Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Νότης Σφακιανάκης, «Εγώ δεν φεύγω από την Ελλάδα για να κυβερνούν οι απάτριδες»

Συνέντευξη στον Κώστα  Μπουρούση

Συνηθισμένος στις προκλήσεις, στην κριτική, αλλά και στις μομφές που συχνά δέχεται, ο Νότης Σφακιανάκης μιλά με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου του με τίτλο «Δεκαέξι αυτοτελείς ιστορίες» και παραδέχεται πως εκείνο που του έμαθε η ζωή έως τώρα είναι πως ο παιδικός φόβος του απέναντι στον άνθρωπο είναι απολύτως δικαιολογημένος.

Ο Νότης Σφακιανάκης μοιάζει στα μάτια μου με ένα θυμωμένο παιδί. Αυτή είναι τουλάχιστον η σκέψη που κάνω φεύγοντας από το στού­ντιο «Σοφίτα», μετά την περίπου δίωρη συνάντηση μας.
«Όχι έναν, πολλούς θυμούς έχω απέναντι σε πάρα πολλούς ανθρώπους, σ’ αυτούς οι οποίοι δημιούργησαν πρόβλημα στην κοινωνία μου. Είμαι εξοργισμένος. Και δεν τους συγχωρώ», μου έχει τονίσει εμφατικά στη διάρκεια της κουβέντας μας.
Δεν χρειαζόταν, βέβαια, η δική του λεκτική επιβεβαίωση αναφορικά με το αίσθημα θυμού που ώρες-ώρες νομίζεις πως πυροδοτεί τη γλώσσα του σώματός του. Ψυχαναλυτικά θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως ο τρόπος που σκέφτεται τα πράγματα και κυρίως ο τρόπος που επιλέγει να τα εκφράζει είναι κληρονομιά από τον παππού του. Αυτός, όπως μου λέει, ήταν ο άνθρωπος που του άσκησε κα­ταλυτική επιρροή:
«Όλοι οι πρόγονοι μου με καθόρισαν. Ιδιαίτερα όμως ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου, που δεν ήταν πρόγονος εξ αίματος, αλλά εξ αγχιστείας. Αυτός με μεγάλωσε. Ήταν ένας άνθρωπος μορφωμένος με την κυριολεκτική σημασία της λέξης και άνθρωπος αυστηρών προδιαγραφών με συνέπεια σε αυτά που μεταβίβαζε στο περιβάλλον του. Εκείνος με «έχει σπου­δάσει». Σκέψου ότι εφτά ετών με είχε μάθει να διαβάζω εφημερίδα, όταν τα άλλα παιδιά τότε μάθαιναν την αλφάβητο. Ο άνθρωπος αυτός είχε όμως κι ένα μειονέκτημα: ήταν αθυρόστομος και μπο­ρούσε με ανεξέλεγκτη ορμή να σηκώσει το χέρι του. Είχε αυτό το πολύ σοβαρό μειονέκτημα. Μου έλεγε όμως πράγματα που τα είδα τελικά να συμβαίνουν έπειτα από 25 χρόνια».

Τραγική ειρωνεία: τον ρόλο του ανθρώπου που διαβλέπει προς τα πού οδηγούνται τα πράγματα έχει βρεθεί να παίζει από σκηνής αρκετές φορές και ο ίδιος. Μου αφηγείται, για παράδείγμα, πώς πριν από 15 και πλέον χρόνια προσπαθούσε μέσω της μουσικής και του λόγου του να αφυπνίσει εις μάτην το κοινό του:
«Από το 1996 είχα αντιληφθεί, και το έλεγα, πως οι κρατούντες είχαν σχέδιο να μας οδηγήσουν εδώ που μας οδήγησαν. Το έλεγα ακόμη και στο μικρό­φωνο την ώρα που τραγούδαγα: «Παιδιά, αντισταθείτε γιατί θα σας κάνουν Γερμανούς. Μία-δύο φορές τη βδομάδα θα βγαίνετε και πολύ θα σας πέφτει. Και θα πέφτει και βούρδουλας. Γιατί περί βούρδουλα πρόκει­ται. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να μαθαίνεις κάτι καινούριο που σου καταστρέφει επι­πλέον τη ζωή. Πράγματα τα οποία δεν φανταζόσουν άτι θα συμβούν στο παρελθόν. Τίποτα δεδομένο δεν ισχύει πια».
Στον δίσκο που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες μου λέει πως θα περιλαμ­βάνονται και τραγούδια κοινωνικού πε­ριεχομένου, αλλά και πως ο κόσμος αυτά τα τραγούδια αποζητά σήμερα με ακόμη περισσότερη ζέση. Ανατρέχει, μάλιστα, σ' εκείνο που ο ίδιος είχε στο μυαλό του για τον εαυτό του, τότε που η καριέρα του τραγουδιστή ήταν για τον Νότη Σφακιανάκη σχέδιο επί χάρτου:
«Όταν ήμουν πιτσιρικάς και έβλεπα σαν όνειρο το να γίνω κάποτε τραγουδιστής -δεν νόμιζα ότι θα γίνω, γιατί εκεί που ζούσα δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις και ήταν μια φαντασίωση, μια ονειρώδη-, αυτό σκεφτόμουν: να μπορώ δηλαδή να είμαι σε ένα στάδιο και να δίνω μια συναυλία με κοινω­νικού περιεχομένου τραγούδια. Αυτό με κεντρίζει περισσότερο απ' όλα».
Εκείνο που αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενα του Νότη Σφακιανάκη είναι πως η έννοια του κοινωνικά δίκαιου παίζει καθοριστικό ρόλο στον τρόπο και στη στάση του.
«Δεν έχω εμπά­θεια προς κάποια κατεύθυνση. Λέω αυτό που αισθάνομαι και το φιλτράρω μέσα από τον απόλυτο έλεγχο του δικαίου», μου λέει, και συνεχίζει: «Θεωρώ το δίκαιο ως ένα από τα μέγιστα αγαθά του αν­θρώπου. Όταν, λοιπόν, είσαι δίκαιος άνθρωπος, δεν έχεις ιδιοτέλεια. Αν κάνεις λάθος, κάποια στιγμή θα αποδειχτεί. Και πρέπει να το παραδεχτείς. Όταν όμως δεν κάνεις λάθος και όλοι οι άλλοι σε χρεώ­νουν λάθος, τότε τους γαμωσταυρίζεις δημόσια. Εμείς λέμε τα πράγ­ματα με το όνομα τους».
«Όλα καλά», του αντιτείνω, «γιατί βγαίνετε και τα λέτε; Δεν θέλε­τε την ησυχία σας;». Η απάντηση του μου υποδεικνύει πως η ει­λικρίνεια του, η οποία πολλάκις έχει παρεξηγηθεί, αφού βρίσκε­ται στο όριο του πολιτικώς ορθού και του μη ορθού, είναι σύμφυτη της ύπαρξής μας:
«Μια φορά πριν από πολλά χρόνια θυμάμαι που με είχαν βάλει πάλι στο στόχαστρο. Έλεγα τότε στον εαυτό μου «αφού θα μπορούσες να τα 'χες αποφύγει όλα αυτά... Τι μιλάς;». Και την αμέσως επόμενη στιγμή βγήκε ο άλλος ο τύπος από μέσα μου και μου λέει «καλά, δεν ντρέπεσαι, ρε αναίσχυντε;».
Η αλήθεια είναι πως η εποχή μας δίνει πολλές αφορμές σ' αυτόν τον δεύτερο τύπο -που δεν αφήνει τον Νότη Σφακιανάκη να ησυχάσει- να του ψιθυρίζει, ακόμη και να του φωνάζει μες στο αφτί. Γιατί, όμως, επιμένει να ζει στην Ελλάδα; Υποθέτω πως διαθέτει την οικονομική άνεση να φύγει από τη χώρα και ένα και δύο και όσα χρόνια διαρκεί η κρίση και κυρίως όσο οι κρατούντες δεν είναι οι άριστοι, όπως ο ίδιος θα επιθυμούσε. 
«Θα φεύγα­τε από την Ελλάδα;», τον ρωτώ.
«Πώς να εγκαταλείψω την αγάπη μου;», αντιτείνει. «Πού να πάω; Να φύγω από το σπίτι μου; Από το χώμα μου; Γίνεται; Εγώ 17 χρόνων γύρισα από τη Γερμανία, παιδάκι ήμουν, και όταν φτάσαμε με το τρένο στα σύνορα κατέβηκα ασυναίσθητα, έπεσα κάτω και φίλησα το χώμα. Να αφήσω εγώ την πα­τρίδα μου επειδή κυβερνούν απάτριδες; Αντίσταση. Εδώ είμαστε. Ξέρεις, στο σπίτι μου απέξω, 365 μέρες τον χρόνο, είναι αναρτημένη η ελληνική σημαία. Όποιος τη βλέπει αντιλαμβάνεται πως υπάρχουν ορισμένοι που αυτό το σύμβολο το τιμούν ακόμη όπως πρέπει».
Πίσω από τις λέξεις μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως ο δρόμος που έχει επιλέξει να βαδίζει είναι μοναχικός. Όπως και όταν με πικρία μου λέει πως σε τούτη τη χώρα «έχουμε μάθει να απαξιώνουμε το μέγιστο και να αγκα­λιάζουμε το τίποτα». Ο ίδιος νιώθει μόνος; «Μπόλικα», λέει με συγκατάβαση. «Δεν γίνεται να νιώθεις παρέα από τη στιγμή που είσαι μόνος. Πρέπει να είσαι μαλάκας. Εγώ και η μοναξιά είμαστε συνοδοιπόροι. Δεν γίνεται αλλιώς. Η ζωή του καλλιτέχνη ανέκαθεν ήταν μοναχική. Σε όλες τις μορφές τέχνης. Δεν γίνεται να δημιουργείς οτιδή­ποτε -μεγάλο ή μικρό- παρέα με άλλους. Ο καλλιτέχνης είναι μόνος. Έτσι πορεύομαι χρόνια τώρα. Όταν βλέπεις ότι εσύ που πρέπει να αντιδράσεις, να ανησυχήσεις, να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, γιατί κάποιος πάει να σε βλάψει, λες «δεν τρέχει τίποτα», εγώ, που αυτό το αισθάνομαι και το βιώνω για χάρη σου, στενοχωριέμαι για εσένα. Έτσι έχει καταλήξει το πράγμα».
Του λέω πως πολλοί διαβάζοντας τα λεγόμενα του θα σκεφτούν ή θα αναρωτηθούν γιατί ως καλλιτέχνης δεν επιλέγει να μιλά μονάχα για τη μουσική και τα τραγούδια του και μπλέκει σε άλλα χωράφια.
«Γιατί δεν θέλω να μιλάω μόνο για τα τραγούδια. Κι εσύ, αν δεν θες, μην το διαβάζεις αυτό που είπα, μην το ακούς. Δεν σ' το επιβάλλω. Εγώ λέω αυτό που εγώ είμαι. Εσύ, εάν νιώθεις διαφορετικά, δικαίωμα σου. Σου απαγορεύω όμως να μου πεις πως επειδή είμαι τραγουδιστής δεν μπορώ να μιλάω».
Κλείνοντας τη συζήτηση, η οποία πέρασε από μπόλικες εξάρσεις του θυμικού, του ζητώ να μου πει τι του έμαθε η ζωή του μέχρι σήμερα. Ποιο είναι το μάθημα που έχει πάρει;
«Η ζωή μου επιβε­βαίωσε ότι ο φόβος που είχα για τον άνθρωπο όταν ήμουν μικρός ήταν δικαιολογημένος και δυστυχώς χειροτερεύει. Όσο μεγαλώνω, γίνομαι πιο μόνος, πιο απαισιόδοξος, πιο επιφυλακτικός, πιο καχύποπτος, πιο εσωστρεφής. Είναι δύσκολο πολύ».
Κι αυτά είναι σίγουρα στοιχεία που δεν περιλαμβάνονται στην εικόνα που έχει κάποιος για τον Νότη Σφακιανάκη. Σε μια λάθος, παραποιημένη εικόνα την οποία, όπως ο ίδιος επιμένει να πιστεύει, δημιούργησαν οι άλλοι γι’ αυτόν χωρίς αυτόν.


