Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Εκλογές και πανηγύρια τέλος.

Τα κεφάλια μέσα.

                      Τελείωσε λοιπόν (κι αυτό) το πανηγύρι. Τώρα τα κεφάλια μέσα και απότομη προσγείωση την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Η τρίτη προσφυγή στις κάλπες μέσα σε ένα εννεάμηνο, απέδειξε ότι ο κυρίαρχος λαός, ούτε ευκολόπιστος είναι, ούτε προδομένος, όπως τον ήθελε ο ποιητής. Συνειδητοποιημένος είναι και απόλυτα συνένοχος. Μη σας πω και ταυτισμένος με τους λυμεώνες του και μου ταραχθείτε. Τα νέα λοιπόν. Άκουσα από όλους εσάς να μου τα λέτε. Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω τις διαπιστώσεις μου.

                    Οι δημοσκόποι χρεοκόπησαν, τουλάχιστον, στη δική μου συνείδηση. Δεν περιμένω να έχετε την ίδια άποψη. Απλά σας επισημαίνω ότι την επόμενη φορά που θα μου αναφέρετε δημοσκόπηση, θα σας πάρω με τις ντομάτες, πριν βάλω τα γέλια και μου περάσει η διάθεση. Οι αετονύχηδες αυτοί, εξακολουθούν να αρμέγουν τους νταβατζήδες (σας) που τους πληρώνουν και σας σερβίρουν ένα σωρό @αλακίες που εσείς ως αποβλακωμένοι τις καταπίνετε αμάσητες. Μια χαρά στόλισε ένα Μαύρο ο Νικολόπουλος στο «Star» κι επίσης καλά τους περιποιήθηκε ο Καμμένος. Ν’ αγιάσει το στόμα και το χέρι τους. Λίγα τους είπαν κι ακόμη λιγότερα τους έγραψαν. Από την άλλη, κάτι αστέρια εφημεριδάδες που σας απομυζούν και το τελευταίο σας cent, σας δούλεψαν κανονικότατα ότι είναι ίσα βάρκα ίσα πανιά τα δύο κόμματα, ότι έχουμε derby για την πρώτη και την τρίτη θέση. Κι εσείς τους πιστέψαμε, χάνοι μου.

                        Λέει ο Συριζαίος φίλος μου, ότι «….ο Τσίπρας και το κόμμα του νίκησαν δίκαια.» Αλίμονο αυτό έλειπε να αμφισβητήσουμε τη νίκη και το δίκιο της. Ποιος είμαι εγώ να το αποτολμήσω;  Ένα-ένα λοιπόν.

Καθαρή νίκη. Ναι, ακριβώς. Είχε 149 βουλευτές, ζητούσε δύο επιπλέον για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και τι πήρε; 145 βουλευτές, τέσσερις λιγότερους από όσους είχε, μισό εκατομμύριο ψήφους λιγότερους και (ξανα)φόρτωμα τον Καμμένο. Ο λογαριασμός όμως, έρχεται σύντομα και ο χειμώνας  εκτός από κρύος, θα έχει και πολύ «ξύλο». Προς κάθε κατεύθυνση. Όλοι θα τρώνε και ελάχιστοι θα δέρνουν.  Μόλις φτάσουν τα πρώτα χαράτσια –που θα είναι βαριά και δυσβάστακτα, πόσο ανθεκτική θα είναι μια κυβέρνηση των 155; Θα μου πείτε ότι γι’ αυτή τη δουλειά έχουν το Θεοδωράκη και το Λεβέντη, όμως πόσο και τι να αντέξουν κι αυτοί;  Ο Τσίπρας σας είπε τερατώδη ψέματα και τον πιστέψατε.  Αντί να τον καταψηφίστε μαζικά και δίχως έλεος, απείχατε ή ψηφίσατε τα υποκατάστατα του Σημίτη, βλέπε Θεοδωράκη και «Ποτάμι» ή αποδειχθήκατε Λεβέντες και Λεβέντισσες.

Συμπέρασμα. Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε για όσα ζήσατε εκεί στα νησιά κι όσα πρόκειται να ζήσετε, στα νησιά και την Ηπειρωτική χώρα, όσοι ψηφίσατε τον – «….πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο Alexis..».  Σκασμός λοιπόν κι ούτε που υπάρχει καιρός για μελαγχολία.
Όσα έρχονται θα διαταράξουν οριστικά την κοινωνική συνοχή και δε θα (μας) σας σώσουν ούτε οι –βέβαιες, εθνικές εκλογές του 2016.

                    Η «αγαπημένη» μου Νέα Δημοκρατία, ας  δώσει θερμούς χαιρετισμούς στον Καραμανλή, τον ιδρυτή της, μόλις συναντηθούν στη Κόλαση.  Άλλωστε δεν έχει πιθανότητα να επανέλθει με εκλογές. Κοιτάξτε το στελεχιακό δυναμικό της. Η Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου, παστωμένη σα μούμια, περιφέρεται στα κανάλια και «χαμογελά» φοβίζοντας τα μικρά να φάνε. Ο Κυριάκος –με το βλέμμα της αγελάδος είναι υποψήφιος αρχηγός, ο Δένδιας είναι δελφίνος, κάτι που θα ήθελαν ο Σπηλιωτόπουλος κι ο Βαρβιτσιώτης –αν δεν είχαν σε εξέλιξη τα parties στη Μύκονο, που το φετινό καλοκαίρι ήταν ιδιαιτέρως θορυβώδη και κινδυνεύουν να τους οδηγήσουν στον εισαγγελέα.

Οι παρουσίες των εκπροσώπων της στα τηλεοπτικά παράθυρα προκαλούν σαρκαστικά και ξεκαρδιστικά γέλια. Συνθήματα για κλάματα και τηλεοπτικά spots που απορείς σε ποιον απευθύνονται. Ψηφίζουν μαζί με το Σύριζα, βοηθάνε τον Alexis να ξεπεράσει το σκόπελο, βάζουν τους Έλληνες στο στύλο και στη συνέχεια, αποφαίνονται ότι θα ψηφίζουν κατά περίπτωση. Τι να πει κανείς. Περίπτωση πολιτικού κώματος. Κωστάκηδες, Αντωνάκηδες και –εσχάτως- Βαγγελάκηδες.  Κάτι από την ταινία «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» σε version του σήμερα, με τον αρχηγό να αποφαίνεται «Χάσαμε τις εκλογές, αλλά δε σας το λέω….».
Στημένες δημοσκοπήσεις κι ατσίδες δημοσκόποι, που χρησιμοποίησε ο Μεϊμαράκης, για να καταλήξει να πανηγυρίζει ότι δεν κατάφερε να διαλύσει το κόμμα. Που ήτανε –λέει- στο 14%. Άλλο και τούτο πάλι. Αντί για τα εκλογικά ποσοστά, επικαλούνται μετρήσεις. Βαγγέλη, λες να επικράτησες και να μη στο ανακοίνωσαν; Ο θείος Βαγγέλης, με το στυλ «..παίζει το κομπολόι του και  δέρνει τη θεία Γιάννα..». Πολιτικός αρχηγός να σου τύχει, και στη Νέα Δημοκρατία δεν έτυχε. Πέτυχε διάνα (και το κόμμα κατάστηθα.) Άντε τώρα να μαζέψεις τους Βορίδηδες και τους Γεωργιάδηδες από τα παράθυρα. Κρεμασμένοι είναι από τις 9 το βράδυ της Κυριακής κι επισημαίνουν τα λάθη στρατηγικής και επικοινωνίας. Όπως έγραψε ο Χρίστος Χαρίτος, πεθαίνουν οι μεγάλοι σε ηλικία ψηφοφόροι της και νέοι δεν…. Γενικώς δεν.

