Οι προοδευτικοφιλελεύθεροι είχαν βλέπετε από καιρό αντιληφθεί ότι ο μεγάλος αυτός αγωνιστής της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν ήταν αντικομμουνιστής από... χόμπυ και δυτικολαγνεία, αλλά πραγματικά ελεύθερος, ενώ είχε και δύο μεγάλα «ελαττώματα», ήταν, και παρέμεινε, χριστιανός και θερμός πατριώτης.
Ιδιότητες οι οποίες επί «υπαρκτού σοσιαλισμού» μπορεί να του συγχωρούνταν από την Δύση, αλλά σήμερα όχι. Ποιό «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» λοιπόν...
Αυτά για τους δυτικούς μας "φίλους". Το ΚΚΕ και το επίσημο οργανό του δακρύζουν ξετσίπωτα -σήμερα- προφανώς για τα κεφάλαια της οικονομικής βοήθειας που έχασαν και τον "καταριούνται" για την πτώση του "σοσιαλισμού". Οι σοβιετόπληκτοι, τα ορφανά του Στάλιν, ξεσπαθώνουν κατηγορώντας τον για το "αμάρτημα" του... αντικομμουνισμού(φοβερή επινόηση αυτή) Μας άφησε στα 89 ο Σολζενίτσιν. Πρόλαβε. Αν ζούσε λίγο ακόμη, μέχρι και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος θα τον δίκαζαν.....
"Από τα σοβιετικά στρατόπεδα στις ρωσικές τιμές.
Ο θάνατος του Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντερ Σολζενίτσιν (βραβείο Νόμπελ 1970) από καρδιακή προσβολή, ένα τέταρτο πριν από τα μεσάνυχτα της Κυριακής, σε ηλικία 89 ετών, επαναφέρει στο προσκήνιο τις πιο σκοτεινές σελίδες της Νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Ο συγγραφέας, που κατέγραψε από πρώτο χέρι και γνωστοποίησε σε όλο τον κόσμο την κτηνωδία των σοβιετικών γκουλάγκ και της σταλινικής τρομοκρατίας, πέθανε στην ντάτσα του κοντά στη Μόσχα. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στο Μοναστήρι του Ντονσκόι, ενώ θα ταφεί σε μέρος που είχε ο ίδιος επιλέξει στο κοιμητήριο Ντοσκόγε.
Η είδηση του θανάτου του ανακοινώθηκε από τον γιο του Γερμολάι, ενώ η σύντροφος της ζωής του, Νατάλια, αρκέστηκε να πει:
«Ο σύζυγος μου, που υπέφερε μαζί με εκατομμύρια Ρώσους πολίτες στα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, πέθανε όπως ακριβώς επιθυμούσε. Καλοκαίρι στο σπίτι του. Θα έλεγα ότι ο Αλεξάντερ Ισάγεβιτς έζησε μια δύσκολη αλλά ευτυχισμένη ζωή».
Κορυφαίο έργο του Σολζενίτσιν θεωρείται το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» (εκδ. «Πάπυρος»). Πρόκειται για το χρονικό των στρατοπέδων συγκέντρωσης, μια απέραντη τοιχογραφία των φυλακών και στρατοπέδων της Σοβιετικής Ενωσης από το 1918 μέχρι και το 1956, επικεντρωμένο στην περίοδο της σταλινικής κυριαρχίας.
Δεν αρκέστηκε στην προσωπική του εμπειρία. Κατάφερε να συγκεντρώσει τις μαρτυρίες 227 πρώην κρατουμένων για να συνθέσει ένα επικό έργο, μνημείο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπου η περιγραφή της αβάσταχτης σκληρότητας των στρατοπέδων συνδυάζεται με σκοτεινό χιούμορ, ενώ τα αυτοβιογραφικά κεφάλαια εναλλάσσονται με ιστορικά γεγονότα για να σκιαγραφήσουν την τραγική μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το βιβλίο μοιραία αποτέλεσε όπλο της Δύσης στην ιδεολογική της αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ενώ εντός των σοβιετικών συνόρων χαρακτηριζόταν ως έργο «φτηνής αντικομουνιστικής προπαγάνδας».
Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν γεννήθηκε στις 11 Δεκέμβρη του 1918 στο Κισλοβόντσκ του Καυκάσου. Σπούδασε μαθηματικά, ρωσική λογοτεχνία, φιλοσοφία και Ιστορία στα Πανεπιστήμια Ρόστοφ και Μόσχας.Στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάχτηκε ως αξιωματικός Πυροβολικού στον Κόκκινο Στρατό, πολέμησε και παρασημοφορήθηκε.
Τον Φεβρουάριο του 1945 στην Ανατολική Πρωσία, η στρατιωτική μυστική υπηρεσία συνέλαβε τον λογαχό Σολζενίτσιν, επειδή στην αλληλογραφία του από το γερμανικό μέτωπο κακολογούσε τον Ιωσήφ Στάλιν -σε γράμμα προς τον φίλο του Ν. Ντ. Ουτκέβιτς κατέκρινε τους χειρισμούς του στον πόλεμο και τον αποκάλεσε «μουστακαλή», «εξουσιαστή» και «αφεντικό».
Ο Σολζενίτσιν κατηγορήθηκε για αντισοβιετική προπαγάνδα και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας σε στρατόπεδο, προτού εξοριστεί στο Καζακστάν.Το 1953, ενώ βρισκόταν εκεί εξόριστος, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο στο στομάχι. Όταν πλησίαζε στον θάνατο εστάλη σε νοσοκομείο της Τασκένδης για θεραπεία.
Η περιπέτεια της υγείας του μεταφέρθηκε στο βιβλίο του «Πτέρυγα καρκινοπαθών». Στην πρώτη δεκαετία της εξορίας του απαρνήθηκε τον μαρξισμό και ανέπτυξε τις φιλοσοφικές και ορθόδοξες θρησκευτικές απόψεις, που κυριάρχησαν στην υπόλοιπη ζωή του.
Στην εξορία έγραψε και τη νουβέλα «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς», βιβλίο που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό, μια ωμή ρεαλιστική αφήγηση για τον τρόπο λειτουργίας των σοβιετικών στρατοπέδων εργασίας. Το βιβλίο, φυσικά, απαγορεύτηκε. Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1962 όταν τη διακυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης είχε αναλάβει ο Νικίτα Χρουστσόφ.
Το κυνήγι του Σολζενίτσιν συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση μετά την απομάκρυνση του Χρουστσόφ. Τα βιβλία του αφανίστηκαν, ενώ το 1965 η ΚGΒ κατάσχεσε αρκετά χειρόγραφα του. Ανάμεσα τους βρισκόταν και ο συγκλονιστικός «Πρώτος Κύκλος», μυθιστόρημα που περικλείει μέσα σε τρεις μέρες δράσης όλο τον σταλινικό παραλογισμό.
Παρά τις συνεχείς διώξεις, ο συγγραφέας, κορυφαίος εκπρόσωπος του σύγχρονου ρεαλισμού (πολλοί τον συγκρίνουν με τους γίγαντες της ρωσικής λογοτεχνίας Τολστόι, Ντοστογέφσκι, Τσέχοφ), δεν έχασε το κουράγιο του. Αντιθέτως, ξεκίνησε να γράφει με μεγαλύτερη ορμή το πιο ανατρεπτικό από τα έργα του, το επικό «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».
Η διάκριση με το Νόμπελ, το 1970, αναστάτωσε τη ζωή του και προδιέγραψε τη φυγή του από τη Σοβιετική Ένωση. Ο σοβιετικός Τύπος υποδέχτηκε το βραβείο ως ενορχηστρωμένη αντισοβιετική προπαγάνδα. Ο Σολζενίτσιν δεν πήγε στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει, επειδή φοβόταν ότι δεν θα του επιτρεπόταν η επιστροφή στη Σοβιετική Ένωση.