Πηγή: Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Η ιδεολογική στράτευση μητροπολιτών στην αριστερά.

Επιχείρηση πολιτικής καθυποτάξεως κι αφελληνισμού της Ορθοδοξίας

Παρακολουθούμε, με ελάχιστη έκπληξη, την καθημερινά εντεινόμενη προσπάθεια των Μητροπολιτών της Ορθόδοξης εκκλησίας, που πολλοί, πλέον, είναι ιδεολογικά στρατευμένοι και πολιτικά ενταγμένοι στην διεθνιστική αριστερά, να μετατρέψουν την Ελλαδική Εκκλησία, σε όχημα κυριαρχικής ιδεολογικής επιβουλής. Η αριστερή διεθνιστική ιδεολογία, η ερωμένη της πλειοψηφίας των Ελλήνων Ορθοδόξων –κι όχι απαραίτητα Χριστιανών- Μητροπολιτών, τα τελευταία χρόνια συντρίφθηκε πολιτικά και απαξιώθηκε ιδεολογικά, κάτω από το βάρος των αμαρτιών που κουβαλούσε στην πλάτη της.  Αυτή την κρίσιμη ώρα, την ώρα που όλα χάνονται για την Αριστερά κι ελπίδα πολιτικής σωτηρίας ή ιδεολογικής ανακάμψεως δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα, οι αριστεροί παπάδες της Ελλαδικής –κι όχι μόνο- Εκκλησίας, σαν προετοιμασμένοι από χρόνια, λες και κάποιο αόρατο χέρι κινούσε τα νήματα της προετοιμασίας τους, έσπευσαν να της (τους) δώσουν «χείρα βοηθείας». 

Έτρεξαν οι Μητροπολίτες της Αριστεράς, με την αμέριστη συμπαράσταση και αγαστή συνεργασία του Ιερώνυμου (Λιάπη), Επισκόπου Αθηνών -και πρώτου μεταξύ ίσων της Ελλαδικής Εκκλησίας- αλλά και πρώην μέλους του Παπανδρεϊκού υπουργικού συμβουλίου, να διοργανώσουν συνέδριο με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά». Πρωταγωνιστής στην αριστερή στροφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο Σιατίστης Παύλος, πιθανότατα προβαλλόμενος και προαλειφόμενος ως ο διάδοχος του Αθηνών και εκλεκτός του αριστερού συνονθυλεύματος.

Το συνέδριο διοργανώθηκε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γνωστή για την ιδεολογική καταδυνάστευσή της από την Αριστερά και την πολιτική κηδεμόνευση της από τους Θεολόγους καθηγητές των ομάδων του Σύριζα. Η ευθεία πολιτική θέση του εν λόγω Μητροπολίτη και η υποστήριξη ενός πολιτικού συστήματος που στο παρελθόν αλλά και στις μέρες μας -βλέπε δηλώσεις Κουράκη για την φορολόγηση όσων πολιτών δηλώνουν Ορθόδοξοι  Χριστιανοί-υποστήριζε την αθεΐα αλλά και κατακρεουργούσε τους χριστιανικούς πληθυσμούς όπου επικράτησε, αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση της χριστιανικής ηθικής. Οι πολιτικοί πάτρωνες του Μητροπολίτη Σιατίστης εχθρεύονται με ολοκάθαρο τρόπο την Εκκλησία, τουλάχιστον την Ορθόδοξη Χριστιανική, γιατί σε ότι αφορά τους Μουσουλμάνους και τους πιστούς άλλων δογμάτων, αποδεικνύουν ότι διακατέχονται από ιδιαίτερες ευαισθησίες, στο όνομα τάχα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στην ουσία όμως, υποστηρίζοντας τις διαχρονικά ανθελληνικές και αντεθνικές θέσεις της Αριστεράς. Όπως δήλωσε ο Σιατίστης, «…Η Αριστερά δεν είναι σήμερα το φόβητρο, αν και έχει θέσεις που μας στενοχω­ρούν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να της χρεώσουμε σήμερα λάθη παλαιών επο­χών…». Εδώ απλώς γελάνε, διότι στον Σιατίστης, κατά τα άλλα ευρυμαθή και περί παντός του επιστητού, φαίνεται να του διαφεύγει η καθημερινή αντεκκλησιαστική θέση και τοποθέτηση της Ελληνικής Αριστεράς.

Είναι ολοφάνερο για κάθε λογικό άνθρωπο και πολίτη αυτής της χώρας ότι «…η Εκκλησία, …{…}… σε μια κρίσιμη ώρα για την πορεία του έθνους, έρχεται να προσφέρει πι­στοποιητικά νομιμοφροσύνης στον χώρο της αριστερής κουλτούρας…{…}… », όπως σωστά επισήμανε ο Αμ­βρόσιος,  Μητροπολίτης Καλαβρύτων & Αιγιαλείας, όσο κι αν ο Σιατίστης επιμένει για το αντίθετο. Γίνεται μάλιστα καταγέλαστος όταν απευθύνεται στους πολίτες που ψηφίζουν αριστερά και του καλεί «…όπως κι εμείς θα πρέπει να το κάνουμε έτσι κι εσείς, ξεπε­ράστε τον φόβο σας για εμάς….»

Τι φόβο άραγε προκαλεί και για ποιο λόγο η Ορθόδοξη Εκκλησία στους Έλληνες αριστερούς πολίτες και ψηφοφόρους; Μήπως εγκλημάτησε σε βάρος τους; Μήπως τους εξανδραπόδισε, όπως έκαναν οι φυσικοί και ιδεολογικοί πρόγονοι των σημερινών αριστερών, στο αντάρτικο; Μήπως τους αποκήρυξε; Μήπως αρνήθηκε να τους εξομολογήσει ή να τους κοινωνήσει; Για ποιο λόγο ακριβώς Μητροπολίτη Σιατίστης φοβούνται οι αγαπημένοι σου ιδεολογικοί σύντροφοι την Ορθοδοξία; Έχεις άραγε την χριστιανική αγάπη και πραότητα να μας ενημερώσεις ώστε να γίνουμε κοινωνοί της γνώσεως που προφανώς μόνος εσύ κατέχεις;

Η εκκλησία καλά θα κάνει να είναι στην πράξη αντίθετη σε κάθε ανθελληνική αντιχριστιανική πράξη, όπως είναι οι ληστείες, οι δολοφονίες, οι βιασμοί, ακόμη και υπερηλίκων Ελληνίδων γυναικών, και οι λεηλασίες που διαπράττονται καθημερινά από τους πάσης φύσεως εισβολείς που εργολαβικά έχει αναλάβει να περιθάλπτει και να σιτίζει, (υπο)κλέπτοντας και σε πολλές περιπτώσεις «υπεξαιρώντας» τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών και πιστών της. Όσο για τον Σιατίστης ας μην καταφεύγει στις ύβρεις εναντίον όσων Ελλήνων πολιτών δεν συντάσσονται ή δεν υποτάσσονται στις οδηγίες του για, με κάθε τρόπο και έναντι οποιουδήποτε κόστους, υπερψήφιση της αριστεράς. Η δήθεν επισήμανσή του ότι «….δεν είναι δυνατό να ξεχά­σουμε ότι Γερμανοί νεονα­ζί ξυλοκοπούσαν Έλληνες μετανάστες. Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς που εγκληματούν στο όνομα της Ελλάδας. Οι μαύροι Έλληνες είναι Έλληνες όσο και οι άλλοι…», που έχει σαν στόχο το Εθνικιστικό κίνημα, είναι στην ουσία επιχείρημα εναντίον του. Η σκέψη του διαστρεβλωμένη από τη διεθνιστική σύφιλη, δεν τον αφήνει να εννοήσει ότι κάθε εθνικιστής αγωνίζεται για την πατρίδα του και ότι καμιά διεθνής δεν μπορεί να του επιβάλει να αποδεχθεί ακόμη και τον ακρωτηριασμό της πατρίδας του, όπως διακήρυξαν και επιδίωξαν οι ιδεολογικοί πολιτικοί του πατέρες.

Να είναι βέβαιος ο Μητροπολίτης Σιατίστης ότι οι Εθνικιστές δεν θα ξεχάσουμε τις ύβρεις προς τους Έλληνες και το μίσος του για κάθε τι Ελληνικό, κι ας μη μας φέρνει στο νου και καθιστά επίκαιρο, το λόγο, «Κοντός Ψαλμός Αλληλούια: Πας Παπάς αισθανόμενος δη είναι Πρώτα Χριστιανός και Δεύτερα Έλλην, ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ»,  [Περικλή Γιαννόπουλου, «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν»].

Επίσης ως παντογνώστης και έχων άποψη επί παντός του επιστητού, ας μας δείξει κάποιους απ’ όσους εγκληματούν σε βάρος της Ελλάδος. Αν δε γνωρίζει ονόματα ας κοιτάξει γύρω του. Ας τους αναζητήσει στον αριστερό του περίγυρο, ας τρέξει ως το κοντινό χωριό του Βελβενδό Κοζάνης, μήπως προλάβει τον «Τοξοβόλο» της πλατείας Συντάγματος, το ληστή και δολοφόνο της Πάρου, και πιθανόν όχι μόνο, τον εγγονό του Νάσιουτζικ. Επίσης ας επισκεφθεί τις φυλακές όπου θα συναντήσει κάποιους από τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη» και τους ληστές ή οποιοδήποτε άλλο κακοποιό που η ιδεολογική του καταγωγή και προέλευση είναι η δεξαμενή εγκληματιών της αριστεράς. 

Ας θυμάται ο Μητροπολίτης Σιατίστης, ότι τους Έλληνες «μαύρισε» η συμπαιγνία της αγαπημένης του αριστεράς με την «δεξιά» του χρήματος, που η Ορθόδοξη εκκλησία αρνείται ν’ αποκηρύξει. Όσον αφορά τους μαύρους «Έλληνες», μπορεί να τους σιτίσει από την προσωπική του περιουσία του, αν διαθέτει, κι όχι από τον οβολό και το κερί των πιστών, που καθυβρίζει ως «σαπρόφυτα», τα οποία άλλωστε ποτέ δεν ευδοκίμησαν στον εθνικιστικό χώρο. Ας μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια ή ας δείξει, έστω, εγκράτεια λόγων. Είναι κι αυτή μια από τις αρετές του χριστιανού, που όμως δεν απαντάτε στους αριστερούς.  

