Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Εκλογές και πανηγύρια τέλος.

Τα κεφάλια μέσα.

                      Τελείωσε λοιπόν (κι αυτό) το πανηγύρι. Τώρα τα κεφάλια μέσα και απότομη προσγείωση την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Η τρίτη προσφυγή στις κάλπες μέσα σε ένα εννεάμηνο, απέδειξε ότι ο κυρίαρχος λαός, ούτε ευκολόπιστος είναι, ούτε προδομένος, όπως τον ήθελε ο ποιητής. Συνειδητοποιημένος είναι και απόλυτα συνένοχος. Μη σας πω και ταυτισμένος με τους λυμεώνες του και μου ταραχθείτε. Τα νέα λοιπόν. Άκουσα από όλους εσάς να μου τα λέτε. Τώρα είναι η σειρά μου να κάνω τις διαπιστώσεις μου.

                    Οι δημοσκόποι χρεοκόπησαν, τουλάχιστον, στη δική μου συνείδηση. Δεν περιμένω να έχετε την ίδια άποψη. Απλά σας επισημαίνω ότι την επόμενη φορά που θα μου αναφέρετε δημοσκόπηση, θα σας πάρω με τις ντομάτες, πριν βάλω τα γέλια και μου περάσει η διάθεση. Οι αετονύχηδες αυτοί, εξακολουθούν να αρμέγουν τους νταβατζήδες (σας) που τους πληρώνουν και σας σερβίρουν ένα σωρό @αλακίες που εσείς ως αποβλακωμένοι τις καταπίνετε αμάσητες. Μια χαρά στόλισε ένα Μαύρο ο Νικολόπουλος στο «Star» κι επίσης καλά τους περιποιήθηκε ο Καμμένος. Ν’ αγιάσει το στόμα και το χέρι τους. Λίγα τους είπαν κι ακόμη λιγότερα τους έγραψαν. Από την άλλη, κάτι αστέρια εφημεριδάδες που σας απομυζούν και το τελευταίο σας cent, σας δούλεψαν κανονικότατα ότι είναι ίσα βάρκα ίσα πανιά τα δύο κόμματα, ότι έχουμε derby για την πρώτη και την τρίτη θέση. Κι εσείς τους πιστέψαμε, χάνοι μου.

                        Λέει ο Συριζαίος φίλος μου, ότι «….ο Τσίπρας και το κόμμα του νίκησαν δίκαια.» Αλίμονο αυτό έλειπε να αμφισβητήσουμε τη νίκη και το δίκιο της. Ποιος είμαι εγώ να το αποτολμήσω;  Ένα-ένα λοιπόν.

Καθαρή νίκη. Ναι, ακριβώς. Είχε 149 βουλευτές, ζητούσε δύο επιπλέον για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και τι πήρε; 145 βουλευτές, τέσσερις λιγότερους από όσους είχε, μισό εκατομμύριο ψήφους λιγότερους και (ξανα)φόρτωμα τον Καμμένο. Ο λογαριασμός όμως, έρχεται σύντομα και ο χειμώνας  εκτός από κρύος, θα έχει και πολύ «ξύλο». Προς κάθε κατεύθυνση. Όλοι θα τρώνε και ελάχιστοι θα δέρνουν.  Μόλις φτάσουν τα πρώτα χαράτσια –που θα είναι βαριά και δυσβάστακτα, πόσο ανθεκτική θα είναι μια κυβέρνηση των 155; Θα μου πείτε ότι γι’ αυτή τη δουλειά έχουν το Θεοδωράκη και το Λεβέντη, όμως πόσο και τι να αντέξουν κι αυτοί;  Ο Τσίπρας σας είπε τερατώδη ψέματα και τον πιστέψατε.  Αντί να τον καταψηφίστε μαζικά και δίχως έλεος, απείχατε ή ψηφίσατε τα υποκατάστατα του Σημίτη, βλέπε Θεοδωράκη και «Ποτάμι» ή αποδειχθήκατε Λεβέντες και Λεβέντισσες.

