχή, όπως γράφει ο Θεόδωρος Χατζηγώγος στην εφημερίδα «Στόχος», ο Στυλιανός Παττακός εκ των αντιπροέδρων του καθεστώτος, είχε απαγορεύσει στον πολιτικό μηχα­νικό γαμπρό του, το σύζυγο της κόρης του, να συμμετέχει σε διαγωνισμούς για τα δημόσια έργα.

Ο Παύλος Τσίπρας, από τα χρήματα που κέρδιζε, χρηματοδοτούσε τις δράσεις της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με απο­τέλεσμα να γνωριστεί με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο (Κοτσώνη), τον οποίο βοηθούσε στο έργο αγάπης, ενώ συνεισέφερε και στο ιερα­ποστολικό έργο του -νυν Αλβανίας- Αναστά­σιου (Γιαννουλάτου) στην Αφρική, όπου επίσης, έπαιρνε έργα ο «Σκαπανεύς».  Στην Αρχιεπισ­κοπή, ήταν Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, που γνωρίστηκε με τον Παύλο Τσίπρα, γι’ αυτό και χοροστάτησε στην κηδεία του στο Διόνυσο. Ο Παύλος Τσίπρας, με τη μεσολάβηση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου (Κοτ­σώνη),  γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με την οικογένεια Αλαβάνου, με καταγωγή από την Τήνο όπως και ο Κοτσώνης, η ο­ποία διαχειριζόταν επί 100 χρόνια το προσκύνημα της Παναγίας στο νησί. Έτσι εξηγείται η γνωριμία του Αλέκου Αλαβάνου με τον Αλέξη Τσίπρα, που γεννήθηκε το 1974, και τον πρότεινε το Φεβρουάριο του 2008, για την Αρχηγία του Συνασπισμού. 

Ο Ηρακλής Τσίπρας, μεγαλύτερος αδελφός του Παύλου Τσίπρα και θεί­ος του Αλέξη, την δεκαετία του 1950 ήταν στέλεχος της ΕΔΑ. Ξημερώμτα της 21^ης Απριλίου, οι στρατιωτικοί προσπάθησαν να βρούν και να συλλά­βουν τον Ηρακλή, και όταν δεν τον βρήκαν συνέλαβαν τον Παύλο Τσίπρα, τον οποί­ο στη συνέχεια, άφησαν ελεύθερο. Αυτά για την υποτιθέμενη αντιστασιακή δράση του Παύλου Τσίπρα.

Ο Ηρακλής Τσίπρας, όπως κι ο αδελφός του, τα «βρήκε» αμέσως με την «21η Απρι­λίου» και το 1968 ανέλαβε Γενικός Αρχηγός της Ποδοσφαιρι­κής Ομάδος του Παναθηναϊκού και στις 2 Ιουνίου 1971, ήταν γενικός αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδος του στο Γουέμπλεϋ, στον αγώνα εναντίον του Άγιαξ. Αυτός ήταν ο τιτανομεγιστοτεράστιος αντιστασιακός, Η­ρακλής Τσίπρας, που ήταν παρών και στην περίφημη συνομιλία του Στυλιανού Παττακού με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, στο γήπεδο της Λεοφώρου Αλεξάνδρας, στη διάρκεια του αγώνος Παναθηναϊκός-Ερυθρός Αστέρας, όταν στις 28 Απριλίου 1971 νίκησε με 3-0 τον Ερυθρό Αστέρα και προκρίθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητρι­ών του Γουέμπλεϋ.

Τότε στα επίσημα του γηπέδου κάθονταν ο Στυλιανός Παττακός, αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, στα αριστερά του ήταν η Δέσποι­να Παπαδοπούλου και δεξιά του ο Ηρακλής Τσίπρας. Η Δέσποινα ανησυχούσε και ο Παττακός για να την καθησυχάσει, της είπε:

-«Μην ανη­συχείς. Το έχουμε αγοράσει το παιχνίδι και θα προκριθούμε».

Αυτή τη συνομιλία και τη συνηγορία του πρεσβευτή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, την άκου­σαν κάποιοι αθλητικοί συντάκτες οι οποίοι και την κυκλοφόρησαν αρχικά ως ψίθυρο, ότι το στρατιωτικό καθεστώς με χρήματα του Αριστοτέλη Ωνάση εξαγόρασε τους Γιουγκοσλάβους του Ερυθρού Αστέ­ρα. Αν και ο Ηρακλής Τσίπρας, έκτοτε και για πολλά χρόνια, διαβεβαίωνε ότι ο Παττακός αστειευό­ταν, η συνομιλία καταγράφηκε και έτσι έφτασε ως σήμερα, ώστε σημαντικό ποσοστό φιλάθλων, να υποστηρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στον τελικό με δω­ροδοκία.

Πηγή: στοιχεία από την εφημερίδα «Στόχος»

«Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;»

Προφητικό άρθρο του -τότε- δημοσιογράφου, Γιάννη Μαρίνου.

 «Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύου­με για να παράγουμε εισόδημα, τρώμε από έτοιμα και δανεικά. Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, κλείνουμε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζομε υφιστάμενες εγκαταστάσεις, τις αφήνομε βαθμιαία να κα­ταντούν παλιοσίδερα. 

Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητα μας, επιβραβεύομε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και την λούφα. Αντί να προωθούμε  τις εξαγωγές με καλά και φθη­νά προϊόντα, υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε στην ελληνική αγορά.

Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό προβληματικών επι­χειρήσεων και απειλή μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσει δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.

Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκουμε με κάθε θεμι­τό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.

Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και την συμπαράσταση τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ’ αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.

Αντί το δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από την φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες και έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποα­πασχολουμένων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε δι­αιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.

Αντί να αναπτύσσουμε την παραγωγή και να ενισχύουμε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το ‘χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολλάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.

Αντί να διευκολύνεται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων, ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξο­δα και το μοιραίο κλείσιμο τους, αντί να εν­θαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προ­κομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο. 

Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελληνικής Οικονομίας.

Και αυτοί που αντιδρούν στην απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή, φαίνεται ότι προτιμούν να καταποντιστούμε όλοι, χορεύοντας και τραγουδώντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανι­κού. Και αυτό σχεδόν σίγουρα θα συμβεί, αφού τα σωστικά μέσα ολοένα και περιορίζονται.....».

Πηγή: «Οικονομικός Ταχυδρόμος, τεύχος της 22ας Μαΐ­ου 1986,