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Ιδεολογικό τρελοκομείο « η ξεπουλημένη Ελλάδα».

Η περίπτωση του «δεξιού» δημοσιογράφου Μανώλη Κοττάκη.

Το απόλυτο ιδεολογικό τρελοκομείο αποτελεί από το 1949 και μετά η Ελλάδα, ένα τρελάδικο στο οποίο η ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της αριστεράς είναι αναμφισβήτητη και καταλυτική.  Δυστυχώς έπρεπε να φτάσουμε στο 2012 για να υπάρξει κάποιος, και δεν είναι τυχαίο ότι έχει αριστερή ιδεολογική προέλευση και πολιτική κουλτούρα, που να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Το έκανε λοιπόν ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, επί πολλά χρόνια μυστικοσύμβουλος και νυν εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, μιλώντας στον Μανώλη Κοττάκη, το κατά τα άλλα Δεξιό δημοσιογράφο της ΝΕΤ. Ο Μανώλης Κοττάκης, βι­ογράφος του Κώστα Καρα­μανλή, είχε αναλάβει στη διάρκεια της συνεντεύξεως το ρόλο του συνηγόρου των εγκληματικών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο που δεν εξοβέλισε το Λαζαρίδη, ο οποίος, μη φανταστείτε τίποτα τρομερό, απλά έλεγε τη μισή αλήθεια για τους εμπρηστές, τους δολοφόνους και τους ανθέλληνες, όπως αυτή η τροτσκιστική σκυλόφατσα που δήλωσε ότι τα Σκόπια μπορούν να ονομάζονται «Μακεδονία».

(Οι διάλογοι είναι από τη στήλη του Θοδωρή Χατζηγώγου στην εφημερίδα «Στόχος»)
- Μανώλης Κοττάκης: «…Μου κάνει εντύπωση που τον Σύριζα τον θεωρείτε άκρο ή κάτι αντίστοιχο με την Χρυσή Αυγή. Είδε κανείς βουλευτές του Σύ­ριζα να αναποδογυρίζουν πάγκους εμπόρων στο πλανόδιο εμπόριο; Είδε κανείς βουλευ­τές του Σύριζα να σηκώνουν την σημαία της Χούντας με το πουλί που είχε ο Παπαδόπουλος; Πώς μπορείτε να βάζετε στην ζυγαριά ένα κόμμα με Ιστορία, όπως είναι η Αριστερά, με την Χρυ­σή Αυγή;»...
- Χρύσανθος Λαζαρίδης: «Να σας πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω τι μού λέτε... Θα αστει­εύεστε μάλλον!.. Ο Συνασπισμός είναι το Κόμμα το οποίο κάλυψε και στήριξε τους κουκουλοφόρους. Και δεν το λέω εγώ: Το έχει πει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ τότε, το 2008, τους κατήγγειλε στην Βουλή ότι χαΐδευαν τους κουκουλοφόρους. Ποιους κουκουλοφόρους; Αυτούς οι οποίοι καίγαν την Αθήνα, καίγαν το βιός των ανθρώπων!.. Και θέλετε να πείτε ότι αυτοί που κάλυπταν τους κουκουλοφόρους δεν είναι άκρο; Ασφα­λώς και είναι άκρο. Και τους το θυμίζουμε, γιατί έχουν το θράσος να βγαίνουν και να ξεσηκώ­νουν τον κόσμο να κάνει τα ίδια!.. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπεράνω κριτικής η Αριστερά...»

Σημείωσα παραπάνω ότι ο Λαζαρίδης είπε μόνο τη μισή αλήθεια, που είναι χειρότερη από το μεγαλύτερο ψέμα. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η αριστερή του ιδεολογική προέλευση, παιδεία και κουλτούρα, δεν τον εγκαταλείπει ακόμη και τώρα που η αλήθεια «βγάζει μάτια» και φωνάζει από μακριά. Ο Σύριζα δεν στήριξε απλά τους κουκουλοφόρους που έκαψαν το βιός των Ελλήνων, Χρύσανθε Λαζαρίδη. Στήριξε και υπέθαλψε όσους έκαψαν ζωντανούς μέσα στο χώρο της εργασίας τους τέσσερις Έλληνες πολίτες. Επίσης Χρύσανθε Λαζαρίδη, η Χρυσή Αυγή και κάθε μη αριστερός ιδεολογικός ή πολιτικός χώρος, δεν γίνεται άκρο, μόνο και μόνο επειδή διαφωνεί μαζί σας και δεν μπορεί να εξομοιώνεται με δολοφόνους και παρακρατικούς, τους οποίους χρόνια μετά, δεν τολμά να ακουμπήσει η εξουσία σας.

Τώρα σε ότι αφορά τον κρατικοδίαιτο δημοσιογράφο, δεν αξίζει τον κόπο να σπαταλήσουμε γι’ αυτόν, ούτε μια σταλιά μελάνι, ούτε μια γωνίτσα από το χώρο μας. 
Το ανθρωπάκι προσπαθούσε να εξομοιώσει την ενέργεια του εκλεγμένου βουλευτή Χρήστου Παπά, με τις τρομοκρατικές πράξεις των συνιστωσών του Σύριζα. Ανθρωπάκι τρεμάμενο, προσπαθεί να διασφαλίζει την επόμενη δουλίτσα του, πουλώντας λεκτική εκδούλευση στα αφεντικά που βλέπει να έρχονται. Ελπίζουμε η κυβέρνηση του Σύριζα να τον ανταμείψει όσο του αξίζει. Αφού τον ξεζουμίζει να τον πετάξει σα στυμμένη λεμονόκουπα.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Ο Ελληνικός ορυκτός πλούτος

ο Κώστας Κόλμερ και οι «Δ..ελαστίκ (οι)» οικονομολόγοι.

H Ελλάδα είναι πλούσια και πανίσχυρη, οι Έλληνες είναι κυρίαρχοι και τους συναντάμε παντού.  Το έλεγε και σύντομα θα το ξαναπεί στις εκπομπές του ο Κώστας Χαρδαβέλλας, ο «..Εγώ δεν είναι εθνικιστής…», επαυξάνει ο Λιακόπουλος που επιμένει ότι «…Θα έλθουν οι Έψιλον με τα διαστημόπλοια και θα μάς σώσουν…έχουμε αμύθητο ορυκτό πλούτο και θα ξεχρεώσουμε, ας μας πληρώσουν οι Γερμανοί τις -οφειλόμενες- πολεμικές αποζημιώσεις να υπερκαλύψουμε τα χρέη μας», ενώ ζητάει «…να μας πληρώνει ο πλανήτης ένα ευρώ για κάθε ελληνική λέξι ή κάθε χρήσι μαθηματικού θεωρήματος των αρχαίων Ελλήνων».

Προκειμένου να κατανοήσουμε τι συμβαίνει ας δούμε ένα παράδειγμα. Ο Κωνσταντίνος Κόλμερ, ο κορυφαίος Έλληνας οικονομικός συντάκτης ήταν από την αρχή υπέρ του «Ευρωπαϊκού μηχανισμού στηρίξεως», τον οποίο όμως, θεωρούσε ανεπαρκή για την σωτηρία της ελληνικής οικονομίας και επισήμαινε την ανάγκη μιας επιπλέον σειράς μέτρων και έφερε ως παράδειγμα, την αναδιάρθρωση του εταιρικού χρέους γνωστής εταιρείας τηλεπικοινωνιών, που και μετά από αυτή, εξακολουθεί να κινδυνεύει με χρεοκοπία.

Ποιος ακούει όμως στην Ελλάδα, τον Κόλμερ, όταν υπάρχουν οι αριστεροί «Δελαστίκ» οικονομολόγοι, που αθροίζουν το χρέος ιδιωτών και κράτους για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι άλλες χώρες έχουν μεγαλύτερο χρέος και να αναρωτηθούν γιατί εμείς κι όχι εκείνες οι χώρες, λες και πρόκειται να χρεοκοπήσουν οι ιδιώτες κι όχι το Ελληνικό κράτος.  Όμως όλοι οι «Δελαστίκ» της πολιτικής και συνδικαλιστικής αριστεράς, σφύριζαν αδιάφορα, υποστήριζαν και συμμετείχαν στο γλεντοκόπι των κυβερνήσεων των Σημίτη και Καραμανλή, που πλαστογραφούσαν τα οικονομικά στοιχεία, ενώ υποστήριξαν με κάθε τρόπο, ώστε να γίνει κυβέρνηση, τον γνωστό άθλιο Γενετικά Απροσδιόριστο Προδότη «…λεφτά υπάρχουν», και επέμεναν στη στήριξη τους αν και αρνιόταν να πάρει μέτρα μείωσης του ελλείμματος και παρότι κάθε μήνα ανακοίνωνε μεγαλύτερο έλλειμμα για το χρόνο που έτρεχε.

Είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που μετά το 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, πρωταγωνίστησαν ώστε να κρατικοποιηθεί η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων και να στηθεί η βιομηχανία των μαζικών διορισμών. Είναι οι «οικολόγοι» που εμπόδιζαν κάθε προσπάθεια εξορύξεως κοιτασμάτων, όλοι αυτοί σήμερα μας ζαλίζουν με τα πλούσια κοιτάσματα και την οριοθέτηση των ΑΟΖ.

Σύντομα θα ακούμε τις κραυγές τους, «…για τους ξένους που θα μας πάρουν τα ορυκτά…θα μολύνουν την περιοχή….θα εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους». Δεν τολμούν όμως να πουν κουβέντα, για εργασία, πειθαρχία, θεσμούς, οργάνωση, παιδεία, πολιτισμό, εθνική συνείδηση και όραμα. Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν έχουμε αξιοποιήσει τον γνωστό ορυκτό πλούτο της Ελλάδος  και καταλήξαμε να συζητάμε γι’ αυτόν σε εκπομπές καφενειακού επιπέδου.

Η περιφρούρηση και τα παιδιά με τις αρβύλες


Χωρίς την παρουσία τους θα ήταν αδύνατες οι εκδηλώσεις

Πρόσφατα ταξίδεψα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και μίλησα με παλιούς μου φίλους και συναγωνιστές. Τα ίδια και τα ίδια όλα τα χρόνια – τα πολλά που ασχολούμαι με τον εθνικισμό και τον εθνικιστικό περίγυρο. Μόνο που πλέον οι συναγωνιστές μου ανακάλυψαν καινούριο σημείο τριβής. Την περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του κινήματος. Σε κάθε εκδήλωση σε ανοικτό ή κλειστό δημόσιο χώρο, η παρουσία περιφρουρήσεως είναι απαραίτητη στην Ελλάδα. Παλαιότερα, παρά την έντονη πολιτική δράση και τις ακραίες αντιπαραθέσεις, είχες τη βεβαιότητα ότι είναι μάλλον απίθανη η απειλή κατά της ζωής σου, εξ αιτίας των ιδεών και των απόψεων σου.