Συμπέρασμα. Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε για όσα ζήσατε εκεί στα νησιά κι όσα πρόκειται να ζήσετε, στα νησιά και την Ηπειρωτική χώρα, όσοι ψηφίσατε τον – «….πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο Alexis..».  Σκασμός λοιπόν κι ούτε που υπάρχει καιρός για μελαγχολία.
Όσα έρχονται θα διαταράξουν οριστικά την κοινωνική συνοχή και δε θα (μας) σας σώσουν ούτε οι –βέβαιες, εθνικές εκλογές του 2016.

                    Η «αγαπημένη» μου Νέα Δημοκρατία, ας  δώσει θερμούς χαιρετισμούς στον Καραμανλή, τον ιδρυτή της, μόλις συναντηθούν στη Κόλαση.  Άλλωστε δεν έχει πιθανότητα να επανέλθει με εκλογές. Κοιτάξτε το στελεχιακό δυναμικό της. Η Ντόρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου, παστωμένη σα μούμια, περιφέρεται στα κανάλια και «χαμογελά» φοβίζοντας τα μικρά να φάνε. Ο Κυριάκος –με το βλέμμα της αγελάδος είναι υποψήφιος αρχηγός, ο Δένδιας είναι δελφίνος, κάτι που θα ήθελαν ο Σπηλιωτόπουλος κι ο Βαρβιτσιώτης –αν δεν είχαν σε εξέλιξη τα parties στη Μύκονο, που το φετινό καλοκαίρι ήταν ιδιαιτέρως θορυβώδη και κινδυνεύουν να τους οδηγήσουν στον εισαγγελέα.

Οι παρουσίες των εκπροσώπων της στα τηλεοπτικά παράθυρα προκαλούν σαρκαστικά και ξεκαρδιστικά γέλια. Συνθήματα για κλάματα και τηλεοπτικά spots που απορείς σε ποιον απευθύνονται. Ψηφίζουν μαζί με το Σύριζα, βοηθάνε τον Alexis να ξεπεράσει το σκόπελο, βάζουν τους Έλληνες στο στύλο και στη συνέχεια, αποφαίνονται ότι θα ψηφίζουν κατά περίπτωση. Τι να πει κανείς. Περίπτωση πολιτικού κώματος. Κωστάκηδες, Αντωνάκηδες και –εσχάτως- Βαγγελάκηδες.  Κάτι από την ταινία «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» σε version του σήμερα, με τον αρχηγό να αποφαίνεται «Χάσαμε τις εκλογές, αλλά δε σας το λέω….».
Στημένες δημοσκοπήσεις κι ατσίδες δημοσκόποι, που χρησιμοποίησε ο Μεϊμαράκης, για να καταλήξει να πανηγυρίζει ότι δεν κατάφερε να διαλύσει το κόμμα. Που ήτανε –λέει- στο 14%. Άλλο και τούτο πάλι. Αντί για τα εκλογικά ποσοστά, επικαλούνται μετρήσεις. Βαγγέλη, λες να επικράτησες και να μη στο ανακοίνωσαν; Ο θείος Βαγγέλης, με το στυλ «..παίζει το κομπολόι του και  δέρνει τη θεία Γιάννα..». Πολιτικός αρχηγός να σου τύχει, και στη Νέα Δημοκρατία δεν έτυχε. Πέτυχε διάνα (και το κόμμα κατάστηθα.) Άντε τώρα να μαζέψεις τους Βορίδηδες και τους Γεωργιάδηδες από τα παράθυρα. Κρεμασμένοι είναι από τις 9 το βράδυ της Κυριακής κι επισημαίνουν τα λάθη στρατηγικής και επικοινωνίας. Όπως έγραψε ο Χρίστος Χαρίτος, πεθαίνουν οι μεγάλοι σε ηλικία ψηφοφόροι της και νέοι δεν…. Γενικώς δεν.