                  Τον πήρε το «Ποτάμι», το Σταύρο, κι ο Σωκράτης που κατοικεί στο Φάληρο, κοιτάει τη θάλασσα από το βράδυ της Κυριακή. Στον επόμενο τόνο θα τον ξεβράσει.  Όλο λάδι κι από τηγανίτα τίποτε. Τι τηγανίτα να βγάλεις, όμως, όταν σου βγάζει το λάδι ο Μπόμπολας;  Μέσα στο χρόνο που μας έρχεται, ο Σταύρος θα μας κουνήσει μαντίλι, όχι που θα λυπηθούμε ή που θα μας λείψει. Απλά ως διαπίστωση. Ήθελε 10%, του έδωσαν 5% -παραλίγο ανοικτής παλάμης- κι αυτό λειψό. Ο Σταύρος έπαιξε το ρόλο του, βοήθησε να μη διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη το ΠΑΣΟΚ και τώρα θα καταθέσει και  τους τελευταίους ψηφοφόρους του στον –κυριολεκτικά-  θείο Σημίτη.  Για να καταλάβετε τι σκοπό βαράει, σκεφτείτε μόνο αυτό. Ο Διαμαντούρος πρώτος στο Επικρατείας. Μη και σπάσει ο έξω από δω το ποδάρι του και δε σχηματίζονταν κυβέρνηση, ήταν ο νούμερο –στα αλήθεια- ένα υποψήφιος.

                 Από την άλλη το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Επικεφαλής στο Επικρατείας η Παπαρήγα. Αξιοπρεπής, που λέει κι η κουμπάρα μου, αλλά τίποτα περισσότερο. Λύπηση προκαλεί που τη βλέπεις, όμως επειδή τη λυπάσαι δε θα την ψηφίσεις κιόλας. Είπαμε, έχει κι η ψυχοπονιά τα όρια της. Αρχηγός ένας Κουτσούμπας. Στρογγυλοπρόσωπος μπούλης, που μέχρι που έγινε αρχηγός, αμφιβάλλω αν είχε ξεπορτίσει από το σπίτι ή από την υπόγεια βιβλιοθήκη στον Περισσό. Τον είχαν παστωμένο στη λεβάντα, μη τον τσακίσει ο σκώρος. Τώρα –δίχως να τον απολυμάνουν, τον έβαλαν στο σαλόνι. Που τον πάτε. Μυρίζει ναφθαλίνη ο άνθρωπος κι έχει ξεχάσει πως μιλάνε. Ξύλινη γλώσσα. Ακόμη κι ο καπετάν Γιώτης, έλεγε κάνα ανέκδοτο, μια παροιμία, κάτι ξεστόμιζε. Αυτός τίποτα. Ιτιά-Ιτιά λουλουδιασμένη. Καλός άνθρωπος, μου λένε. Σωστό. Αν ήταν κακός θα τον είχαν φυλακίσει. Τον ψηφίζεις γι’ αυτό το λόγο; Επειδή είναι καλός άνθρωπος; Για πολιτική μιλάμε, όχι για προξενιό και γάμο.
Η ξευτίλα για το κόμμα του Περισσού είναι να το εκπροσωπεί η Γαρουφαλιά Τραγόμαλλου, κατά κόσμον Λιάνα Κανέλλη, που έχει στασίδι στα παράθυρα, με ειδικότητα αυτό του Μπόμπολα. Επαναλαμβάνει τις ίδιες ακατάληπτες, μονότονες, δήθεν βαθυστόχαστες και προβαρισμένες -στον καθρέφτη, ανοησίες. Καλή μου, ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης πως θα εξηγήσει όλα τούτα στους μεταλλοτεχνίτες στο Πέραμα; Αυτό το σκέφτηκες ή δεν ξέρεις που είναι το Πέραμα;  Στα ferry προς Σαλαμίνα, δυτικά, εκεί που πάνε προς την Κούλουρη, halloooo.
Οι κομμουνιστές ζουν σε άλλο πλανήτη. Είναι εξωγήινοι, από άλλο Γαλαξία. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Διαφορετικά είναι στοιχειωμένοι. Είναι πίσω από τον κόσμο κάμποσα έτη φωτός. Δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ότι κατέρρευσε η Σοβιετική αυτοκρατορία και έχουν κρεμαστεί από τα …τέτοια του Κιμ της Βορείου Κορέας, που δεν τους κάνει τη χάρη να τα κόψει να πέσουν.

                 Ο Καμμένος, πέρα από τη δίκαιη οργή του για τους δημοσκόπους, το ‘χει κάψει στα αλήθεια. Αρχιμνημονιακός πλέον, κάνει τη μια κωλοτούμπα πίσω από την άλλη και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η καρέκλα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Έτσι ξεχρεώνει και βολεύει κάμποσους απ’ αυτούς που όπως έγραψε ο Ροΐδης , «…είναι ανεπάγγελτοι και δημιούργησαν κόμμα με σκοπό να εξασφαλίσουν τα προς το ζην..».  Επιβίωσε πολιτικά από τα ποσοστά που προήλθαν από τη Βόρεια Ελλάδα και θα χορτάσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες του Ζουράρι. Η παρουσία τους των Καμμένων επιβεβαιώνει την επιβεβλημένη αναγκαιότητα ψυχαναλύσεως του λαού.

                 Πλάκα έχει να θέλετε να γράψω για τον Λαφαζάνη, αλήθεια τι δουλειά κάνει, δεν εννοώ αν εργάζεται, τι σπούδασε ρε παιδί μου,  την Κωνσταντοπούλου, γιατί δε μένει στο γραφείο του πατέρα της, όπως λέει ο Νίκος είναι εξαιρετική νομικός, και το Στρατούλη, αυτό το τεράστιο ανέκδοτο. Τούτοι νόμισαν ότι έχουν να κάνουν γύρισμα ταινίας μικρού μήκους και οι άλλοι τους πήραν μέτρα για κασόνι. Κανονικά όμως.
               Αφού λοιπόν δε γράφω για το Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και το Στρατούλη, πώς να σας προσβάλω, γράφοντας ότι σας έπιασε κότσο ένας Λεβέντης. Που θα μπορούσα δηλαδή να κάνω λογοπαίγνια για Λεβεντομαλάκες και άλλα παρόμοια, όμως σας τη χαρίζω.

                 Η αποχή είναι τεράστια. Πρωτοφανής . Η μεγαλύτερη της εκλογικής ιστορίας στην Ελλάδα. Και θέλετε να σας πω μπράβο γι’ αυτό; Ξέρετε την άποψη των αρχαίων Ελλήνων για όσους δεν είχαν άποψη κι ενδιαφέρον για τα κοινά. Τι άλλο να προσθέσω;  Θέλατε να στείλετε μήνυμα; Σε ποιους ακριβώς; Με τι μέσον; Σιγά μην ιδρώσουν τα αυτιά των πολιτικών. Τρεις να μείνετε που θα ψηφίζετε και οι δύο να απέχετε, θα βγάλουν κυβέρνηση με τον άλλον.

                Χρυσή Αυγή. Εδώ είμαστε. ΤΡΕΛΛΗ ΗΤΤΑ.  Ξεκάθαρος κι απόλυτος από την αρχή και δεν θέλω «ουυυυυυυυυ». Ακόμη και σε συνθήκες χάους, με τη χώρα σε πλήρη διασυρμό και εκατομμύρια πολίτες σε εξαθλίωση, διψήφιο δεν έχει. Παγίωσε την παρουσία της, απέδειξε ότι έχει αυτό το ποσοστό, κάπου κοντά στο 7% κι όχι πάνω, όμως δεν επιβεβαίωσε την ρητορική της. Δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν η αύξηση επί τοις εκατό. Σε απόλυτους αριθμούς βγήκε με απώλεια μιας δεκάδας χιλιάδων ψήφους.  Σα να μην έφτανε η φυλάκιση του αρχηγού και των βουλευτών της, η στέρηση της ελευθερίας του δημόσιου λόγου, η απαγόρευση συμμετοχής βουλευτών και στελεχών της ακόμη και σε κομματικές εκδηλώσεις, ήρθε και η δήλωση Μιχαλολιάκου.  