Σημαντικό ρόλο λοιπόν, για να μην πω την ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ στο κομμάτι περιφρούρηση των δημόσιων εκδηλώσεων του Εθνικιστικού κινήματος, διαδραματίζουν οι νεαροί –κι όχι μόνο- ομοϊδεάτες του λαϊκού συνδέσμου «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Είναι τα παιδιά που σε όσες εκδηλώσεις συμπαρατάχθηκαν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες Εθνικιστές, ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΕ εθνικιστική ΜΥΤΗ. Έχουν το σημαντικότερο έργο και τα καταφέρνουν σε βαθμό απόλυτο. Κάποιοι «ευαίσθητοι δημοκράτες», τους αποκαλούν ακραίους και λένε ότι, δεν επιθυμούν επαφή μαζί τους, όμως σε κάθε εκδήλωση, «τα παιδιά με τις αρβύλες» είναι εκεί, αποφασισμένα, ακροβολισμένα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι, που όταν φθάνουν τα blocks  της «Χ.Α.»,  σκέφτονται «ας τολμήσουν να πλακώσουν οι αναρχόπρεζες». 

Ας αφήσουν τις κλάψες οι παλιοί μου συναγωνιστές και ας πάψουν να συμμερίζονται τις ανησυχίες του κάθε λογής «αριστερού πατριώτη» και των σωρών των πρόσφατα χρησμένων «κεντρώων πατριωτών» του «Ρεσάλτο» και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων». Να καταλάβουν επιτέλους, ότι χωρίς «ακραίους», χωρίς «τα παιδιά με τις αρβύλες» θα καταλήξουν «υλικό» για την άσκηση των λοστών των «αναρχικών» του συστήματος.

Κάποιοι επίσης, διαμαρτύρονταν και θεωρούσαν ακραίο το σύνθημα «Λαός, Στρατός, Εθνικισμός», και συμφωνώ μαζί τους στο σκέλος του Στρατού. Ποιος στρατός; Οι μισοί αξιωματικοί είναι μέλη της ΚΝΕ και οι υπόλοιποι Πα.Σο.Κ και κάτι υπόλοιπα Νέα Δημοκρατία.  Όταν οι αξιωματικοί από δημοκρατοκαραβανάδες αρχίσουν να τιμούν τη στολή τους, τα ξαναλέμε. Η εθνικιστική στρατοκαυλίαση καθώς και η λατρεία για τα Σώματα Ασφαλείας, παρατράβηξε και δε ζούμε στην Εθνικιστική Ελλάδα για να δικαιολογείται.
Στο θέμα της περιφρούρησης όμως συναγωνιστές μου, αν δεν σας κάνουν «τα παιδιά με τις αρβύλες», αφήστε τους κεντρώους και αριστερούς πατριώτες να φέρουν αυτοί την επόμενη φορά, τις ντουντούκες.  Ζητήστε τους να φέρουν τα δικά τους παιδιά να κάνουν περιφρούρηση! 

Άντε διότι η κουβέντα κατάντησε αηδία...

Αποδεδειγμένα Δηλωσίας ο Μιχαήλ Γεωργίου Θεοδωράκης

Ο Μίκης των παραμυθιών, που απορώ πως δεν τα κάνει βιβλίο.

Απίστευτα πράγματα διηγήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης στον «Σκάϊ», στα πλαίσια της βιογραφίας του, που μετέδωσε σε συνέχειες το Κανάλι του Αλαφούζου, και που όταν απεργούν οι δημοσιογράφοι, τις ακούμε σε επανάληψη, μαζί με τις επίσης γνωστές αρλούμπες του Τ(σ)ατσόπουλου.
Σε κάποια συνέχεια ο  Μίκης διηγήθηκε τα κατορθώματα του στο «Κολαστήριο της Μακρονήσου», την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου 1948-49. Έτσι μάθαμε ότι οι κακοί του Εθνικού Στρατού και της Βασιλικής Χωροφυλακής τον βασάνιζαν καθημε­ρινώς μέχρι θανάτου, με ανείπωτα βασανιστήρια που δεν δοκίμασε ποτέ κανείς Αγωνιστής της Δημοκρατίας. Δέκα φορές –έλεγε- ήταν ετοιμοθάνατος, αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και - ως εκ θαύματος - γλύτωνε. Τα βράδια πάλευε με τους αρουραίους που του τρώγανε το πρόσωπο και το πρωί με τους –φασίστες βεβαίως, βεβαίως- χωροφύλακες που ζητούσαν από τους –δημοκράτες και αγωνιστές βεβαίως, βεβαίως-κομμουνιστές να υπογράψουν «Δήλωση Μετανοίας», κι όποιος αρνιόταν του σπάγανε ένα -ένα τα δάκτυλα.
Κατά χιλιάδες οι –δημοκράτες και αγωνιστές βεβαίως, βεβαίως-κομμουνιστές υπέγραφαν ότι αποκηρύσσουν τον «Ξενόδουλον Κομμουνισμόν», αλλά ο –δημοκράτης και κομμουνιστής βεβαίως, βεβαίως- Μίκης άντεξε και δεν υπέγραψε!
Στο τέλος είπε ότι έφυγε από την Μακρόνησο χάρις στον –δημοκράτη και μη κομμουνιστή- πατέρα του Γεώργιο, ο οποίος πήγε και βρήκε τους τότε (φασίστες) υπουργούς Κ. Καραμανλή - Γ. Παπανδρέου - Γ. Μαύρο και τους απείλησε (!) πως θα έχουν να κάνουν με το ντουφέκι του, αν δεν τον απελευθερώσουν!
 Οι (φασίστες) υπουργοί φοβήθηκαν (το δημοκρατικό και μη κομμουνιστικό ντουφέκι) του (δημοκράτη και μη κομμουνιστή)  μπαμπά Γιώργου Θεοδωράκη και έτσι ο (δημοκράτης και κομμουνιστής αγωνιστής) Μίκης βρέθηκε στην Κρήτη για ανάρρωση. Στο νησί ένας βοσκός του έφτιαξε το σπασμένο (δημοκρατικό και κομμουνιστικό) του πόδι που δεν μπορούσαν να του φτιάξουν οι (φασίστες) γιατροί του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου! Όμως, την στιγμή που ο βοσκός του έφτιαχνε το πόδι πόνεσε τόσο πολύ (φασίστας προφανώς και ο βοσκός, αφού τον πόνεσε) που έπεσε νεκρός και οι (δημοκρατικές, κομμουνίστριες και μη) γυναίκες άρχισαν να τον μοιρολογάνε! Τελικά, απεδείχθη πως ήταν νεκροφάνεια, ενώ στη συνέχεια του επεισοδίου ο (δημοκράτης και κομμουνιστής αγωνιστής) Μίκης αναστήθηκε και η (φασιστική τότε και δημοκρατική μετέπειτα, έως και σήμερα) Ελλάς δεν τον στερήθηκε.

Συμπερασματικά, αντί να διηγείται @αλακίες, ας έλεγε απλά, ότι η «Δήλωση Μετανοίας και αποκηρύξεως του ξενόδουλου Κομμουνισμού» Μιχαήλ Θεοδωράκη του Γεωργίου, που δημοσιεύθηκε στα τέλη Μαρτίου του 1949 στην εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ», δεν είναι δική του, αν μπορούσε. 

Ξυπνήστε ρε. Σας δουλεύει!….

Πως σκορπούσαν τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων

Απίστευτη ιστορία με εμπλοκή της Ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ

Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην αμερικανική εφημερίδα «Washington Post» και η ιστορία ξεκινάει το 2007, όταν το Ίδρυμα «Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ», αποφάσισε να κατασκευάσει ένα κιτς, τεράστιο άγαλμα,  που ζύγιζε 1.600 τόνους (!!!) και κόστισε 120 εκατομμύρια δολάρια (!!!), το οποίο ήθελε να τοποθετήσει στην Ουάσιγκτον. Το άγαλμα για να κοστίσει πιο φθηνά κατασκευάστηκε στην Κίνα! (Να προσποιηθούμε ότι παραγνωρίζουμε τον παράγοντα ανθρώπινα δικαιώ­ματα!)
Άρχισαν λοιπόν οι «χορηγίες» από τις μεγάλες πολυε­θνικές. (Ενδεικτικά, η Viacom -ιδιοκτήτρια του MTV- έδωσε ένα εκατομμύριο δολάρια).
Το 2010 το άγαλμα-lego (159 τεράστια κομμάτια ) έπρεπε να μεταμορφωθεί στο άγαλμα του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, αφού όμως πρώτα αυτοί οι 1.600 τόνοι μεταφερθούν από την Κίνα, δια θαλάσσης. Η ελληνική πρεσβεία, ανακοίνωσε ότι η μεταφορά του μπορεί να γίνει με ελληνικό πλοίο και προσφέρθηκε να καλύψει τα έξοδα της μετα­φοράς. (Κουβαρντάδες μου …). Τα ναύλα για τέτοιο ταξίδι είναι 150 δολάρια ο τόνος, ήτοι 240.000 δολάρια, ή 200.000 ευρώ. Χρήματα που θα τα πληρώναμε και -το χειρότερο- κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα στην Ελλάδα.  

Όμως, προέ­κυψε η οικονομική κρί­ση, το ελληνικό Δημόσιο βρίσκεται ένα βήμα από την στάση πληρωμών και στην τρόικα δεν περνάνε τέτοια, κι αν μά­θαιναν οι ελεγκτές (μας), που πετάμε τα λεφτά (ΤΟΥΣ), θα μας σουβλίζανε. Έτσι οι Έλ­ληνες αξιωματούχοι α­νακοίνωσαν στους Κι­νέζους, ότι δυστυχώς, δεν θα μπορέσουν να τηρήσουν την υπόσ­χεση να μετα­φέρουμε ως χώρα, τα 159 κομμά­τια-lego, συγνώμη του αγάλματος. 

Διαβάστε στο σκεπτικό με τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να αναλάβει η πατρίδα μας τη δαπάνη της μεταφοράς, όπως το ανέπτυξε το 2008 ο τότε –τώρα τέως- πρέσβης μας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, Αλέξανδρος Μαλιάς.
«Η Ελλάδα, πάντα θαύμαζε τον δρ. Κινγκ ειδικά επειδή στην Ελλάδα είχαμε δικ­τατορία, ένα χρόνο πριν την δολοφονία του μαχητή των ανθρω­πίνων δικαιωμάτων (!!!). Η θαρραλέα φωνή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έφερνε ελπίδα στις καρδιές των Ελλήνων, ότι και εμείς θα αποκτούσαμε Ελευθερία και Δημοκρατία.»
Λες και τα 240.000 δολάρια θα τα έβαζε από την τσέπη του...
Ποιος ανέθεσε σε αυτόν να παριστάνει τον πρέσβη, και να ξοδεύει με τέτοιο τρόπο τα χρήματα που δανείζονται οι Έλληνες φορολογούμενοι; Τι είναι η Ελλάδα, μεταφορική εταιρία και κάνει μετακομίσεις; 

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο «Μπουκάλας» του καθεστώτος


και το καθεστώς της μπουκάλας.