                  Τον πήρε το «Ποτάμι», το Σταύρο, κι ο Σωκράτης που κατοικεί στο Φάληρο, κοιτάει τη θάλασσα από το βράδυ της Κυριακή. Στον επόμενο τόνο θα τον ξεβράσει.  Όλο λάδι κι από τηγανίτα τίποτε. Τι τηγανίτα να βγάλεις, όμως, όταν σου βγάζει το λάδι ο Μπόμπολας;  Μέσα στο χρόνο που μας έρχεται, ο Σταύρος θα μας κουνήσει μαντίλι, όχι που θα λυπηθούμε ή που θα μας λείψει. Απλά ως διαπίστωση. Ήθελε 10%, του έδωσαν 5% -παραλίγο ανοικτής παλάμης- κι αυτό λειψό. Ο Σταύρος έπαιξε το ρόλο του, βοήθησε να μη διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη το ΠΑΣΟΚ και τώρα θα καταθέσει και  τους τελευταίους ψηφοφόρους του στον –κυριολεκτικά-  θείο Σημίτη.  Για να καταλάβετε τι σκοπό βαράει, σκεφτείτε μόνο αυτό. Ο Διαμαντούρος πρώτος στο Επικρατείας. Μη και σπάσει ο έξω από δω το ποδάρι του και δε σχηματίζονταν κυβέρνηση, ήταν ο νούμερο –στα αλήθεια- ένα υποψήφιος.

                 Από την άλλη το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Επικεφαλής στο Επικρατείας η Παπαρήγα. Αξιοπρεπής, που λέει κι η κουμπάρα μου, αλλά τίποτα περισσότερο. Λύπηση προκαλεί που τη βλέπεις, όμως επειδή τη λυπάσαι δε θα την ψηφίσεις κιόλας. Είπαμε, έχει κι η ψυχοπονιά τα όρια της. Αρχηγός ένας Κουτσούμπας. Στρογγυλοπρόσωπος μπούλης, που μέχρι που έγινε αρχηγός, αμφιβάλλω αν είχε ξεπορτίσει από το σπίτι ή από την υπόγεια βιβλιοθήκη στον Περισσό. Τον είχαν παστωμένο στη λεβάντα, μη τον τσακίσει ο σκώρος. Τώρα –δίχως να τον απολυμάνουν, τον έβαλαν στο σαλόνι. Που τον πάτε. Μυρίζει ναφθαλίνη ο άνθρωπος κι έχει ξεχάσει πως μιλάνε. Ξύλινη γλώσσα. Ακόμη κι ο καπετάν Γιώτης, έλεγε κάνα ανέκδοτο, μια παροιμία, κάτι ξεστόμιζε. Αυτός τίποτα. Ιτιά-Ιτιά λουλουδιασμένη. Καλός άνθρωπος, μου λένε. Σωστό. Αν ήταν κακός θα τον είχαν φυλακίσει. Τον ψηφίζεις γι’ αυτό το λόγο; Επειδή είναι καλός άνθρωπος; Για πολιτική μιλάμε, όχι για προξενιό και γάμο.
Η ξευτίλα για το κόμμα του Περισσού είναι να το εκπροσωπεί η Γαρουφαλιά Τραγόμαλλου, κατά κόσμον Λιάνα Κανέλλη, που έχει στασίδι στα παράθυρα, με ειδικότητα αυτό του Μπόμπολα. Επαναλαμβάνει τις ίδιες ακατάληπτες, μονότονες, δήθεν βαθυστόχαστες και προβαρισμένες -στον καθρέφτη, ανοησίες. Καλή μου, ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης πως θα εξηγήσει όλα τούτα στους μεταλλοτεχνίτες στο Πέραμα; Αυτό το σκέφτηκες ή δεν ξέρεις που είναι το Πέραμα;  Στα ferry προς Σαλαμίνα, δυτικά, εκεί που πάνε προς την Κούλουρη, halloooo.
Οι κομμουνιστές ζουν σε άλλο πλανήτη. Είναι εξωγήινοι, από άλλο Γαλαξία. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Διαφορετικά είναι στοιχειωμένοι. Είναι πίσω από τον κόσμο κάμποσα έτη φωτός. Δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ότι κατέρρευσε η Σοβιετική αυτοκρατορία και έχουν κρεμαστεί από τα …τέτοια του Κιμ της Βορείου Κορέας, που δεν τους κάνει τη χάρη να τα κόψει να πέσουν.