Από κει που δεν γνωρίζαμε καθόλου το Ρουπακιά, φτάσαμε, την ώρα που γίνεται η δίκη στον Κορυδαλλό, στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα. Παραμονές εκλογών. Τελικά, μάλλον ήταν καλλίτερα όσο δεν υπήρχε δημόσιο βήμα για να εκφραστούν απόψεις.  Επειγόντως ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ και απομάκρυνση των απαραίτητων ηλιθίων που καταδυναστεύουν το μηχανισμό και απομακρύνουν –ενσυνειδήτως- όποιον θέλει να περάσει –όχι μέσα, ακόμη και να διασχίσει το δρόμο των γραφείων κάθε τοπικής.  Κι αυτό δεν αφορά την ηγεσία, αλλά τους κολαούζους και τους γενίτσαρους που είδαν φως και μπήκαν, μαζί με τις αρραβωνιάρες και τις συζύγους τους. Όχι τίποτα άλλο. Πήγε τζάμπα κι η αβάντα του Κιτσίκη, και του έκοψε και τη χρηματοδότηση, για το ομώνυμο ίδρυμα του, ο Δήμος Ζωγράφου.

                      Εν κατακλείδι, Αυτό που ζήσαμε δεν ήταν εκλογές. Ανασχηματισμό ήθελε να κάνει ο Τσίπρας και για να περάσει η ώρα του χρησιμοποίησε κάλπη. Όσοι αποφάσισαν να του δώσουν δεύτερη ευκαιρία εκτιμώντας ή προσδοκώντας ότι θα στρογγυλέψει όσα συμφώνησε με τους δανειστές, εκτιμούν λάθος. Ο Τσίπρας, που όσο περνάει ο καιρός, θα αρχίσει να μοιάζει και φυσιογνωμικά με τον Παπανδρέου –προς το παρόν μόνο ακούγεται ως Παπανδρέου- αποτελεί πολιτικό-πολεμικό όπλο για να επιβάλλουν στην κοινωνία επαχθή οικονομικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις.
                    Οι δανειστές θα επιτύχουν στην προσπάθεια τους. Ο Ελληνικός λαός ξεχνά εύκολα και –τις τελευταίες δεκαετίες- έχει αποδείξει ότι τον χαρακτηρίζει έλλειψη ειδικού βάρους στη διαχείριση κρίσεων, αλλά και στην ίδια του την κρίση. Τέλος, παρακαλώ πολύ μην ησυχάζετε. Δημοψήφισμα θα βρούμε στο δρόμο μας, ίσως και εντός του 2015, ενώ ως τις αρχές καλοκαιριού του 2016, κάπου κοντά στο Μάιο, θα σας πουν ότι υπάρχει σοβαρός εθνικός λόγος ο οποίος επιβάλλει τη διεξαγωγή εκλογών.

Υ.Γ. 1 :
Νομός Αιτωλοακαρνανίας (Τελικό)
Ιανουάριος    2015:  9.113 ψήφοι, ποσοστό 6.42%.
Σεπτέμβριος 2015 : 8.537 ψήφοι,  ποσοστό 6.94%.
Δηλαδή, 576 ψηφοδέλτια λιγότερα στις κάλπες των Εθνικιστών.

Υ.Γ. 2:
Τελικά στα έξι εκλογικά τμήματα του Δημοτικού Διαμερίσματος Παναιτωλίου.
Ιανουάριος    2015: 149 ψηφοδέλτια, ποσοστό 7.84%,
Σεπτέμβριος 2015 : 151 ψηφοδέλτια, ποσοστό 8.26%,
1.32% επιπλέον του τελικού ποσοστού στο Νομό. Αυτά για να μην επαίρονται οι Φαρισαίοι, διότι για γραμματείς ούτε λόγος να γίνεται.

Φλαμπουράρης.

....Ο Φλαμπουράρης?

Πρόκειται για τον σαντζάκμπεη (διοικητή) του Μοριά, πασά με δικαίωμα να φέρει ένα tugh, το οποίο οι Ρωμιοί, κατ’ αναλογία προς τις Χριστιανικές σημαίες και λάβαρα, αποκαλούσαν φλάμπουρο. 

Στην πραγματικότητα δεν ήταν κάποιου είδους σημαία αλλά μια βαμμένη ουρά αλόγου προσαρμοσμένη σε ένα κοντάρι. Πασάδες υψηλότερου βαθμού είχαν το δικαίωμα να φέρουν περισσότερα του ενός τέτοια φλάμπουρα.

«Ρατσισμός»-Δημοκρατία και αρχαιότητα.

«Πας μη Έλλην βάρβαρος».

Σύμφωνα με ρητό που ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει στο Θαλή από τη Μίλητο, ενώ κάποιοι απέδιδαν στον Σωκράτη: «….τριν τούτων νεκα χάριν χειν τ Τύχ· πρτον μν τι νθρωπος γενόμην κα ο θηρίον, ετα τι νρ κα ο γυνή, τρίτον τι λλην κα ο βάρβαρος…», [«….Χρωστάω χάρη στην Τύχη για τρία πράγματα: που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι ζώο, άνδρας και όχι γυναίκα, Έλληνας και όχι βάρβαρος…»]. Οι Σπαρτιάτες «…ξείνους γρ κάλεον τος βαρβάρους…» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Καλλιόπη», 11])

Ο Ευριπίδης στο έργο «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θεωρεί απολύτως λογικό οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους κι όχι το αντίστροφο λέγοντας «….βαρβάρων δ’  λληνας ρχειν εκός, λλ’ ο βαρβάρους … λλήνων· τ μν γρ δολον, ο δ’ λεύθεροι….».

«ΞΕΝΟΣ»

Αυτά για την αρχή. Στη Σπάρτη υπήρχε νόμος περί «ξενηλασίας» [Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»] και ο Ηρόδοτος [«Ιστορίαι-Κλειώ»,65], αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες ήταν «…ξείνοισι πρόσμικτοι». Η φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα δεν διαρκούσε επ' αόριστον και αφορούσε τους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους αγγελιαφόρους, τους εμπόρους, γενικά τους προσωρινούς επισκέπτες, κι ΟΧΙ τους ΕΠΟΙΚΟΥΣ, δηλαδή τους ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Όσοι επιθυμούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα σε ελληνική πόλη- τότε και κράτος, θεωρούνταν «μέτοικοι» όπως και οι απελεύθεροι δούλοι. Στη Σπάρτη αποκαλούνταν «ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ» και απαγορεύονταν να κατοικούν στην πόλη, ΠΑΡΆ μόνο σε ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΓΥΡΩ από ΑΥΤΗΝ.

Στην Αθήνα κάθε μέτοικος, ήταν υποχρεωμένος να έχει έναν «προστάτη», κάποιον γηγενή εγγυητή, καθώς σε κάθε άλλη περίπτωση βρίσκονταν αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Οι μέτοικοι πλήρωναν ειδικό φόρο, το «ΜΕΤΟΙΚΙΟΝ», ενώ όσοι δεν το πλήρωναν οδηγούνταν στη φυλακή κι αν δεν έβρισκαν χρήματα να το καταβάλουν, απελαύνονταν. Οι μέτοικοι είχαν δικαιώματα, όμως απαγορεύονταν να κατέχουν θέσεις εξουσίας, ακόμη και να συμμετέχουν στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις του δήμου.

Από τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ κάθε ταξιδιώτης, ο οποίος διέρχονταν από μια πόλη-κράτος, προσφωνούνταν «ΞΕΝΟΣ» [ξένος» ή «ξείνος» από το συν ή ξυν+κοινός] και προστατεύονταν από τον «ΞΕΝΙΟΝ ΔΙΑ». Ο «ΞΕΝΟΣ» είχε την ίδια γλώσσα τα ίδια ήθη-έθιμα και πίστευε στους ίδιους θεούς. Φιλοξενούνταν, έκαναν σπονδές στους Θεούς, ανέπεμπαν τις απαιτούμενες ευχές και του έκαναν τραπέζι. Μετά το φαγητό τον ρωτούσαν από πού έρχεται και ποιος είναι ο προορισμός του. Υπήρχε ακόμη και η «Δημοσία ξενία», όπου την φιλοξενία αναλάμβανε η πόλη, παρέχοντας διαμονή και τροφή στους «ξενώνες» της.