Ένας…Μπουκάλας γράφοντας στην «Καθημερινή» γνωστή εφημερίδα του καθεστώτος, του επίσης γνωστού καπιταλιστή-κεφαλαιοκράτη, εφοπλιστή, και εκτός όλων των άλλων και Παναθηναϊκού, Γιάννη Αλαφούζου, αποφασίζει ή του θυμίζουν κατά καιρούς, να αναφερθεί στο «αυγό του φιδιού» εννοώντας τη «Χρυσή Αυγή», αποδεικνύοντας ότι στερείται και αυτός φαντασίας, ή ότι όλοι παίρνουν γραμμή από τα ίδια «ιδεολογικά» κέντρα.  Η μεροληψία του Μπουκάλα είναι βέβαιη καθώς είναι γνωστό σε όλους, ότι πρόκειται για δημοσιογράφο με ξεκάθαρη και δεδηλωμένη την ιδεολογική του στράτευση στην Αριστερά και τις πάσης φύσεως εγκληματικές της  παραφυάδες. Υποθετικά και μόνο είναι ως ν’ αναθέσουμε στο Νίκο Μιχαλολιάκο ή τον Ηλία Κασιδιάρη να κάνουν το ρεπορτάζ του Συ.Ριζ.Α. ή ακόμη χειρότερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συγνώμη εδώ δεν ξέρω που πάνε οι ..τελείες, προσδοκώντας να αντικειμενική παρουσίαση τους.

Στο άρθρο του με τίτλο, που κι αυτός στερείται πρωτοτυπίας, «Χάλκινη αυγή...», αναφέρει
«Δεν βγήκε τώρα το φίδι του φασισμού από το αυγό του. Και δεν άρχισε τώρα να δαγκώνει. Τα θύματά του ήταν ήδη πολλά, Έλληνες και ξένοι· σπασμένα πλευρά και κεφάλια ανοιγμένα από λοστάρια, και βέβαια από το κοντάρι της ελληνικής σημαίας, η οποία ατιμάζεται κατ’ εξακολούθηση, έτσι όπως χρησιμοποιείται σαν άλλοθι της φασιστικής βαναυσότητας. Αρκετά είναι και τα μέλη της συμμορίας (όπως πια την αποκαλεί ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης), [Σ.Σ. μπράβο Γιώργο, το καθεστώς σε επιβραβεύει για μία ακόμη φορά], που είτε φιλοξενήθηκαν ήδη σε φυλακές για ποινικά αδικήματα πατριωτικού περιεχομένου είτε εκκρεμούν δίκες εις βάρος τους, για ανάλογα ανδραγαθήματα. Εις εξ αυτών, ο κ. Κασιδιάρης, εκπρόσωπος Τύπου της Χ.Α., πέταξε νερό στην κ. Δούρου, σε ζωντανή τηλεμετάδοση, κι αμέσως μετά έδειρε λεβέντικα και καραμπουζουκλίδικα την κ. Κανέλλη….»

Τα θύματα λοιπόν της Χρυσής Αυγής. Που ακόμη κι αν το όνομά της ήταν ΕΝΕΠ ή ΕΝΕΚ ή Εθνικό Μέτωπο ή Ελληνικό Μέτωπο, θα είχε ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση, αρκεί να είχε τις ίδιες Εθνικές θέσεις. Μη γελιέστε φίλοι μου, δεν είναι η «Χρυσή Αυγή» που ενοχλεί την «Καθημερινή» και το…Μπουκάλα. Όλα όσα πρεσβεύει ο Εθνικιστικός χώρος, την ενοχλούν. Οι ιδέες του Εθνικισμού ενοχλούν. Οι αριστεροί ήταν μαθημένοι να κυριαρχούν στους δρόμους, να βιάζουν, να καίνε και να δολοφονούν χωρίς αντίσταση, άοπλους, παιδιά και έγκυες γυναίκες, και τώρα τρέμουν, διαπιστώνοντας ότι οι Έλληνες δεν είναι πλέον έρμαια της τρομοκρατίας τους. Οι Έλληνες αντιστέκονται και πολεμάνε παντού πλέον. Στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στην Παλλήνη, στην Πάτρα, στο Μεσολόγγι, στη Μακρυνεία, σε κάθε πλατεία και θρησκευτικό προσκύνημα που οι προστατευόμενοι της Αριστεράς, παράνομοι μετανάστες, μετέτρεψαν αρχικά σε σκουπιδότοπο και στη συνέχεια σε άντρο εμπόρων ναρκωτικών και διακινητών παράνομων εμπορευμάτων, αλλά και ανθρώπινων ψυχών. Οι Έλληνες ανακαταλαμβάνουν τους δρόμους, τις πλατείες και τις γειτονιές τους, κυριαρχούν πλέον σε χώρους που η αριστερή προπαγάνδα θεωρούσε προνομιακούς χώρους δράσης της, κι αυτό είναι που ενοχλεί.

Αν ο Μπουκάλας, μαζί με τα τελάρα και τα καφάσια της εφημερίδας «Καθημερινή» αναζητούν θύματα, ας ψάξουν στους χώρους των ιδεολογικών βούρκων στους οποίους συχνάζουν. Είναι πολύ εύκολο ν’ ανακαλύψουν θύματα, με ονόματα, διευθύνσεις και οικογένειες που τους θρηνούν, καθώς μόνο από το 1974 και μετά,  ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ από την ΑΡΙΣΤΕΡΑ μόνο στην ΕΛΛΑΔΑ, 71 άνθρωποι και τραυματίστηκαν σχεδόν 6 ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ. Πιο συγκεκριμένα, από την «17 Νοέμβρη» δολοφονήθηκαν οι Έλληνες

Νεκροί από τις σφαίρες ή τις βομβιστικές επιθέσεις των αγαπημένων του …Μπουκάλα έπεσαν οι Έλληνες
Ευάγγελος Μάλλιος, απόστρατος αστυνομικός,
Πέτρος Μπάμπαλης, απόστρατος αστυνομικός,
Πέτρος Πέτρου, διοικητής των Μ.Α.Τ.,
Σωτήριος Σταμούλης, αστυνομικός-οδηγός Πέτρου,
Τζώρτζης Αθανασιάδης, εκδότης εφημερίδας «Βραδυνή»,
Βελούτσος Ν.,
Μάτης Χ.,
Μομφεράτος Ν.,
Ρουσέτης Π.,
Γεωργακόπουλος Ν.,
Θεοφανόπουλος Γ.,
Δουγένης Γ.,
Γεωργίου Γ.,
Μπούρας Β.,
Πανταζόπουλος Γ.,
Τσιμπούρης Μιχ.,
Αγγελόπουλος Δημήτριος,
Αθανασιάδης-Μποδοσάκης Αλέξανδρος,
Ανδρουλιδάκης Κ.,
Βερνάρδος Αν.,
Παύλος Μπακογιάννης, εκδότης, δημοσιογράφος, βουλευτής του κόμματος «Νέα Δημοκρατία»,
Μαράτος Μ.,
Βάρης Ι.,
Στρεγγαλινού Ολγα,
Βέρα Γεωργία,
Κυριακόπουλος Βασίλειος,
Σεϊτανίδης Δ.,
Καυκάς Ι.,
Παπασωτηρόπουλος Γ.,
Αξαρλιάν Θάνος,
Βρανόπουλος Μιχαήλ,
Βέλιος Απ.,
Περατικός Κωστής,
Κωνσταντίνου Βιργινία

καθώς και οι αλλοδαποί
Ρίτσαρντ Γουέλς,
Τζωρτζ Τσάντες,
Γουίλσον Νορντίν,
Ρόμπερτ Στιούαρτ,
Γκιουνέλ Τσετίν,
Ομέρ Σιπαχιόγλου,
Στήβεν Σόντερς.

Στις ίδιες επιθέσεις ταρυματίστηκαν ελαφρά ή σοβαρά οι
Ρόμπερτ Τσαντ,
Παναγιώτης Ρουσέτης, ο οδηγός του Μομφεράτου,
Ζαχαρίας Καψαλάκης, γιατρός,
Παναγιώτης Ταρασουλέας, εισαγγελέας,
Γιώργος Πέτσος, βουλευτής του Πα.Σο.Κ.,
Βαρδής Βαρδινογιάννης, επιχειρηματίας, καθώς και ο οδηγός του,
Ντενίζ Μπουλούκμπακσι, τούρκος επιτετραμμένος στην Ελλάδα, ο οδηγός, η ιδιαιτέρα του και μία διερχόμενη πολίτης,
Γιάννης Παλαιοκρασάς, τότε υπουργός Οικονομικών
Λευτέρης Παπαδημητρίου, τότε βουλευτής του κόμματος «Νέα Δημοκρατία».

* Από την οργάνωση «1η Μάη» τραυματίστηκε ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γεώργιος Ραυτόπουλος και ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Θεόδωρος Βερνάρδος.
* Από την «Αντικρατική Πάλη» δολοφονήθηκαν ο εισαγγελέας Γεώργιος Θεοφανόπουλος και οι συνοδοί χρηματαποστολής Γ. Πανταζόπουλος και Μ. Τσιμπούρης.
* Στις 31 Οκτωβρίου 1985, τραυματίστηκαν από έκρηξη βόμβας που τοποθέτησε η οργάνωση «Επαναστατική Μαχητική Αριστερά», 39 επιβάτες λεωφορείου.
* Στις 19 Φεβρουαρίου 1990 δολοφονήθηκε από την «Επαναστατική Αλληλεγγύη» ο ψυχίατρος των φυλακών Κορυδαλλού Μάριος Μαράτος.
* Από τους «Επαναστατικούς Πυρήνες» δολοφονήθηκε η υπάλληλος Ασφαλιστικής Εταιρείας Βιργινία Κωνσταντίνου, ενώ τραυματίστηκε και 30χρονος συνάδελφός της.
* Ο «Επαναστατικός Αγώνας» στις 12 Δεκεμβρίου 2005, τραυμάτισε τρεις διερχόμενους πολίτες στην πλατεία Συντάγματος.

Μετά το 1981 δολοφονήθηκαν οι αστυνομικοί
* Χρήστος Μάτης, αστυνομικός-φρουρός σε υποκατάστημα της Εθνικής στα Πετράλωνα, δολοφονήθηκε από τη «17 Νοέμβρη» στις 24 Δεκεμβρίου 1984.
*Οι αρχιφύλακες Βασίλειος Μπούρας και Γεώργιος Γεωργίου και ο ανθυπαστυνόμος Γεώργιος Δουγένης σκοτώθηκαν σε ένοπλη συμπλοκή με μέλη της «Αντικρατικής Πάλης», και αμυνόμενοι σκότωσαν στις 15 Μαΐου 1985, τον Χρήστο  Τσουτσουβή.
*Ο αρχιφύλακας Νίκος Γεωργακόπουλος σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας που πυροδότησε η «17 Νοέμβρη», σε αστυνομικό λεωφορείο στις 26 Νοεμβρίου 1985.
* Ο υπαστυνόμος β΄ Νικόλαος Τσιμπούρας δολοφονήθηκε την ώρα της υπηρεσίας του, στις 2 Φεβρουαρίου1991).
* Ο αρχιφύλακας Ιωάννης Βάρης έχασε τη ζωή του σε υπηρεσιακό λεωφορείο από αντιαρματικό βλήμα που εκτόξευσε η «17 Νοέμβρη».
* Ο αστυνομικός υποδιευθυντής Απόστολος Βέλλιος τραυματίστηκε θανάσιμα από έκρηξη βόμβας που είχε τοποθετήσει η οργάνωση «ΕΛΑ», στις 19 Σεπτεμβρίου 1994.
*Ο αστυφύλακας Κωνσταντίνος Ζάμπαλας δολοφονήθηκε μέσα στο δικαστικό μέγαρο Ιωαννίνων, στις 7 Νοεμβρίου 1994.
*Ο Χαράλαμπος Αμανατίδης, σκοπός στην οικία του στρατιωτικού ακολούθου της βρετανικής πρεσβείας, δολοφονήθηκε από άγνωστους τρομοκράτες, με πυροβόλο όπλο.
*Ο αρχιφύλακας Αντώνιος-Νεκτάριος Σάββας δολοφονήθηκε στα Άνω Πατήσια, ενώ φρουρούσε το σπίτι μάρτυρα υπό προστασία.
* Ο Γιώργος Βασιλάκης, υπασπιστής του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη, δολοφονήθηκε στις 24 Ιουνίου 2010, από έκρηξη φακέλου-βόμβας, που έφτασε ταχυδρομικά  στο γραφείο του.
*Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου και το αγέννητο παιδί της, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, υπάλληλοι της Marfin, κάηκαν ζωντανοί στις 5 Μαΐου 2010, από ρίψη βόμβας μολότοφ σε κατάστημα της τράπεζας. Οι δολοφόνοι τους αν και προσδιορίστηκαν ιδεολογικά δεν έχουν ταυτοποιηθεί από τις Ελληνικές διωκτικές αρχές.