                 Ο Καμμένος, πέρα από τη δίκαιη οργή του για τους δημοσκόπους, το ‘χει κάψει στα αλήθεια. Αρχιμνημονιακός πλέον, κάνει τη μια κωλοτούμπα πίσω από την άλλη και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η καρέκλα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Έτσι ξεχρεώνει και βολεύει κάμποσους απ’ αυτούς που όπως έγραψε ο Ροΐδης , «…είναι ανεπάγγελτοι και δημιούργησαν κόμμα με σκοπό να εξασφαλίσουν τα προς το ζην..».  Επιβίωσε πολιτικά από τα ποσοστά που προήλθαν από τη Βόρεια Ελλάδα και θα χορτάσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες του Ζουράρι. Η παρουσία τους των Καμμένων επιβεβαιώνει την επιβεβλημένη αναγκαιότητα ψυχαναλύσεως του λαού.

                 Πλάκα έχει να θέλετε να γράψω για τον Λαφαζάνη, αλήθεια τι δουλειά κάνει, δεν εννοώ αν εργάζεται, τι σπούδασε ρε παιδί μου,  την Κωνσταντοπούλου, γιατί δε μένει στο γραφείο του πατέρα της, όπως λέει ο Νίκος είναι εξαιρετική νομικός, και το Στρατούλη, αυτό το τεράστιο ανέκδοτο. Τούτοι νόμισαν ότι έχουν να κάνουν γύρισμα ταινίας μικρού μήκους και οι άλλοι τους πήραν μέτρα για κασόνι. Κανονικά όμως.
               Αφού λοιπόν δε γράφω για το Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και το Στρατούλη, πώς να σας προσβάλω, γράφοντας ότι σας έπιασε κότσο ένας Λεβέντης. Που θα μπορούσα δηλαδή να κάνω λογοπαίγνια για Λεβεντομαλάκες και άλλα παρόμοια, όμως σας τη χαρίζω.

                 Η αποχή είναι τεράστια. Πρωτοφανής . Η μεγαλύτερη της εκλογικής ιστορίας στην Ελλάδα. Και θέλετε να σας πω μπράβο γι’ αυτό; Ξέρετε την άποψη των αρχαίων Ελλήνων για όσους δεν είχαν άποψη κι ενδιαφέρον για τα κοινά. Τι άλλο να προσθέσω;  Θέλατε να στείλετε μήνυμα; Σε ποιους ακριβώς; Με τι μέσον; Σιγά μην ιδρώσουν τα αυτιά των πολιτικών. Τρεις να μείνετε που θα ψηφίζετε και οι δύο να απέχετε, θα βγάλουν κυβέρνηση με τον άλλον.

                Χρυσή Αυγή. Εδώ είμαστε. ΤΡΕΛΛΗ ΗΤΤΑ.  Ξεκάθαρος κι απόλυτος από την αρχή και δεν θέλω «ουυυυυυυυυ». Ακόμη και σε συνθήκες χάους, με τη χώρα σε πλήρη διασυρμό και εκατομμύρια πολίτες σε εξαθλίωση, διψήφιο δεν έχει. Παγίωσε την παρουσία της, απέδειξε ότι έχει αυτό το ποσοστό, κάπου κοντά στο 7% κι όχι πάνω, όμως δεν επιβεβαίωσε την ρητορική της. Δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν η αύξηση επί τοις εκατό. Σε απόλυτους αριθμούς βγήκε με απώλεια μιας δεκάδας χιλιάδων ψήφους.  Σα να μην έφτανε η φυλάκιση του αρχηγού και των βουλευτών της, η στέρηση της ελευθερίας του δημόσιου λόγου, η απαγόρευση συμμετοχής βουλευτών και στελεχών της ακόμη και σε κομματικές εκδηλώσεις, ήρθε και η δήλωση Μιχαλολιάκου.  