Όπως αναφέρει ο ιστορικός, Πολύβιος [«Ιστορίαι», Θ'], οι Έλληνες πολεμούσαν «…διαγωνιζόμενοι πρς τος βαρβάρους πρ τς τν λλήνων σφαλείας…» και οι αλλοεθνείς αποκλείονταν κι απ' τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνον όσοι αποδείκνυαν ότι ήταν Έλληνες. Χαρακτηριστική είναι η ρήση «…ο βαρβάρων γωνιστέων εναι τν γνα λλ λλήνων» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Τερψιχόρη», 22].

Ο εισβολέας, όπως και ο μετανάστης εθεωρείτο «ΒΑΡΒΑΡΟΣ» κι όχι «ΞΕΝΟΣ», λόγω της γλώσσας και των διαφορετικών ηθών-εθίμων. Στην επιτύμβια στήλη, στο σημείο όπου έπεσε ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς γράφει, «Ω ξείν’ αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Είναι γραμμένη με Ελληνικά γράμματα και απευθύνεται στο διερχόμενο Έλληνα διαβάτη, αυτόν που διέπεται από τα ίδια ήθη και έθιμα. 

Στα πλαίσια της λογικής της πολιτικής ορθότητας καταλήξαμε να διαβάζουμε και να αποδεχόμαστε αστείες ερμηνείες όπως αυτή που αναφέρει ο ιστορικός Ernest Gellner, ότι «…Στην Αρχαία Ελλάδα ….όσο σοβινιστές και αν ήταν με τον τρόπο τους ….., δεν φαίνεται να υπήρξε κανένα σύνθημα αντίστοιχο του «Ein Reich, ein Volk, ein Führer» [«Μια Αυτοκρατορία, ένας Λαός, ένας Αρχηγός»] των Ναζί στη Γερμανία..».

 Στα πλαίσια της ίδιας λογικής παρερμηνεύουν τον Ισοκράτη και τη ρήση του, «….Τοσούτον δι’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας», [«….Η πόλις μας, {σ.σ.δηλαδή η Αθήνα], έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ’ ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ’ όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας [σ.σ. δηλαδή της Αθηναϊκής, της Αττικής], παιδείας….». Ελάχιστα Ελληνικά απαιτούνται για να καταλάβει ένας λογικός άνθρωπος ότι –αυτή καθ’ αυτή- η ρήση του Ισοκράτη είναι ΜΕΙΩΤΙΚΗ, όχι μόνο για όσους «…των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους…», αλλά ακόμη και για όσους Έλληνες δεν είχαν ΑΤΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.

...οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού

 «….Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες…Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

………Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

……….Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα………».

Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας», Κεφάλαιο 15ο, το 1872. 

Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά


«….Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά. Αυτούς τους ανθρώπους θεωρώ μορφωμένους: Αυτούς που ελέγχουν τις δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τις συνδιαλλαγές τους. Αυτούς που αντιμετωπίζουν καλοπροαίρετα γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς.»


Σωκράτης

Ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία

.....Ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι εκ γενετής συναίσθημα και ως εκ τούτου, φυσιολογικό. Η ενεργητική αγάπη, αυτή που εκδηλώνεται με πράξεις προς το Έθνος, είναι το ίδιο δυνατό συναίσθημα όπως αυτό που αισθάνεσαι για τη μάνα που σε γέννησε και για την οικογένεια που σε μεγάλωσε. 

Οι πατριώτες απλώς αγαπούν την πατρίδα τους, όμως οι Εθνικιστές πονάνε και πολεμάνε καθημερινά γι’ αυτήν. Η προσπάθεια των τελευταίων δεκαετιών να εκριζωθεί ως εκ γενετής ανθρώπινο ένστικτο, έχει ως σκοπό τη διάλυση των Εθνικών κρατών. 

Είναι πιο εύκολο να κυβερνάς πολυεθνικούς «χυλούς» παρά συμπαγή έθνη που γνωρίζουν από που προέρχονται και βαδίζουν στα μονοπάτια της παράδοσης και των αξιών τους.

Αυτά μου έγραψε ο Άγγελος και τρελάθηκα.

 «…φέρνω στο μυαλό μου στιγμές που μου μιλάς για οτιδήποτε σχετικά με την πολιτική και όχι μόνο. Παρακολουθώ κι ακούω την Παπαρήγα, την Ρεπούση και λοιπούς να τα διαβάζουν από το χαρτί και να κομπιάζουν σαν τα παιδάκια της 3ης Δημοτικού, αυτά που μόλις μαθαίνουν ανάγνωση, και μονολογώ, αν όλοι αυτοί είναι βουλευτές, υπουργοί –εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, τι θα έπρεπε να ‘σαι εσύ;»

Δύο λόγια θέλω να σου πω Άγγελε. ΜΠΟΡΟΥΣΑ να είμαι στη θέση όλων αυτών. Δε θα ήμουν όμως ο ΙΔΙΟΣ άνθρωπος. Μάλλον θα τους είχα μοιάσει, όπως κάποιοι φίλοι και κοντινοί μας άνθρωποι, ξέρεις…. 

Σ’ αυτή την περίπτωση, δε θα ρωτούσες τίποτα και δεν θα είχες καμία απορία. Θα ήσουν φυτό, θα ανήκες στους «Πυρήνες της (ελληνικής) πουστιάς», βαριεστημένος από τα προσωπικά και κοινωνικά σου αδιέξοδα και το κυριότερο δεν θα ήσουν ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ.

Στάνλεϊ Πέιν, «Η Ιστορία του Φασισμού».


«....Η λέξη φασίστας είναι μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες υποτιμητικές πολιτικές εκφράσεις, και συνήθως υποδηλώνει «τον βίαιο», «τον κτηνώδη», «τον καταπιεστικό» ή τον «δικτατορικό». Αν όμως φασισμός δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό, τότε τα κομουνιστικά καθεστώτα, για παράδειγμα, θα έπρεπε πιθανόν να ενταχθούν στην κατηγορία των πιο φασιστικών καθεστώτων, αποστερώντας έτσι τη λέξη από κάθε χρήσιμο προσδιορισμό....».


Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

«Εδώ Πολυτεχνείο»: 42 χρόνια ψέματα.

«Το Έθνος πρέπει να θεωρεί ΕΘΝΙΚΟ, ότι είναι ΑΛΗΘΕΣ».

Όπως και τα προηγούμενα σαράντα ένα χρόνια, έτσι και φέτος οι διά­φορες οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς, μηδενός εξαιρουμένου –και γιατί άλλωστε, αφού τις «δάφνες» του διεκδικούν η «Νέα Δημοκρατία», ότι απόμεινε τέλος πάντων, καθώς και το «Πα.Σο.Κ.», εδώ κι αν ισχύει το ότι απόμεινε- διεκδίκησαν το καθένα για τον εαυτό του την πρωτοκαθεδρία της «αντίστασης».

Είναι πρα­γματικότητα ότι το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΗΚΕ, εξ αρχής, ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ, συγκεκριμένα στους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ και στους ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ κι ΟΧΙ στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.