Οι παραπάνω δολοφονίες δεν είναι εικονικές, είναι πραγματικοί νεκροί που τους θρηνούν οι οικογένειες τους. Στους τάφους και σε κάποιες περιπτώσεις στα κενοτάφια τους, κλαίνε χαροκαμένοι από την αριστερή τρομοκρατία, γονείς, σύζυγοι και παιδιά. Η μνήμη τους έχει ξεχαστεί από την κοινωνία την οποία τρομοκρατεί η αριστερή προπαγάνδα και αρκετές φορές, έχει αμαυρωθεί από τις επιθέσεις λάσπης που εξαπολύονται εναντίον της. Περί όλων αυτών καμιά …Μπουκάλα, στήριγμα και δεκανίκι του συστήματος δεν έχει στόμα να μας πει δύο λέξεις συμπόνιας και να γράψει έναν επικήδειο με λέξεις παρηγοριάς για τους ανθρώπους που θρηνούν.

Είναι πιο εύκολο στις ..Μπουκάλες να ασχημονούν, αγνοώντας τα πραγματικά και βρίζοντας να προετοιμάζουν τα επόμενα υποψήφια θύματά τους. Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την τετριμμένη τους θα λέγαμε ότι το αυγό έχει ήδη από χρόνια εκκολαφθεί και οι αριστερός κροταλίας που ξεπήδησε καταπίνει κατά δεκάδες τα θύματα του, ενώ εκατοντάδες άλλα τα παραλύει εφ’ όρου ζωής. 

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Γιανναράς: Να καταργηθεί ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος.

Άξιος του μισθού των εργοδοτών και προστατών του.

Ο αμπελοφιλόσοφος Χρήσ­τος Γιανναράς, έγραψε στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής 17 Ιουνίου ένα άρθρο με τίτλο «Ποια τα σημάδια του καινούριου», που μου προκάλε­σε χείριστη εντύπωση, σε σχέση με το ήθος και την κουτοπονηριά του συγγραφέα του.  

Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στους ζωηρούς διαξιφισμούς μου με εθνικιστές φίλους μου, που ήταν και πιθανόν είναι ακόμη, φανατικοί αναγνώστες και υποστηρικτές, τουλάχιστον, των άρθρων του. Πολλοί απ’ αυτούς δίνουν το πολύτιμο σχεδόν 5 € τους, προκειμένου να γίνουν κοινωνοί των απόψεών του. Υποστηρίζω με κάθε τρόπο την άποψη ότι η «Καθημερινή», η εθνική εφημερίδα της εποχής του Γιώργου Βλάχου, έχει μετατραπεί σε ένα βρώμικο δίαυλο που υποστηρίζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα του εφοπλιστή ιδιοκτήτη της. Κι ως εδώ, σχεδόν, κανένα πρόβλημα. Όμως την ίδια ώρα, οι στήλες της έχουν παραδοθεί σε κάθε «πικραμένο», χρησιμοποιώ μια έκφραση του συρμού, που ξερνά τη ιδεολογική του χολή και τον πολιτικό του εμετό, πότε για το Έθνος και τον Ελληνισμό, και πότε για ολόκληρες, ιδεολογικά αντίθετες στις δικές του, πολιτικές παρατάξεις, κατά τεκμήριο Εθνικές ή Εθνικιστικές.

Ο εν λόγω αμπελοφιλόσοφος Γιανναράς, προτείνει
*ανασύσταση, του εκπαιδευτικού συστήματος,
*αναμόρφωση της διδακτέας ύλης,
*αλλαγή του εξεταστικού συστήματος, χωροταξική κατανομή των πανεπιστημίων,
*τα Aρχαία Eλληνικά να εισάγονται από την τετάρτη τάξη του Δημοτικού και
*να μην υπάρχει Eλληνόπουλο που να τελειώνει την εγκύκλια εκπαίδευση χωρίς άψογη χρήση μιας διεθνούς σήμερα γλώσσας.  
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει μ’ αυτά, όμως είναι μόνο το τυράκι. Η φάκα φαίνεται στη συνέχεια, όταν προτείνει «…να γίνει πρω­τεύουσα της Ελλάδος η Θεσσαλονίκη», κι αν αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό από μόνο του, έρχεται η συνέχεια όπου υποστηρίζει ότι (με τη Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα), «….Mπαίνει οριστικό τέλος στο κοραϊκό κράτος…. αντλώντας ταυτότητα από την αδιάκοπα ελληνική «Συμβασιλεύουσα» και όχι από την αερογέφυρα που στήσαμε πηδώντας πάνω από είκοσι πέντε αιώνες για να φανούμε απευθείας απόγονοι του Περικλή και του Aριστοτέλη», αμφισβητώντας την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, και δεν είναι η πρώτη και υποθέτω ούτε η τελευταία φορά.

Το φοβερότερο έρχεται στη συνέχεια, στο όποιο ο «Νικολαΐτης» Γιανναράς , σύμφωνα με τους Πατέρες του Αγίου όρους, ζητάει να καταργηθεί «…ο σολωμικός «Yμνος στην Eλευθερία»... είναι από τα μετριότερα στιχουργήματα του μεγάλου μας ποιητή», ο Εθνικός μας Ύμνος, ποίημα του Δι­ονυσίου Σολωμού, διότι διακατέχεται από επαρχιώτικο Εθνικισμό, μιλάει άσχημα για τους Τούρκους και είναι κακός ως ποίημα, ενώ προτείνει ο επ’ αμοιβή αμπελοφιλόσοφος να αντικατασταθεί από τον «Τσάμικο» του Νίκου Γκάτσου σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη,  
{«Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουράβλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.

Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Αννας της Κομνηνής. 


Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γί­νεται ο ταμπουράς. 


Από την Ήπειρο στο Μο­ριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανη­γύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του Χά­ρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός»}.

Πόσο πλέον, έχει χάσει το μέτρο αυτός ο λαός; Σε ποιο σοβαρό κράτος του κόσμου, η «εγκυρότερη» εφημερίδα, θα μπορούσε να φιλοξενήσει τέτοια πρόταση και να μην καταποντιστεί η κυκλοφορία της; Φαντάζεσθε κάτι ανάλογο στη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία ή ακόμη και στο πολυπολιτισμικό κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;

Για να μην ξεχνιόμαστε ο εν λόγω αμπελοφιλοσοφών κύριος, από πολύ καιρό με τα άρθρα του ζητά να ξαναγίνουμε Επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υποτελείς του Νταβούτογλου και του Ερντογάν. Κι επειδή είναι προφανές ότι δεν το γνωρίζει, αφού μόνο Τουρκική ιστορία μελετά, να του θυμίσω ότι η Άννα η Κομνηνή δεν είχε γιο, αν αυτό του λέει κάτι κι αν τον ενδιαφέρει.


Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία «προοδευτικών»

συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Περιοδικό «Patria»

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1948. Από έφηβος λάτρευε τους «Μπητλς», αλλά και τον Μπαχ. Όμως η μεγάλη του αγάπη για την βυζαντινή μουσική, ήλθε μετά την επιστροφή του από την Γαλλία το 1975, χρονιά κατά την οποία ανακάλυψε τον Χριστό. Οι πρώτοι του δίσκοι ανήκαν στο συμφωνικό η «προγκρέσιβ» ροκ της εποχής (Aphrodite’s Child, Genesis, Yes). Έκτοτε οι τρεις του αυτές αγάπες συνυπάρχουν στα έργα του με μεγαλύτερη έμφαση στους ορχηστρικούς δίσκους του.

Ο δίσκος που τον έκανε μια για πάντα κοσμαγάπητο ήταν το «Κύριε των Δυνάμεων» του 1982. Ήταν ένα έργο θρησκευτικής μουσικής, βασισμένο σε στίχους του 5ου και 7ου αιώνα μ.Χ., που αρχικά έγραψε για τον Γιώργο Νταλάρα. Όμως όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Σπανουδάκης: «Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να «παντρευτούν» οι κόσμοι μας». Όμως αυτός ο δίσκος είχε την μεγάλη τύχη να ερμηνευθεί από δύο μεγάλες φωνές, τον Γιάννη Κούτρα, βασικό ερμηνευτή του Μικρούτσικου και το σπάνιο μέταλλο της Ελένης Βιτάλη, η οποία πρόσθεσε μια λαϊκότητα στην θρησκευτικότητα του Σπανουδάκη. Έκτοτε ακολούθησαν θρησκευτικοί δίσκοι, όπως «Επτά Παρακλήσεις» (πάλι με την Βιτάλη), «Ημέρα Τρίτη» (με τον Μανώλη Μητσιά) και το ορχηστρικό «Δάκρυ του Ιωάννη».
Ως συνθέτης έχει συνεργασθεί με τις μεγαλύτερες φωνές της ελληνικής δισκογραφίας (Καζαντζίδης, Πάριος, Αρβανιτάκη, Βιτάλη, Πρωτοψάλτη, Μητσιάς, Γαϊτάνος). Ήταν επίσης εκείνος που με τις συνεργασίες του με τον Βασίλη Σαλέα έβαλε το κλαρίνο στα σαλόνια και τις ηχογραφήσεις του έντεχνου, ανοίγοντας την πόρτα για το ελληνικό «έθνικ» και την «εθνοτζάζ».

Εκείνη όμως η πλευρά που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι θρησκευτικοί και επικοί/πατριωτικοί δίσκοι για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο(«Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»), τον Μέγα Αλέξανδρο («Μέγας Αλέξανδρος: ο μύθος της Ανατολής, το όνειρο της Δύσης» και «Μέγας Αλέξανδρος: οι δρόμοι που δεν περπάτησες» και για την Μικρασιατική Καταστροφή («Για την Σμύρνη»).

Με αφορμή τις συναυλίες του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 24 και 25 Μαρτίου με τις καλύτερες επικές και θρησκευτικές μουσικές, συζητήσαμε εφ’ όλης της ύλης.