Από κει που δεν γνωρίζαμε καθόλου το Ρουπακιά, φτάσαμε, την ώρα που γίνεται η δίκη στον Κορυδαλλό, στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα. Παραμονές εκλογών. Τελικά, μάλλον ήταν καλλίτερα όσο δεν υπήρχε δημόσιο βήμα για να εκφραστούν απόψεις.  Επειγόντως ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ και απομάκρυνση των απαραίτητων ηλιθίων που καταδυναστεύουν το μηχανισμό και απομακρύνουν –ενσυνειδήτως- όποιον θέλει να περάσει –όχι μέσα, ακόμη και να διασχίσει το δρόμο των γραφείων κάθε τοπικής.  Κι αυτό δεν αφορά την ηγεσία, αλλά τους κολαούζους και τους γενίτσαρους που είδαν φως και μπήκαν, μαζί με τις αρραβωνιάρες και τις συζύγους τους. Όχι τίποτα άλλο. Πήγε τζάμπα κι η αβάντα του Κιτσίκη, και του έκοψε και τη χρηματοδότηση, για το ομώνυμο ίδρυμα του, ο Δήμος Ζωγράφου.

                      Εν κατακλείδι, Αυτό που ζήσαμε δεν ήταν εκλογές. Ανασχηματισμό ήθελε να κάνει ο Τσίπρας και για να περάσει η ώρα του χρησιμοποίησε κάλπη. Όσοι αποφάσισαν να του δώσουν δεύτερη ευκαιρία εκτιμώντας ή προσδοκώντας ότι θα στρογγυλέψει όσα συμφώνησε με τους δανειστές, εκτιμούν λάθος. Ο Τσίπρας, που όσο περνάει ο καιρός, θα αρχίσει να μοιάζει και φυσιογνωμικά με τον Παπανδρέου –προς το παρόν μόνο ακούγεται ως Παπανδρέου- αποτελεί πολιτικό-πολεμικό όπλο για να επιβάλλουν στην κοινωνία επαχθή οικονομικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις.
                    Οι δανειστές θα επιτύχουν στην προσπάθεια τους. Ο Ελληνικός λαός ξεχνά εύκολα και –τις τελευταίες δεκαετίες- έχει αποδείξει ότι τον χαρακτηρίζει έλλειψη ειδικού βάρους στη διαχείριση κρίσεων, αλλά και στην ίδια του την κρίση. Τέλος, παρακαλώ πολύ μην ησυχάζετε. Δημοψήφισμα θα βρούμε στο δρόμο μας, ίσως και εντός του 2015, ενώ ως τις αρχές καλοκαιριού του 2016, κάπου κοντά στο Μάιο, θα σας πουν ότι υπάρχει σοβαρός εθνικός λόγος ο οποίος επιβάλλει τη διεξαγωγή εκλογών.

Υ.Γ. 1 :
Νομός Αιτωλοακαρνανίας (Τελικό)
Ιανουάριος    2015:  9.113 ψήφοι, ποσοστό 6.42%.
Σεπτέμβριος 2015 : 8.537 ψήφοι,  ποσοστό 6.94%.
Δηλαδή, 576 ψηφοδέλτια λιγότερα στις κάλπες των Εθνικιστών.

Υ.Γ. 2:
Τελικά στα έξι εκλογικά τμήματα του Δημοτικού Διαμερίσματος Παναιτωλίου.
Ιανουάριος    2015: 149 ψηφοδέλτια, ποσοστό 7.84%,
Σεπτέμβριος 2015 : 151 ψηφοδέλτια, ποσοστό 8.26%,
1.32% επιπλέον του τελικού ποσοστού στο Νομό. Αυτά για να μην επαίρονται οι Φαρισαίοι, διότι για γραμματείς ούτε λόγος να γίνεται.