Τα χρόνια που πέρασαν ο εθνικιστικός χώρος στάθηκε κυρίως στον αριθμό των νεκρών, στο μέ­ρος και στον τρόπο του θανάτου τους, καθώς και άλλες τέτοιου είδους στοιχεία, τα οποία, αν και είναι χρήσιμα, δεν αποτελούν ορθή προσέγγιση του ζητήματος. Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, όπως αποδεικνύεται από την συνθηματολογία πού χρησιμοποιήθηκε αλλά και από πληθώρα άλλων στοιχείων, ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ από ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Είναι γνωστό ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, που διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στη συμμετοχή και στο «γιορτασμό», με επίσημη απόφαση του τον Νοέμβριο του 1973, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ πως «….παρά τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής Κ.Υ.Π. και των πληρωμένων πρακτόρων της να διαστρέψουν την πορεία και το περιεχόμενο της εξέγερσης, καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της Κ.Υ.Π. (...) με σκοπό να προβάλλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις», όπως ανέφερε το Φεβρουάριο του 1974 το περιοδικό «Πανσπουδαστική», στο όγδοο τεύχος του. 

Τα γεγονότα του 1973, δεν είχαν την απή­χηση πού θέλησαν εκ των υστέρων να τους αποδώ­σουν. Είχαν σαφή και συγκεκριμένο ιδεολογικό στίγμα και στόχευαν στην ανα­τροπή του Γεωργίου Παπαδοπού­λου, που συσπείρωνε γύρω του μία τεράστια μάζα πολιτών.

Ο «γιορτασμός» του Πολυτεχνείου με τη μορφή της «αντίστα­σης» κατά του «φασισμού», που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε το στρατιωτικό καθεστώς –που έβαινε προς φιλελευθεροποίηση- αποτελεί τον φορέα του μένους της αριστεράς. Μένος που αναφέρεται αρχικά στην επικράτηση (κάποιων) εθνικών ιδανικών στην περίοδο 1967-74, αλλά στοχεύει παράλληλα στον ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ από τη ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, οποιουδήποτε φορέα εκφράζει τον Εθνικιστικό χώρο ή απλώς διατυπώνει εθνικές ιδέες και απόψεις.

Το Πολυτεχνείο απέτρεψε την φιλελευθεροποίηση του τότε καθεστώτος και έφερε στο προσκήνιο το καθεστώς του Δημητρίου Ιωαννίδη. Σε όσους προκαλεί απορία η συμμετοχή του (απο)κόμματος «Νέα Δημοκρατία» στο ετήσια επαναλαμβανόμενο πανηγύρι τού Νοεμβρίου, να τους θυμίσουμε ότι, είναι δέσμια των κανόνων και των συμφωνιών του μεταπολιτευτικού παιχνιδιού.

Η «Νέα Δημοκρατία», δεν έχει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και την ΤΟΛΜΗ να θε­ωρήσει το Πολυτεχνείο ως ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ, αυτό ακριβώς που είναι, και να τοποθετηθεί απέναντί του. Προσπαθεί, ως ιδεολογικός συγγενής της Αριστεράς, να κλέψει την αχρείαστη δόξα του «αντιστασιακού», όμως η συμμετοχή της προσδίδει ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973, η οποία δεν αντα­ποκρίνεται στην ΑΛΗΘΕΙΑ και στα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ των οπαδών της. Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους.

Ας πούμε επιτέλους τα πράγμα­τα με το όνομα τους. Οι «ηγέτες της Δεξιάς» ΕΠΕΒΑΛΑΝ το γιορτασμό του Πολυτεχνείου σχεδόν ως ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ, ενώ ποτέ δεν ήταν, υπακούοντας στην ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ να ενσωματώσει στον εθνικό κορμό, στην εθνική πολιτική μας παράδοση μια ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΓΙΟΡΤΗ. ΑΝΕΛΑΒΑΝ τις ΕΥΘΥΝΕΣ. Οι αριστεροί τη δουλειά τους κάνουνε, το φταίξιμο ανήκει σε όσους επέ­τρεψαν και συνηγόρησαν στο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΨΕΜΑ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.... 

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

ΥΒΡΙΣ-ΑΤΗ-ΝΕΜΕΣΙΣ-ΤΙΣΙΣ.

  Συμπαντική νομοτέλεια.

Βασική αντίληψη της αρχαιοελληνικής κοσμοθεωρίας είναι η ΥΒΡΙΣ, η οποία διαπράττεται όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του –σωματική, ή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική, συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό ή απλά προσβλητικό τρόπο. Εννοείται, δηλαδή, ως ΥΒΡΙΣ η τυφλή προσήλωση του πρωταγωνιστή στο προσωπικό του πάθος, η οποία εκδηλώνεται ως υπερηφάνεια, αλαζονεία, έπαρση αλλά και η συμπεριφορά του θνητού ως Θεού. Από την ηθική διαδικασία προκύπτει ότι η αφθονία και ο πλούτος οδηγούν τον άνθρωπο στην ύβρι, η οποία εκφράζεται με τον κομπασμό.  

Ο Υβριστής  παραβιάζει αρχικά τον θεϊκό νόμο, στη συνέχεια τους κοινούς κώδικες συμπεριφοράς που είχαν θεσπίσει οι άνθρωποι και τέλος τους νόμους της πολιτείας. Με τη συμπεριφορά του επιχειρεί ή υπερβαίνει την πεπερασμένη φύση του ανθρώπου, προσβάλει και εξοργίζει τους Θεούς στην προσπάθεια του να εξομοιωθεί μαζί τους.

Στην ΥΒΡΙΝ οδηγεί τους θνητούς η έλλειψη της αιδούς, δηλαδή της ντροπής, που συνοδεύεται από αλαζονική συμπεριφορά, η οποία υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια και προσβάλλει την τιμή των άλλων. Η ΥΒΡΙΣ περιλαμβάνει την αδιαντροπιά και τη σκληρότητα, που δηλώνεται με τη λέξη «αναιδείη», γι’ αυτό το λόγο ο ξεδιάντροπος ονομάζεται «αναιδής». Οι πράξεις που επιφέρουν την αντικατάσταση της αιδούς από την ΥΒΡΙΝ καταλήγουν σε καταστάσεις απεχθείς, τα «αίσχεα».

Η υβριστική συμπεριφορά, συνιστά παραβίαση της ηθικής τάξεως, προσπάθεια ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και της συμπαντικής τάξεως. Παράλληλα η επαναλαμβανόμενη ΥΒΡΙΣ προκαλεί την προειδοποιητική παρέμβαση των Θεών και οδηγεί τον υβριστή στην ΠΤΩΣΗ και την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Στην ελληνική τραγωδία της αρχαιότητος η ύβρις είναι το βασικό σφάλμα του τραγικού ήρωα. Παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Ξέρξη στους «Πέρσες» του Αισχύλου, όταν αξιώνει να του υποταχθούν τα φυσικά στοιχεία και ο Ελλήσποντος να μην τρικυμίσει τα νερά του, που κατέστρεψαν τις γέφυρες της διακομιδής του στρατού. Τότε ο Ξέρξης διατάζει να μαστιγώσουν τη θάλασσα, και να ρίξουν στα νερά του Ελλησπόντου χειροπέδες. Η αποκατάσταση της ύβρεως του Ξέρξη πραγματοποιήθηκε εκεί που συντελέστηκε και ειδικότερα στη θάλασσα της Σαλαμίνας όπου ηττήθηκε με συντριπτικό τρόπο.

Ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» αναφέρει ως ΥΒΡΙΝ που διαπράχθηκε από τον Αγαμέμνονα, την αρπαγή της Βρισηίδας, προσβολή που είχε στόχο τον Αχιλλέα και τη μητέρα του, ενώ ο Αγαμέμνονας χαρακτηρίζεται «κερδοσκόπος» και «αναιδής». Στην «Οδύσσεια» ως υβριστές χαρακτηρίζονται, εκτός από τον Πολύφημο, οι μνηστήρες, επειδή ρημάζουν την περιουσία του Οδυσσέα και του ηλικιακά ανήμπορου γιου του. Έτσι η μεταμορφωμένη θεά Αθηνά, που φτάνει στο παλάτι της Ιθάκης για να ξεσηκώσει τον Τηλέμαχο στην αναζήτηση του πατέρα του, εκφράζει –με σκοπιμότητα- την έκπληξή της για το μέγεθος της ΥΒΡΕΩΣ των μνηστήρων και θεωρεί ότι θα μπορούσε να υποκινήσει τη ΝΕΜΕΣΙΝ. Ύβρις είναι η απροσεξία ή ο υπερβολικός ενθουσιασμός, η ανυπακοή του Ίκαρου ή του Φαέθωντα.