Η εναλλακτική πρόταση να το παραλάβει σε ειδική τελετή στη σουηδική πρεσβεία στη Μόσχα απορρίφθηκε. Η σουηδική κυβέρνηση δεν ήθελε να καταστρέψει τις σχέσεις της με την τότε υπερδύναμη.Τελικά παρέλαβε το Νόμπελ τέσσερα χρόνια μετά, ενώ βρισκόταν εξόριστος στη Δύση. Διότι, όταν τον Φεβρουάριο του '74 οι Αρχές τον συνέλαβαν, του ανακοίνωσαν ότι δεν έχει πια τη σοβιετική υπηκοότητα και του έδειξαν τον δρόμο της εξόδου από τη χώρα.
Έζησε πολλά χρόνια στο Βέρμοντ των ΗΠΑ με τη δεύτερη σύζυγο του και τους τρεις γιους του, όπου και ολοκλήρωσε το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».
Στη Ρωσία επέστρεψε οριστικά στις 27 Μαΐου του 1994. Κατευθύνθηκε αμέσως στη Σιβηρία. Έσκυψε να αγγίξει το χώμα, σαν ύστατη πράξη σεβασμού στη μνήμη των χιλιάδων θυμάτων. Τους επόμενους δύο μήνες ταξίδεψε ασταμάτητα για να δει τη χώρα που είχε αφήσει πίσω του μια εικοσαετία.
Χριστιανός και ηθικολόγος.
Υπήρξε δημιουργικός μέχρι το τέλος της ζωής του και με κάθε ευκαιρία έκανε δηλώσεις για την πολιτική πραγματικότητα.
Το 2003 με την έκδοση του δίτομου έργου του «200 χρόνια μαζί» (1795-1995) ανακίνησε το «εβραϊκό ζήτημα» στη Ρωσία προκαλώντας πολεμικές και την κατηγορία του αντισημίτη. Είχε επίσης χαρακτηρίσει τη διακυβέρνηση του Γκορμπατσόφ «αφελή και ανεύθυνη», ενώ επίρριπτε ευθύνες στον Γέλτσιν για την κατάρρευση της Ρωσίας.
Επικριτικός ήταν και απέναντι στη Δύση και ειδικότερα στο ΝΑΤΟ που προσπαθούσε, σύμφωνα με την άποψη του, να ελέγξει και να υποτάξει τη Ρωσία.
Η άποψη του για τη Ρωσία μετά την κομμουνισμό δεν ήταν αισιόδοξη.
«Ποτέ δεν αμφέβαλα ότι ο κομμουνισμός ήταν καταδικασμένος να καταρρεύσει αλλά πάντα φοβόμουν με ποιο τρόπο και ποιο τίμημα η Ρωσία θα έβγαινε από αυτήν την περιπέτεια. Η Ρωσία πορεύεται περιπλανώμενη αναζητώντας τον εαυτό της».
Μέσα στα χρόνια οι δεσμοί του με το χριστιανισμό γίνονταν στενότεροι «Για μένα η πίστη είναι το θεμέλιο και το στήριγμα της ζωής», έλεγε σε συνέντευξη στο γερμανικό περιοδικό Spiegel ενώ συνήθιζε να εκφράζει αιρετικές απόψεις για την παρακμή του Δυτικού Πολιτισμού.
«Ήρθε η στιγμή στη Δύση να προασπίσουμε όχι τόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα όσο τις ανθρώπινες υποχρεώσεις. Έχουμε εκχωρήσει στην ολέθρια και ανεύθυνη ελευθερία απεριόριστο χώρο. Η κοινωνία μοιάζει να έχει ελάχιστες άμυνες απέναντι στην άβυσσο της ανθρώπινης παρακμής, όπως είναι για παράδειγμα η κατάχρηση της ελευθερίας, η ηθική βία απέναντι στους νέους ανθρώπους με κινηματογραφικές ταινίες γεμάτες πορνογραφικές εικόνες, έγκλημα και τρόμο».
της μεσαίας γραμμής, με σημαντική καριέρα στο Ερασιτεχνι
Top