Φλαμπουράρης.

....Ο Φλαμπουράρης?

Πρόκειται για τον σαντζάκμπεη (διοικητή) του Μοριά, πασά με δικαίωμα να φέρει ένα tugh, το οποίο οι Ρωμιοί, κατ’ αναλογία προς τις Χριστιανικές σημαίες και λάβαρα, αποκαλούσαν φλάμπουρο. 

Στην πραγματικότητα δεν ήταν κάποιου είδους σημαία αλλά μια βαμμένη ουρά αλόγου προσαρμοσμένη σε ένα κοντάρι. Πασάδες υψηλότερου βαθμού είχαν το δικαίωμα να φέρουν περισσότερα του ενός τέτοια φλάμπουρα.

«Ρατσισμός»-Δημοκρατία και αρχαιότητα.

«Πας μη Έλλην βάρβαρος».

Σύμφωνα με ρητό που ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει στο Θαλή από τη Μίλητο, ενώ κάποιοι απέδιδαν στον Σωκράτη: «….τριν τούτων νεκα χάριν χειν τ Τύχ· πρτον μν τι νθρωπος γενόμην κα ο θηρίον, ετα τι νρ κα ο γυνή, τρίτον τι λλην κα ο βάρβαρος…», [«….Χρωστάω χάρη στην Τύχη για τρία πράγματα: που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι ζώο, άνδρας και όχι γυναίκα, Έλληνας και όχι βάρβαρος…»]. Οι Σπαρτιάτες «…ξείνους γρ κάλεον τος βαρβάρους…» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Καλλιόπη», 11])

Ο Ευριπίδης στο έργο «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» θεωρεί απολύτως λογικό οι Έλληνες να εξουσιάζουν τους βαρβάρους κι όχι το αντίστροφο λέγοντας «….βαρβάρων δ’  λληνας ρχειν εκός, λλ’ ο βαρβάρους … λλήνων· τ μν γρ δολον, ο δ’ λεύθεροι….».

«ΞΕΝΟΣ»

Αυτά για την αρχή. Στη Σπάρτη υπήρχε νόμος περί «ξενηλασίας» [Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»] και ο Ηρόδοτος [«Ιστορίαι-Κλειώ»,65], αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες ήταν «…ξείνοισι πρόσμικτοι». Η φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα δεν διαρκούσε επ' αόριστον και αφορούσε τους περαστικούς, τους ταξιδιώτες, τους αγγελιαφόρους, τους εμπόρους, γενικά τους προσωρινούς επισκέπτες, κι ΟΧΙ τους ΕΠΟΙΚΟΥΣ, δηλαδή τους ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Όσοι επιθυμούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα σε ελληνική πόλη- τότε και κράτος, θεωρούνταν «μέτοικοι» όπως και οι απελεύθεροι δούλοι. Στη Σπάρτη αποκαλούνταν «ΠΕΡΙΟΙΚΟΙ» και απαγορεύονταν να κατοικούν στην πόλη, ΠΑΡΆ μόνο σε ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ ΓΥΡΩ από ΑΥΤΗΝ.

Στην Αθήνα κάθε μέτοικος, ήταν υποχρεωμένος να έχει έναν «προστάτη», κάποιον γηγενή εγγυητή, καθώς σε κάθε άλλη περίπτωση βρίσκονταν αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Οι μέτοικοι πλήρωναν ειδικό φόρο, το «ΜΕΤΟΙΚΙΟΝ», ενώ όσοι δεν το πλήρωναν οδηγούνταν στη φυλακή κι αν δεν έβρισκαν χρήματα να το καταβάλουν, απελαύνονταν. Οι μέτοικοι είχαν δικαιώματα, όμως απαγορεύονταν να κατέχουν θέσεις εξουσίας, ακόμη και να συμμετέχουν στις συνελεύσεις και τις αποφάσεις του δήμου.