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική κοσμοθεωρία η ΥΒΡΙΣ προκαλούσε την ΑΤΗΝ -το θόλωμα του νου, το χάσιμο του μυαλού- την τύφλωση της συνειδήσεως, μετά την παρέμβαση των Θεών και ιδιαίτερα του πατέρα όλων τους, του ΔΙΟΣ. Το θόλωμα του νου, το ξεμυάλισμα, επιφέρει νέες ύβρεις, και γεννά την υπερβολή και την αμετρία, δηλαδή την άκοσμη και την αλογάριαστη συμπεριφορά της αδικίας, ώσπου ο υβριστής υποπίπτει σε πολύ σοβαρό σφάλμα. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί την ΝΕΜΕΣΙΝ -την οργή και την εκδίκηση των Θεών- που τελικά οδηγεί στην ΤΙΣΙΝ -την τιμωρία, τον παραδειγματικό κολασμό και την καταστροφή του Υβριστή.

Στη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα, ΥΒΡΙΣ σημαίνει βρισιά, προσβολή, συκοφαντία, οτιδήποτε θίγει την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου. Καταλάβατε ΑΝΟΗΤΟΙ βλάσφημοι, ΑΝΑΙΔΕΙΣ και ΥΒΡΙΣΤΕΣ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ της ΜΝΗΜΗΣ ΝΕΚΡΟΥ;

Υ.Γ. Ανθέλληνες είστε, σκουπίδια και σκουλήκια. Οι Έλληνες σύναπταν ανακωχή και κήδευαν με τιμές και από κοινού τους νεκρούς. 

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Ο Κουμουτσάκος και οι …επαΐοντες.

Στόχος ήταν το πολιτικό ληστρικό σύστημα.

«….Ου πάνυ ημίν ούτω φροντιστέον, τι ερούσιν οι πολλοί ημάς, αλλ’ ό,τι ο επαΐων περί των δικαίων και αδίκων…..»,  [«….Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα….»], γράφει ο Θείος φιλόσοφος Πλάτων στο έργο «Κρίτων».

Η περίπτωση του ξυλοδαρμού και των τραυμάτων που προκλήθηκαν από επίθεση πολιτών σε βάρος του βουλευτή και πρώην υπουργού Γιώργου Κουμουτσάκου είναι άκρως πολιτική πράξη όσο κι αν εμφανίζεται να έχει ή επιχειρούν να της δώσουν ποινικές προεκτάσεις. Γι’ αυτό και «….Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα….». Επαΐοντες είμαστε οι πολίτες και ξέρουμε πόσα από τα ΔΙΚΑΙΑ μας ΣΤΕΡΟΥΝ, όπως και πόσα ΑΔΙΚΑ μας ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ.

Οι πολίτες αυτής της χώρας –ένα ποσοστό με (συν)ευθύνη τους καθώς συμμετείχαν κι εξακολουθούν στη λεηλασία του Δημοσίου χρήματος- τα τελευταία έξι –τουλάχιστον- χρόνια, υφίστανται τα αποτελέσματα της βιαιοπραγίας και του πολιτικού bulling των εκπροσώπων του. Αυτών που ορκίστηκαν ότι θα υπηρετούν και θα διαφυλάττουν τα συμφέροντα του λαού και του Έθνους.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε κι ούτε γίνεται. Οι πολίτες παρακολουθούν αποσβολωμένοι τους …Βαρεμένους της πολιτικής ζωής να αρνούνται την ύπαρξη ανέργων και τις στρατιές των απελπισμένων συμπολιτών μας τις αποκαλούν «…οικονομικά μη ενεργούς». Τους ΣαμαροΒενιζέλους να αποδίδουν ασυλία για οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα στους εαυτούς τους, να χαρίζονται τα ληστρικά δάνεια των κομμάτων της ληστοκρατίας, να αμφισβητείται ότι οι Τούρκοι γενοκτόνησαν τους γονείς και τους παππούδες μας.

Δεν είδα να εξοργίζεται κανείς από τους πολιτικούς μας εκπροσώπους όταν οι συνάνθρωποι μας αυτοκτονούν κατά χιλιάδες από απελπισία κι ανέχεια τα τελευταία χρόνια. Δεν παρακολούθησα κανέναν Χατζηνικομαλάκα να διαμαρτύρεται και να εξαπολύει μύδρους. Ούτε είδα κανέναν οργισμένο Πορτοσαλταρισμένο ή Μπογδανόχαμογελαστό να συμπαραστέκεται στις χαροκαμένες οικογένειες των συμπολιτών μας που κρέμονται νεκροί από στύλους με μια θηλιά στο λαιμό ή πηδούν από μπαλκόνια και ταράτσες στο κενό.

Καμιά Σιγανοπαπαδάκου, καμία Έλλη Τσαρλαμπά, καμία Όλγα Καλούδη-Παναγιωτοπούλου-Νικητέα δεν ευαισθητοποιείται από το κοινωνικό δράμα, ούτε «Τρέμη» από ιερή οργή κι αγανάκτηση για όσους χάνουν την αξιοπρέπεια τους σε πολλές περιπτώσεις την ίδια τους τη ζωή.

Όμως όλοι οι απατεώνες πολιτικοί και οικονομικοί εγκληματίες, συντάχθηκαν πίσω από τις γραμμές των υποστηρικτών του αδίκου της επιθέσεως κατά του Γιώργου Κουμουτσάκου. Όλοι αυτοί απλώς κλείνουν τα μάτια στο προφανές, όπως κρύβει η στρουθοκάμηλος το κεφάλι της στο έδαφος.

Το προφανές είναι ότι η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΟΡΓΗ και ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ μερίδος ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ μας, δεν είχε στόχο ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟ ή Μιλτιάδη ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ. Στόχος τους ήταν να διαμαρτυρηθούν και να στείλουν πολιτικό μήνυμα απλό και σαφέστατο. Η οργή μας θα παραμένει όσο θα συνεχίζετε να προκαλείτε και δε θα διορθώνετε τα αίτια που την προκάλεσαν. Καθήκον μας είναι να σταθούμε στο πλάι των ανώνυμων συμπολιτών μας που από σήμερα θα συρθούν στα αστυνομικά τμήματα, στις δικαστικές αίθουσες και θα διασυρθούν τηλεοπτικά, στη μάταιη προσπάθεια να ανακόψουν το τσουνάμι του θυμού, της λαϊκής οργής και αγανακτήσεως σε βάρος των ληστοσυμμοριτών που μας κυβερνάνε..

Η κυριαρχία σας και η ασυλία σας για όλα όσα διαπράττετε σε βάρος των Ελλήνων, ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ  στο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ της (Β)ουλής σας, εκεί όπου αρχίζει ο ΔΡΟΜΟΣ της ζωής μας. Οι ψυχές των νεκρών συμπολιτών μας, οι καρδιές που ράγισαν και το κλάμα όσων έχασαν μέσα σε ένα βράδυ τη ζωή τους, τις ζωές των παιδιών και των εγγονών τους που ξεριζώθηκαν με βίαιο τρόπο από την Ελλάδα, θα ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ τις νύχτες και τις μέρες σας. Ζείτε με το φόβο της λαϊκής οργής, σε καθεστώς απόλυτου τρόμου, είσαστε σε κατάσταση απόλυτου πανικού και αναγκασμένοι να ζείτε φρουρούμενοι από στρατιές εμμίσθων ένστολων, οργάνων του καθεστώτος που με βία επιβάλλατε και με τον ίδιο τρόπο διατηρείτε στις πλάτες του λαού μας. Η μεγαλύτερη –ως τώρα- τιμωρία σας είναι η ΑΔΥΝΑΜΙΑ σας να ζείτε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, να μπορείτε να κυκλοφορείτε ΔΙΧΩΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ μεταξύ μας.


Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Υπέρτατο χρέος η ΣΩΤΗΡΙΑ της ΠΑΤΡΙΔΟΣ!


Το έπος του 1940, αυτό που μεθοδικά προετοίμασε ο εθνικός κυβερνήτης ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ και πέτυχε ο ανθός της νεολαίας στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και των Οχυρών του Ρούπελ, είναι καύχημα της ιστορικής μνήμης του Ελληνικού Έθνους. Οριοθετήθηκε από τον κύκλο του αίματος και απογειώθηκε σε μεγαλείο ως πράξη, από την γνώση των πολεμιστών ότι η πύλη που διάβηκαν τους οδηγούσε στο θάνατο.

Οι νεκροί του Έπους, μας διδάσκουν την σοφία που τους ενέπνευσε η γνώση του θανάτου, η μόνη εφικτή τελειότητα. Πέθαναν νέοι, ήρεμοι, ακύμαντοι, παραδομένοι στη μεγαθυμία της αιωνιότητας. Πέθαναν βέβαιοι ότι εκτέλεσαν το υπέρτατο χρέος και καθήκον στη ΦΥΛΗ και στη ΡΑΤΣΑ.  

Αιώνια η μνήμη σας.
Αθάνατοι στο νου, στην καρδιά και την ψυχή μας. 

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Γιατί πρέπει νὰ ὑπερψηφισθῇ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογές

του πανεπιστημιακού καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη


Οἱ Ἕλληνες εἴμεθα φοβερὰ διχαστικοί. Ἀνάβουμε μὲ τὸ παραμικρό, ἔχουμε στὸ πετσί μας τὴν βεντέτα φθονοῦμε ὅποιον ἐπιτύχῃ, ἔστω καὶ ἄν ἀναγνωρίζουμε πὼς ἔχει δίκαιο.

Ὁ Νῖκος Μιχαλολιᾶκος, μόνος του, ἐπέτυχε στὴν πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας ἕνα θαῦμα. Οἰκοδόμησε, μετὰ ἀπὸ μακροχρόνιο ἀγῶνα, ἕνα μαζικὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα (οὔτε ἀκροδεξιό, οὔτε ἀκροαριστερό, ἁπλῶς πατριωτικό). Τὸ ἐπέτυχε διότι παράλληλα ὠργάνωσε ἕνα παραστρατιωτικὸ κίνημα, ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἐπιβολὴ οἱουδήποτε γνησίου ἐπαναστατικοῦ κινήματος. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ δυνάμεις τοῦ Κατεστημένου ἐπεκέντρωσαν τὰ βέλη τους κατὰ τῆς παραστρατιωτικῆς αὐτῆς ὀργανώσεως, γνωρίζοντας κάλλιστα ὅτι χωρὶς αὐτὴν ἡ ἐπανάσταση εἶναι ἀδύνατη. Τὸ ΚΚΕ μετεμορφώθη σὲ ἀνενεργὴ σοφὴ κουκουβάγια ἀκριβῶς διότι ἔχασε τὸ παραστρατιωτικό της σκέλος.

Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ πληθώρα, στὴν σημερινὴ πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας, ὀργανώσεων, συνδέσμων, ἑταιρειῶν, κομμάτων ποὺ οὐσιαστικὰ συμφωνοῦν μὲ τὶς θέσεις τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς (πατριωτισμός, αὐτάρκεια, πολιτικὸ ἔλεγχο τῆς οἰκονομίας, ὑποστήριξη τῆς ἐθνικῆς ἐπιχειρηματικότητος ὅπως αὐτὴ τῶν Ἑλλήνω ἐφοπλιστῶν, ἐθνικὸ νόμισμα, ἔξοδος ἀπὸ τὴν ΕΕ, οὐδετερισμὸς στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, ἐκδίωξη τῶν λαθρομεταναστῶν) ποὺ ὅμως εἴτε λόγῳ τοῦ ἐμφυλιακοῦ παρελθόντος, εἴτε φθόνου, δὲν θέλουν νὰ ἀναγνωρίσουν ὅτι ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ ἐπέτυχε ἐνῷ αὐτοί ἀπέτυχαν νὰ προβάλλουν ὅμοιες θέσεις ἀπελευθερώσεως τῆς χώρας ἀπὸ τοὺς  διεθνεῖς τοκογλύφους.

Ζητῶ λοιπόν, στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογές, ὁ λαὸς τοῦ ΟΧΙ τοῦ 61,50% τοῦ δημοψηφίσματος τῆς 5ης Ἰουλίου 2015, νὰ ψηφίσῃ Χρυσῆ Αὐγὴ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι δὲν θὰ τὸν προδώσῃ ὅπως ἔκαμε ὁ Σύριζα, ἁπλῶς διότι ὅταν εὑρεθῇ στὴν κυβέρνηση θὰ ἔχῃ στὸ πλευρό της, ἀφοσιωμένη, μία παραστρατιωτικὴ ὀργάνωση καὶ τὴν πλειψηφία τῆς ἀστυνομίας καὶ τοῦ στρατοῦ ποὺ παρὰ τὶς ἀντιξοότητες καὶ τὴν δουλοπρέπεια τῆς Μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974-2015, φλέγεται ἀπὸ πατριωτισμό. Μὲ στρατιωτικὴ κάλυψη καὶ πολύπλευρη ἐξωτερικὴ πολιτική, ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ θὰ δυνηθῇ νὰ ἀντισταθῇ στὶς πιέσεις τῶν διεθνῶν τοκογλύφων, κάτι ποὺ δὲν ἠδυνήθη νὰ κάνη ὁ Βαρουφάκης μὲ μοναδικὸ ὅπλο τὴν δημιουργικὴ ἀσάφεια.

Πρέπει, ἐπιτέλους, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς νὰ ξεπεράσῃ τὰ συνθήματα τοῦ «δὲν περνᾷ ὁ φασισμός», ἐὰν δὲν θέλῃ, κολλῶντας στὰ συνθήματα, νὰ ἀποτελειώσῃ ὅτι ἔχει ἀκόμη παραμείνει ὄρθιο ἀπὸ τὴν δύσμοιρη πατρίδα μας. Ὁ ἀστικὸς κοινοβουλευτισμὸς τῶν 40 τελευταίων ἐτῶν ὑπῆρξε καταστροφικός.

Ἡ λαοκρατία ἀμέσου δημοκρατίας τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς θὰ σημάνῃ τὴν ἀπαρχὴ ἑνὸς νέου χρυσοῦ αἰῶνος γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Δημήτρης Κιτσίκης, 22 Αὐγούστου 2015


Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Ο Τσίπρας και οι… Τσιπραίοι της Ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Τελικά, ρε μάγκα, είναι «τρικ» το δημοψήφισμα;