Ερώτηση: «κ. Σπανουδάκη, θα ξεκινήσουμε μιλώντας για τα τρία πρώτα άλμπουμ («Maran Atha», «Looking Back», «Beautiful Lies») που δεν είναι ευρέως γνωστά και ανήκουν στο «προγκρέσιβ ροκ» του ’70. Κάτω από ποιες συνθήκες ηχογραφήθηκαν αυτά τα τρία άλμπουμ; Τι επιρροές από εκείνη την εποχή υπάρχουν στην σημερινή σας δημιουργία;»
Σπανουδάκης: «Χαίρομαι για την ερώτηση σου, γιατί πολλοί λίγοι ξέρουν την προ του ‘80 δουλειά μου. Πρώτος μου δίσκος ήταν το «Beautiful Lies» όταν ζούσα στην Γαλλία το 1970. Οι μουσικοί ήταν όλοι φίλοι μου, Έλληνες κυρίως, που είχαμε βρεθεί εκεί με το όνειρο της διεθνούς επιτυχίας (Σιδεράς, Ταμπόσης, Βλαβιανός). Το δεύτερο, «Looking Back», έγινε το 1974 στην Ελλάδα, στο «Studio Era» της Σταδίου, πάλι με τους εδώ φίλους μουσικούς (Πουλικάκο, Λογαρίδη, Πολίτη, Πολύτιμο και άλλους) Σε αυτούς τους δίσκους τραγουδούσα, έπαιζα μπάσο, κιθάρες, πιάνο και πολλές φορές ντραμς. Το τρίτο, «Maran Atha», έγινε αφού είχα πια πιστέψει στον Χριστό, δηλαδή μετά το 1975 και ήταν η πρώτη μου απόπειρα για αμιγώς ορχηστρική μουσική. Ηχογραφήθηκε από εμένα στο σπίτι μου, σε ένα stereo Revox μαγνητόφωνο, και έπαιξα όλα τα όργανα. Οι επιρροές της εποχής εκείνης με ακολουθούν ακόμα, απλά μεγαλώνοντας προσθέτονται και άλλες.»
Ερώτηση: «Τι είναι εκείνο που σας έστρεψε στην ελληνική μουσική; Και τι εκείνο που σας έκανε να δημιουργήσετε ένα θρησκευτικό άλμπουμ, όπως το «Στον Πρώτο Μουσικό»;»
Σπανουδάκης: «Ο ίδιος ο Χριστός. Ξέρω ότι ακούγεται περίεργα, αλλά πίστεψε με, αν δεν Τον είχα γνωρίσει, δεν θα Τον ακολουθούσα. Ούτε θα είχα το θάρρος σ’ αυτήν την χώρα όπου ζω, να λέω και να κάνω, όσα κάνω. Ελληνική μουσική τώρα, εκτός των Ελλήνων κλασσικών (Σκαλκώτας, Καλομοίρης, Χρήστου, Κυδωνιάτης, Ξενάκης κ.α) δυστυχώς δεν υπάρχει. Τραγούδι άφθονο. Θα έλεγα ότι οι προσευχές και οι μοναχοί του Αγίου Όρους μου έδειξαν τον άλλο ορθόδοξο και βαθιά ελληνικό δρόμο, που με οδήγησε στο «δικό μου» τραγούδι, ποτισμένο για όσους θέλουν να ακούσουν, με την Πίστη μου. Και εδώ μιλάω κυρίως για την στιχουργική μου πλευρά.»
Ερώτηση: «Τι σημαίνει για σας ο Χριστός;»
Σπανουδάκης: «Τα πάντα. Το Α και το Ω, η γέννηση αγκαλιά με τον θάνατο, ως κοινός και ευλογημένος τόπος και χρόνος, το Υπέρλογο και αγαπητικό πνεύμα που χαρίζει φως στην μουσική, ο Πρώτος μουσικός. Πάνω απ’ όλα όμως, ο φίλος και αδελφός μου.
Μιας και η θρησκευτική μουσική καταλαμβάνει ένα σημαντικό μέρος της δημιουργίας σας, πιστεύετε ότι η Τέχνη είναι δρόμος για να φτάσει κανείς στον Θεό;
Αν σου έχει δοθεί αυτή η ευλογία, και δεν εννοώ της τέχνης η του ταλέντου, αλλά της επικοινωνίας. Δόξα τω Θεώ, μπορείς να βρεις τον Χριστό προσευχόμενος, αμαρτάνοντας, όντας δικηγόρος, δημοσιογράφος ή και πολιτικός ακόμα, σε οίκο ανοχής ή στην Βουλή, σε εκκλησία, στην Ερμού, στα Πατήσια, στην φυλακή, στο κομμωτήριο κλπ. Φτάνει να το θες με όλη σου την ψυχή. Και Εκείνος έρχεται. Αμέσως.
Ερώτηση: «Πως εμπνευσθήκατε το άλμπουμ «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»; Τι σημαίνει για σας ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης-Παλαιολόγος;»
Σπανουδάκης: «Είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες. Τον αισθάνομαι πλάι μου, ότι ζει και υποφέρει τώρα, εδώ μαζί μας. Το στέμμα του ήταν ακάνθινο και η πορφύρα από αίμα. Άξιος και μακάρι να του μοιάσουμε έστω και για λίγο ή για λίγο.»
Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για το Βυζάντιο και την πολιτιστική του κληρονομιά;»
Σπανουδάκης: «Το Βυζάντιο γεννιέται από το ευγενικό πάντρεμα Ελλάδας και Χριστού. Πνευματικό εννοώ και έχει αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι του στα καλύτερα μουσεία και βιβλία του κόσμου. Στις καρδιές μου.»
Ερώτηση: «Μιας και λατρεύετε το Άγιο Όρος και το Βυζάντιο πείτε μου την άποψη σας για τον γέροντα Παΐσιο και τις προφητείες του για την Πόλη.»
Σπανουδάκης: «Ο Παΐσιος ξέρει πολύ καλά τι λέει. Και πρεσβεύει για μας και την χώρα μας, εκεί που βρίσκεται. Κοντά στον Αγαπημένο του.»
Ερώτηση: «Έχετε κάνει δύο δίσκους για τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Τι σημαίνει για σας σήμερα ο Μακεδόνας στρατηλάτης;»
Σπανουδάκης: «Ότι και χθες, ότι και αύριο. Η μοναξιά του Βασιλιά. Ο ένας που τα έβαλε με όλους, αφού όμως νίκησε τον εαυτό του. Το ποθούμενον και υπόδειγμα για κάθε οραματιστή και μπροστάρη. Αλλά και για κάθε ερωτευμένο.»
Ερώτηση: «Έχετε πει ότι δεν σας αφήνουν να μιλήσετε για τον Μεγάλο Αλέξανδρο, τον Παλαιολόγο και την Σμύρνη. Πιστεύετε ότι ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία;»
Σπανουδάκης: «Όχι να μιλήσω. Απλά τα εμπόδια σε κάθε μου βήμα ήταν και είναι ασήκωτα. Και μου κλέβουν χρόνο και ενέργεια, που θα έπρεπε να ξοδεύω αλλού. Βεβαίως και ζούμε σε μια ιδεολογική τρομοκρατία, όπου τα επιχειρήματα «προοδευτικής» (ελλείψει άλλου πιο σιχαμένου όρου) πλευράς είναι σλόγκαν, αποκλεισμοί και αιώνια διαπλοκή. Τους διακατέχει ο φόβος της μικρότητας τους και το αβέβαιον της ωφελιμιστικής και εφήμερης πίστης τους. Αμήχανοι μπροστά στην αλήθεια και «δείχνουν νικητές κι είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι».»
Ερώτηση: «Είσαστε ο μόνος από τους γνωστούς, εμπορικούς καλλιτέχνες που απασχολείται με θέματα και πατριωτικά. Γιατί σε μια χώρα με τόση πλούσια ιστορία, δεν υπάρχουν και άλλοι;
Σπανουδάκης: «Αχ!»
Ερώτηση: «Μπορείτε να μου μιλήσετε για το «Mash Up Sessions», την συνεργασία σας με τον Αρτέμη. Γιατί δεν προωθήθηκε αυτό το άλμπουμ ζωντανά; Γιατί πιστεύετε ότι κυνηγήθηκε;»
Σπανουδάκης: «Τον Αρτέμη τον θαυμάζω και τον αγαπώ. Γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που θέλει να γίνει. Και τον ευχαριστώ, γιατί με τους στίχους του και την δύναμη του, μου έδειξε μια άλλη πλευρά της μουσικής μου. Τα υπόλοιπα απαντώνται στην προηγούμενη απάντηση μου.»
Ερώτηση: «Τι πιστεύετε για την κρίση; Είναι πρωτίστως ηθική; Ποια μπορεί να είναι η πολιτική και πνευματική λύση;»
Σπανουδάκης: «Η πολιτική, αρέσκονται να λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Άρες, μάρες, κουκουνάρες. Η αληθινή πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι η τέχνη του ανέφικτου. Πολιτική χωρίς όραμα και ακλόνητη πίστη είναι συντηρητική και παλαιομοδίτικη γραφειοκρατία. Μακάρι οι 300, να έφευγαν όχι μόνο από την Βουλή, με την οποία καμιά ουσιαστική και θεσμική σχέση δεν έχουν πια, αλλά από την χώρα. Οικονομική φτώχεια λοιπόν, η πνευματική; Η απάντηση είναι ότι στην δεύτερη περιέχεται και η πρώτη.»

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Εκείνος κι εγώ

και η Δημοκρατία στα μέτρα του καθενός, μαζί με τα απαραίτητα συνδικαλιστικά τσιτάτα.


Περιγράφω ένα πραγματικό inbox διάλογο, όπως ακριβώς αποτυπώθηκε σε ένα από τα κοινωνικά δίκτυα που συμμετέχω. Οι followers ή οι φίλοι μου στα δίκτυα είναι λίγοι και τους επιλέγω με συγκεκριμένα κριτήρια όπως,
* να τους γνωρίζω όντως προσωπικά ή
* * να έχουμε κοινή καταγωγή.