Από τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ κάθε ταξιδιώτης, ο οποίος διέρχονταν από μια πόλη-κράτος, προσφωνούνταν «ΞΕΝΟΣ» [ξένος» ή «ξείνος» από το συν ή ξυν+κοινός] και προστατεύονταν από τον «ΞΕΝΙΟΝ ΔΙΑ». Ο «ΞΕΝΟΣ» είχε την ίδια γλώσσα τα ίδια ήθη-έθιμα και πίστευε στους ίδιους θεούς. Φιλοξενούνταν, έκαναν σπονδές στους Θεούς, ανέπεμπαν τις απαιτούμενες ευχές και του έκαναν τραπέζι. Μετά το φαγητό τον ρωτούσαν από πού έρχεται και ποιος είναι ο προορισμός του. Υπήρχε ακόμη και η «Δημοσία ξενία», όπου την φιλοξενία αναλάμβανε η πόλη, παρέχοντας διαμονή και τροφή στους «ξενώνες» της.

Όπως αναφέρει ο ιστορικός, Πολύβιος [«Ιστορίαι», Θ'], οι Έλληνες πολεμούσαν «…διαγωνιζόμενοι πρς τος βαρβάρους πρ τς τν λλήνων σφαλείας…» και οι αλλοεθνείς αποκλείονταν κι απ' τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνον όσοι αποδείκνυαν ότι ήταν Έλληνες. Χαρακτηριστική είναι η ρήση «…ο βαρβάρων γωνιστέων εναι τν γνα λλ λλήνων» [Ηρόδοτος, «Ιστορίαι-Τερψιχόρη», 22].

Ο εισβολέας, όπως και ο μετανάστης εθεωρείτο «ΒΑΡΒΑΡΟΣ» κι όχι «ΞΕΝΟΣ», λόγω της γλώσσας και των διαφορετικών ηθών-εθίμων. Στην επιτύμβια στήλη, στο σημείο όπου έπεσε ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους Σπαρτιάτες και τους 700 Θεσπιείς γράφει, «Ω ξείν’ αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Είναι γραμμένη με Ελληνικά γράμματα και απευθύνεται στο διερχόμενο Έλληνα διαβάτη, αυτόν που διέπεται από τα ίδια ήθη και έθιμα. 

Στα πλαίσια της λογικής της πολιτικής ορθότητας καταλήξαμε να διαβάζουμε και να αποδεχόμαστε αστείες ερμηνείες όπως αυτή που αναφέρει ο ιστορικός Ernest Gellner, ότι «…Στην Αρχαία Ελλάδα ….όσο σοβινιστές και αν ήταν με τον τρόπο τους ….., δεν φαίνεται να υπήρξε κανένα σύνθημα αντίστοιχο του «Ein Reich, ein Volk, ein Führer» [«Μια Αυτοκρατορία, ένας Λαός, ένας Αρχηγός»] των Ναζί στη Γερμανία..».

 Στα πλαίσια της ίδιας λογικής παρερμηνεύουν τον Ισοκράτη και τη ρήση του, «….Τοσούτον δι’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας», [«….Η πόλις μας, {σ.σ.δηλαδή η Αθήνα], έχει τόσον πολύ υπερβάλει όλους τους άλλους εις την φιλοσοφίαν και τον έντεχνον λόγον, ώστε οι δικοί της μαθηταί έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και έχει κάμει, ώστε το όνομα των Ελλήνων να μη θεωρείται πλέον ως δηλωτικόν του έθνους, αλλ’ ως δηλωτικόν της μορφώσεως, και Έλληνες να ονομάζονται όχι τόσον όσοι ανήκουν εις το έθνος το Ελληνικόν, αλλ’ όσοι έχουν τύχει της ιδικής μας [σ.σ. δηλαδή της Αθηναϊκής, της Αττικής], παιδείας….». Ελάχιστα Ελληνικά απαιτούνται για να καταλάβει ένας λογικός άνθρωπος ότι –αυτή καθ’ αυτή- η ρήση του Ισοκράτη είναι ΜΕΙΩΤΙΚΗ, όχι μόνο για όσους «…των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους…», αλλά ακόμη και για όσους Έλληνες δεν είχαν ΑΤΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.

...οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού

 «….Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες…Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

………Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

……….Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα………».

Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας», Κεφάλαιο 15ο, το 1872. 

Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά


«….Η μόρφωση φαίνεται στη συμπεριφορά. Αυτούς τους ανθρώπους θεωρώ μορφωμένους: Αυτούς που ελέγχουν τις δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τις συνδιαλλαγές τους. Αυτούς που αντιμετωπίζουν καλοπροαίρετα γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς.»


Σωκράτης

Ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία

.....Ο εθνικισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι εκ γενετής συναίσθημα και ως εκ τούτου, φυσιολογικό. Η ενεργητική αγάπη, αυτή που εκδηλώνεται με πράξεις προς το Έθνος, είναι το ίδιο δυνατό συναίσθημα όπως αυτό που αισθάνεσαι για τη μάνα που σε γέννησε και για την οικογένεια που σε μεγάλωσε. 

Οι πατριώτες απλώς αγαπούν την πατρίδα τους, όμως οι Εθνικιστές πονάνε και πολεμάνε καθημερινά γι’ αυτήν. Η προσπάθεια των τελευταίων δεκαετιών να εκριζωθεί ως εκ γενετής ανθρώπινο ένστικτο, έχει ως σκοπό τη διάλυση των Εθνικών κρατών. 

Είναι πιο εύκολο να κυβερνάς πολυεθνικούς «χυλούς» παρά συμπαγή έθνη που γνωρίζουν από που προέρχονται και βαδίζουν στα μονοπάτια της παράδοσης και των αξιών τους.

Αυτά μου έγραψε ο Άγγελος και τρελάθηκα.

 «…φέρνω στο μυαλό μου στιγμές που μου μιλάς για οτιδήποτε σχετικά με την πολιτική και όχι μόνο. Παρακολουθώ κι ακούω την Παπαρήγα, την Ρεπούση και λοιπούς να τα διαβάζουν από το χαρτί και να κομπιάζουν σαν τα παιδάκια της 3ης Δημοτικού, αυτά που μόλις μαθαίνουν ανάγνωση, και μονολογώ, αν όλοι αυτοί είναι βουλευτές, υπουργοί –εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, τι θα έπρεπε να ‘σαι εσύ;»

Δύο λόγια θέλω να σου πω Άγγελε. ΜΠΟΡΟΥΣΑ να είμαι στη θέση όλων αυτών. Δε θα ήμουν όμως ο ΙΔΙΟΣ άνθρωπος. Μάλλον θα τους είχα μοιάσει, όπως κάποιοι φίλοι και κοντινοί μας άνθρωποι, ξέρεις…. 

Σ’ αυτή την περίπτωση, δε θα ρωτούσες τίποτα και δεν θα είχες καμία απορία. Θα ήσουν φυτό, θα ανήκες στους «Πυρήνες της (ελληνικής) πουστιάς», βαριεστημένος από τα προσωπικά και κοινωνικά σου αδιέξοδα και το κυριότερο δεν θα ήσουν ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ.

Στάνλεϊ Πέιν, «Η Ιστορία του Φασισμού».


«....Η λέξη φασίστας είναι μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες υποτιμητικές πολιτικές εκφράσεις, και συνήθως υποδηλώνει «τον βίαιο», «τον κτηνώδη», «τον καταπιεστικό» ή τον «δικτατορικό». Αν όμως φασισμός δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό, τότε τα κομουνιστικά καθεστώτα, για παράδειγμα, θα έπρεπε πιθανόν να ενταχθούν στην κατηγορία των πιο φασιστικών καθεστώτων, αποστερώντας έτσι τη λέξη από κάθε χρήσιμο προσδιορισμό....».


 
ΕπιστροφήTop