Το ότι ο Τσίπρας (και οι «Τσιπραίοι» του) είναι ανίκανος να κυβερνήσει, το ξέραμε. Δυστυχώς για τον τόπο, τους Έλληνες και την ιστορία (μας), δεν το γνώριζαν ή το προσπερνούσαν, όσοι αποφάσισαν και μετέτρεψαν ένα γραφικό-περιθωριακό παιδάκι και το γκρουπούσκουλο του σε κυβέρνηση και τον ίδιο σε πρωθυπουργό μιας χώρας, που την τίμησαν με την παρουσία τους προσωπικότητες, όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Δημήτριος Γούναρης, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Στις 25 Ιανουαρίου 2015, πρώην Πασόκοι, αριστεροί, γκέυ, λεσβίες, τρανσέξουαλ, αριστεριστές, αντιεξουσιαστές και λαθρομετανάστες, έφεραν στην εξουσία τον Αλέξη, που από τα ξημερώματα του Σαββάτου 27 Ιουνίου -λίγες ώρες μετά που βγαίνουν τα φαντάσματα, καλεί τους (εναπομείναντες) Έλληνες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, με γυμνά χέρια. Ο Τσίπρας, και οι αδελφές (ψυχές) της κυβερνήσεως του, φωτογραφήθηκαν, συνεντευξιάστηκαν, ταξίδεψαν, (αν)έκραξαν (και τους έκραξαν) «ουάου» και (κατα)σπατάλησαν πέντε πολύτιμους μήνες με κλισεδάκια και εφέ.  Μαζί τους ένας καμμένος (που -σύμφωνα με τα παπαγαλάκια του- το Σάββατο δάκρυζε στη Βουλή και την Κυριακή την «έκανε» από την πλαϊνή πόρτα του Μαξίμου) και κάμποσοι ανερμάτιστοι που τον ακολουθούν, μεταξύ τους κι ένας (αμπελοΖουραρι)φιλόσοφος που έμαθε στο λαό –σ’ όσους δεν το γνώριζαν, ότι, στην αρχαία Ελληνική, τα αχαμνά ονομάζονται «μέζεα» -όταν όμως χρειάστηκε να τα δείξει, αποδείχθηκε ότι δεν… Όλοι αυτοί, με την ανοχή των λωποδυτών (των προγόνων, των απογόνων και των επιγόνων τους) που υποδύονται τις Ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 και μετά, προσπαθούν, τώρα, να βγάλουν την ουρά τους απέξω και να μεταθέσουν τις ευθύνες (και επισήμως) σ’ αυτούς που πραγματικά τις έχουν και τους στήριξαν με την ψήφο τους από τη μεταπολίτευση και μετά. Στους Έλληνες ψηφοφόρους.

Προκήρυξαν, λοιπόν, ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ για την επέκταση της συμφωνίας για τα μνημόνια, ενώ δεν προκηρύχθηκε κανένα δημοψήφισμα για τους αντιρατσιστικούς νόμους, την κατάργηση της ελευθερίας του λόγου και τη δίωξη της γνώμης, για τον θάνατο του Ελληνικού γένους, με το νομοσχέδιο για την παροχή…Ιθαγένειας (!!!) –της κυρά Τασίας της σταφιδιασμένης, το οποίο ψήφισαν οι πάντες και στα γρήγορα –εκτός από τη «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ».

Μη διανοηθεί δε, να συγκρίνει κανείς το γελοίο δημοψήφισμα -σε μία ανύπαρκτη πρόταση που ποτέ δεν είδαμε και ούτε πρόκειται να δούμε, με το δημοψήφισμα της Κύπρου το 2004. Να σας θυμίσω ότι οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί και πολίτες σφύριζαν, τότε, αδιάφορα και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ανοιχτά «ΝΑΙ» στη διάλυση της Κύπρου μέσω του Σχεδίου Ανάν. 

Τώρα λοιπόν τρέχουμε. Το κομμουνιστικό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, με την ανοχή της (ελαφρο)δεξιάς, προχωρεί στην αναβίωση συμμοριτικών διλημμάτων, επιδιώκοντας περιορισμό της Ελευθερίας των Πολιτών κι αντίθετα στη λογική της Εθνικής Κοινωνίας. Ο Τσίπρας, αφού βάφτισε τα μνημόνια συμφωνίες, άλλαξε όνομα στην Τρόικα και την αναγόρευσε σε θεσμό ή Brussels Group, τώρα μας καλεί να αποφασίσουμε ότι αυτοί που επί σαράντα και κάτι χρόνια λεηλατούσαν κι έκαιγαν τους ανθρώπους, τον τόπο και τις εφεδρείες του, είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και ΤΥΠΙΚΑ ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ! Ο Τσίπρας που χαρακτήριζε «τρικ» την πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα καταφεύγει σε μια απέλπιδα προσπάθεια –αποφυγής και μεταθέσεως των ευθυνών- ανάλογης γελοιότητος, «ευφυΐας» κι αποτελεσματικότητας.

Όμως, όσοι νομίζουν ότι βρισκόμαστε στα 1821, στα 1940 ή στα 1973, απλώς κάνουν λάθος. Οι εποχές έχουν αλλάξει και περάσει δίχως την παραμικρή ελπίδα επιστροφής. Πρώτον λείπουν οι ηγέτες. Δεν υπάρχει ούτε Κολοκοτρώνης, ούτε Μεταξάς, ούτε Παπαδόπουλος. Στη θέση τους κυβερνούν, ένας.. Τσίπρας, ένας…. Σαμαράς, μια κάποια ….Φώφη, ένα τυπάκι –υπάλληλος ΜΜΕ- με σακίδιο στην πλάτη, κι ο…. Κουτσούμπας, ο οποίος την ώρα που του δίνετε η ευκαιρία να καταψηφίσει την Ευρωπαϊκή ενοποίηση –το όνειρο και το απωθημένο δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών για μισό αιώνα, καλεί τους ψηφοφόρους του σε….αποχή. Δεύτερο, πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα είναι αδύναμη, γεμάτη πληγές, κινδύνους να την απειλούν, όμως, κυρίως, είναι ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ. Δίχως την παραμικρή στήριξη, ούτε καν της Κύπρου. Την Ελλάδα κυβερνούν πολιτικάντηδες, με χαμηλό επίπεδο μορφώσεως και πολιτισμού, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ. Την Ελλάδα κυβερνούν πολιτικάντηδες αριστεροί, καμμένοι και ψοφοδεξιοί, με τρικυμία στο μυαλό, με ιδεοληψίες, άσχετοι που η μόνη φιλοδοξία τους είναι να παπαγαλίζουν στα (διαπλεκόμενα) ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια. Με την επιλογή για το δημοψήφισμα η αριστερά αποδεικνύει ότι διακατέχεται από μόνιμα κόμπλεξ και ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ στόχος της –που έγινε δεύτερη φύση της, είναι ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ.

Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Οι συνιστώσες του μορφώματος που κυβερνά τον τόπο και οι αριστεροί αγιατολάχ του Μαρξισμού μπορούν να πανηγυρίζουν με την ησυχία τους, ενώ οι παρακρατικοί συνεργάτες τους των Εξαρχείων, μπορούν να καίνε, να σπάνε και να λεηλατούν τα άδεια από εμπορεύματα καταστήματα. Μακάρι η Ελλάδα, από το βράδυ της Κυριακής, να μην είναι – κι επίσημα- η τελευταία κομμουνιστική χώρα του κόσμου.

Να δούμε, λοιπόν, τώρα που τραβιούνται –σιγά σιγά- τα νερά, ποιος κολυμπούσε χωρίς μαγιό. Τώρα τα κεφάλια μέσα, περίσκεψη και περισυλλογή. Ο καθένας ενώπιος ενωπίω με τις (ιστορικές) ευθύνες του, απέναντι στον τόπο, τα παιδιά, τα εγγόνια και τους συνανθρώπους του.  Ας δούμε τώρα τους αριστερούς ψάλτες, του Ελληνικού δημοσίου, πόσο αντιευρώ τοποθετούνται. Τους αρμεχτές του τόπου, τους συνδικαλιστές της δεκάρας, αρχικά και του Ευρώ στη συνέχεια. Όλους αυτούς που κόπτονταν κι έσκιζαν τα ιμάτια τους για την πρόοδο, την τιμή, την αξιοπρέπεια και την επιβίωση των Ελλήνων. Ας δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του καθενός μας. Μακάρι να κάνω λάθος, όμως πιστεύω ότι δεν θα σταθούμε, σαν λαός, στο ύψος των περιστάσεων.


Υ.Γ. Όλα τα περί δημοψηφίσματος με την προϋπόθεση ότι αυτό θα γίνει, πράγμα που σήμερα Δευτέρα, 29 Ιουνίου 2015, δεν είναι καθόλου σίγουρο. Μάλιστα, ο φίλος μου ο Γιώργος δίνει 9/10 πιθανότητες να μη γίνει. Κι ο Γιώργος ξέρει από πιθανότητες… 


 
ΕπιστροφήTop