Η περίπτωση του εν λόγω κυρίου συνδικαλιστή, εντάσσεται στη 2η κατηγορία. Διαπιστώνοντας ότι έχουμε κοινή καταγωγή, τον πρόσθεσα στους φίλους ή followers και ανταποκρίθηκε σχεδόν άμεσα. Επαγγελματίας, συνδικαλιστής και κρίνοντας από την κατάληξη της διαδικτυακής μας γνωριμίας, επαγγελματίας συνδικαλιστής. Δύο ημέρες μετά την αρχική μας επικοινωνία βρήκα στο inbox το παρακάτω μήνυμα [διατηρώ την αρχική ορθογραφία και σύνταξη, καθώς μεταφέρω τα τμήματα του διαλόγου μας αυτούσια]:

« - Εκείνος: Αγαπητε με συγχωρήσεις που θα σε βγάλω απο φίλο μου αλλά οι φασιστικές σου αντιλήψεις μου προκαλούν αναγούλα μπορούμε να τα συζητήσουμε όποτε βρεθούμε αλλά δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι!!!Σε ευχαριστώ.»
«- Εγώ: Ο ολοκληρωτισμός έχει πολλές μορφές. Μία από αυτές είναι και το να χαρακτηρίζεις τον άλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Καθόλου δεν με ενοχλεί. Προφανώς και θα είχαμε πράγματα να συζητήσουμε. Ανταποδίδω τις ευχαριστίες σου.»
«- Εκείνος: Δεν σε εκρινα όπως το λες απλά διάβασα κάποια αρθρα σου στο ιστολογιο σου Παναιτώλιο που είναι ξεκάθαρα και δεν επιδέχονται ερμηνειων καθαρα δείχνουν το θαυμασμό τους σε φασιστικές οργανώσεις όπως είναι η Χρυσή Αυγή Αν δεν είναι δικές σου σκέψεις και εχω καταλάβει λάθος τότε οφείλω να ανακαλέσω!!»
«- Εγώ: Καθόλου λάθος δεν κατάλαβες. Ο χαρακτηρισμός είναι αυθαίρετος. Αφού λοιπόν είχες την ευγένεια να μου απαντήσεις να σου πω ότι αναγούλα έπρεπε να σου προκαλούν οι Τσοχατζόπουλοι, οι Παπανδρέου και οι Σημίτηδες, ομού με όλο τον πολιτικό συρφετό που λυμαίνονταν και λυμαίνονται τη χώρα. Η Χρυσή Αυγή στην οποία αναφέρεσαι αλλά και οτιδήποτε άλλο δεν συμφωνεί με τις κρατούσες πολιτικές απόψεις είναι απλά ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ. Ελπίζω να αποδέχεσαι ότι ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται και πολιτικά, κι όχι να τον χαρακτηρίζουν διάφοροι σύμφωνα με τις ολοκληρωτικές τους απόψεις. Πραγματικά επιβάλλεται να με διαγράψεις από φίλο σου. Που ακούστηκε συνδικαλιστής να έχει φίλο ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ.»
«- Εκείνος:   Συμφωνω για το συμφερτο πους λες αλλά λύση δεν είναι ανθρωποί παραβατικοί με ρατσιστικα κόμπλεξ και με το μισο ποινικό κώδικο εναντίον τους μενεις ισως στην επιφάνεια και δεν κοιτάς σε βάθος όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι για την Ελλάδα ο καθένας μπορεί να προσδιοριζεται πολιτικά όπως επιθυμεί και απο εμένα σεβαστο εξάλλου όπως ελεγε και ο Βολταίρος διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ και με την ζωή μου το δικαίωμα σου να το λες ελεύθερα κάτι που όλοι αυτοί οι φασίστες δεν μπορούν να το πράξουν και απαντούν με τσαμπουκα!»
«- Εγώ: Πόσο ρηχή είναι η προσέγγιση που κάνεις. Ποιος έχει το μισό ποινικό κώδικα; Μπορείς να μου γράψεις ένα-δύο ονόματα; Μπορείς να τα πεις δημόσια; Γιατί δεν το κάνεις προκειμένου να απαλλάξεις την κοινωνία; Έχεις και βήμα και θέση».
«- Εκείνος:  Κοιτα όσο για το τελευταίο σχόλιο που διάβασα και μάλλον ειρωνικό το βρήκα, σχετικά με το συνδικαλιστής …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] και εθνικιστης φίλος , εχω να σου πω ότι όλοι αυτοί που θαυμάζεις για να αποκτήσουν πελατεία κομματική θεωρουν τους εαυτούσ τους ρυθμιστές της κοινωνίας, μονοπωλούν τον πατριωτισμό…. Ο συνδικαλιστής είναι ταυτόσημος όρος με τον αγωνιστή και η ....[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] ταυτόσημη με την τηρηση του νόμου και δεν κάνει διακρίσεις σε λευκούς και μαυρους κρατούντες ή ποινούντες ο νόμος είναι νόμος. Οσο για όλα αυτά τα δημοσιευματα και τα μυθευματα ότι οι …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] στηρίζουν τέτοιες οργανώσεις πιστεψέ με είναι αηδίες κουραφεξαλα και το γνωρίζω πολύ καλά ο …..[γράφει την επαγγελματική του ιδιότητα] είναι επαγγελματίας και απεχθάνεται τέτοια ιδεολογήματα σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά το συνολο είναι όπως σου το λέω.»
«- Εγώ:  Το ποιος και τι είναι ρατσισμός σ΄ αυτό το δύσμοιρο τόπο που κατοικείται από Ελληνόφωνους, είναι μεγάλη υπόθεση. Στην Ελλάδα ο μόνος ρατσισμός που υπάρχει είναι σε βάρος των Ελλήνων. Μόνο αυτοί είναι σε μειονεκτική θέση στον τόπο μας. Την ..[γράφω την επαγγελματική του ιδιότητα].. και όποιον άλλο θεσμό την υποκαθιστούν εκείνοι που εκμεταλλεύονται το ζωτικό χώρο που αφήνει ακάλυπτο. Προφανώς αφήσατε χώρο. Η φύση καλύπτει πάντα τα κενά που δημιουργούν οι ασυνείδητες και οι ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ παραλείψεις. Οι χαρακτηρισμοί είναι ίδιο των ολοκληρωτικών στις αντιλήψεις ανθρώπων. Αν θυμηθείτε βγάλτε και ανακοίνωση για τους δολοφόνους των συναδέλφων σας, που σύντομα ο συρφετός που υπερασπίζεσαι, αφήνει ελεύθερους, λόγω δεκαοκταμήνου. «Δημοκράτες» είναι άραγε, όσοι έκλεψαν τα λεφτά από το Δημόσιο Ταμείο, χρέωσαν και χρεοκοπούν τη χώρα; όσοι κάνουν υπεράκτιες εταιρείες; Αυτοί που γέμισαν τα κτίρια με διορισμένους αργόμισθους κοπρίτες; Αυτοί υποθέτω, είναι «Δημοκράτες». Αυτό υπερασπίζεστε; Γι' αυτό έχετε αγωνία; Τι φοβάστε; Μήπως χάσετε τους προστάτες και τα δεσμά σας;»

Ο πολιτικός μας διάλογος έκλεισε κάπου εδώ και συνεχίστηκε με την υποβολή των συλλυπητηρίων του για τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα μου καθώς και για την πιθανή συνάντησή μας στον τόπο της καταγωγής μας, όπου θα είχαμε να πούμε πολλά.

Προσωπικά δεν αποφεύγω το διάλογο και την αντιπαράθεση, ακόμη κι αν κάποιες φορές παίρνει απλώς έντονη ή και σε κάποιες περιπτώσεις, θορυβώδη ή μορφή αντιπαραθέσεως. Επίσης στη λειτουργία του διαλόγου, δεν έχω οχυρωθεί πίσω από τους γνωστούς δογματικούς αφορισμούς, στους οποίους όλως περιέργως καταφεύγουν με θαυμαστή διαχρονική επιμονή όλοι οι «Δημοκράτες». Δεν επιλέγω επίσης τους φίλους μου με βάση την ιδεολογική ή την κομματική τους τοποθέτηση και δεν αποκλείω επιλεκτικά, όλους όσοι δεν συμφωνούν με τις δικές μου ιδεολογικές πεποιθήσεις.   

Το σημείωμα αυτό είναι κατάθεση της προσωπικής μου μαρτυρίας σε ότι έχει να κάνει με την κομματισμό, την πολιτική τύφλωση, όμως ΚΥΡΙΩΣ αφορά την επισήμανση του ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΥ, με τον οποίο περιχαράκωσε η αριστερά, ιδεολογίες, εν προκειμένω την ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ. Στέκομαι σ’ αυτό ακριβώς που επισήμανα και στο συνομιλητή μου. «Συνδικαλιστής», που σε ΠΟΛΛΕΣ περιπτώσεις είναι κυριολεκτικά ΣΥΝΔΙΚΑΛΗΣΤΗΣ, δεν είναι δυνατόν να έχει για φίλο του ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ. Ο εθνικισμός φίλε μου, είναι στάση ζωής, δεν είναι αρπαχτή, αξιώματα, προβολή και άλλα τέτοια κουραφέξαλα δημοκρατικά.
Τώρα τοποθετήσεις όπως, «…. Ο συνδικαλιστής είναι ταυτόσημος όρος με τον αγωνιστή…», είναι να τις λες στα μωρά για να τρώνε το φαγητό τους όπως, «Αν δε το φας όλο, θα το φάει ο συνδικαλιστής» ή να τους το εύχεσαι προκειμένου να περάσουν ξεκούραστα τη ζωή τους, «Όταν μεγαλώσεις να γίνεις δημόσιος υπάλληλος και να προσπαθήσεις και συνδικαλι(ή και λη) στής».
Εν κατακλείδι λοιπόν, αδιαφορώ που ανήκεις πολιτικά και ιδεολογικά. Όμως μην πανηγυρίζεις που ζεις υπό καθεστώς τρόμου, μήπως σε χαρακτηρίσουν κάπως και σε τοποθετήσουν κάπου, έχοντας ως κριτήριο τους (διαδικτυακούς) φίλους σου. Μπορείς να συνεχίσεις να συναγελάζεσαι άφοβα (ως πότε; ελπίζω όχι για πολύ ακόμη) με τους «Τσοχατζόπουλους», τους «Παπανδρέου» και τους «Σημίτηδες», καθώς και με όλη την αριστερή και (νέο ή παλαιο φιλελεύθερη) νομενκλατούρα,  που ενέσκηψαν ως τυφώνας, κατέστρεψαν και λυμαίνονται τη δύσμοιρη Ελληνόφωνη χώρα.

Καλή αντάμωση στο χωριό, λοιπόν. Στη ζωή και στη σκέψη, πάντα (θα) μας χωρίζει ένα ποτάμι βαθύ και αδιάβατο. Η απόσταση ανάμεσα μας, οριοθετείται από την αντίληψη του ηρωικού τρόπου ζωής του Εθνικισμού που βιώνω από μικρό παιδί, με τους «Δημοκρατικούς» χείμαρρους του συνδικαλισμού, με τους οποίους ταξιδεύεις. Του βούρκου που από την μεταπολίτευση και μετά, αγκάλιασε ασφυκτικά και στο τέλος έπνιξε την Ελληνική κοινωνία και την οδήγησε στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Παγκόσμιων τοκογλύφων συνεταίρων του, σε κοινή προσπάθεια με το συρφετό των απατεώνων και καταχραστών του Δημοσίου χρήματος, τους οποίους στηρίζεις πολιτικά, σε υποστηρίζουν συνδικαλιστικά, και τους το ανταποδίδεις στην επαγγελματική σου ενασχόληση. Βλέπεις στην περίπτωση του συνδικαλιστή ούτε για επάγγελμα μπορεί να γίνει λόγος καθώς δεν εργάζεται, πολύ δε περισσότερο για λειτούργημα, καθώς η μόνη λειτουργία που διακονεί είναι η προσωπική του προβολή, ευζωία και καλοπέραση.

ΥΓ. Μην το ξεχάσω. Το σχόλιο που διάβασες για τον Εθνικιστή και στο συνδικαλιστή (ή και συνδικαληστή), δεν ήταν ειρωνικό. Αληθινό είναι.
 
ΕπιστροφήTop